De kleine zaal van het Paard van Troje. Wanneer ik er binnenloop is het er zo goed als leeg. Er staan wat mannen van middelbare leeftijd met vetkuiven aan de bar en er hangen enkele in overvloed getatoeëerde mannen rond de soundbooth met hier en daar een goed getatoeëerde vrouw die een beetje heen en weer dwarrelt. Ik voel me een beetje, hoe noem je dat, “ongetatoeëerd”? “Misschien moet ik daar binnenkort maar iets aan doen” denk ik bij mezelf. Tegen de linkermuur staat tafeltje met verschillende merchandise: T-shirts, CD’s, vinyl, gratis buttons, je kent het wel. Na een beetje om me heen gekeken te hebben loop ik samen met een goede vriendin naar de bar en bestel wat te drinken waarna we rustig afwachten en nog een handjevol mensen zich bij ons in de zaal voegt.
Dan is het tijd voor het voorprogramma: The Must Haves. Een Nederlandse rockband bestaande uit vier Haagse mannen die weten hoe ze garage rock en old school rock & roll moeten mixen en hier een snufje punkrock aan toe voegen. Beïnvloed door niet geringe namen als The Ramones (de bandleden hebben zichzelf ook bijpassende namen aangemeten), Hellacopters, The Hangmen, Supersuckers en Social Distortion speelden ze ongeveer een uurtje vol waarbij het hen niet uit leek te maken dat de zaal nog steeds niet echt goed gevuld was, want het dak ging er alsnog af. Dit alles terwijl Spike en Magere Mau (The Deaf) waarderend stonden te luisteren.
Nadat The Must Haves uitgespeeld zijn is het duidelijk wat drukker geworden in de zaal, niet propvol, maar zeker wat drukker. Net voordat Jim Jones en consorten het podium betreden gluurt een van de bandleden snel even tussen de gordijnen door om de zaal in zich op te nemen. Wanneer ze het podium op stappen is alleen al aan hun uiterlijk te zien wat voor muziek ze maken: Rock & Roll. Sterker nog: vuige Rock & Roll met een smoezelig punkrandje. Denk aan een mix van The Sex Pistols en Jerry Lee Lewis en een vleugje Oasis. Met uitzondering van de drummer draagt iedereen een leren jas waarbij ze stuk voor stuk net van hun Harley lijken te zijn gestapt om direct daarna een show te spelen.
Jim verwelkomt ons met de eerste albumtrack van hun nieuwe album ‘Burning Your House Down’: ‘Dishonest John’. Het nummer ‘Big Len’ volgt waarna Jim ons voorstelt aan de drummer en zegt: “Now we’ll take you to that little dark place in your mind with a little Rock & Roll Psychosis”; Rock & Roll Psychosis van het eerste album “The Jim Jones Revue” volgt. Na ons opgewarmd te hebben met een aantal ruige rock & roll songs start Jim een van zijn befaamde podiumpreken waarbij hij het publiek probeert op te jutten door ons telkens “Yeah” te laten roepen. Gehypnotiseerd en vol overtuiging schreeuw ik het uit maar merk tegelijkertijd dat ik een van de weinigen ben.
Het is ook aan de band te merken dat ze het publiek een beetje tam vinden. Hoewel de voorste rijen wild staan te dansen op de beat en de piano akkoorden staat de rest van de zaal er maar een beetje bij. Ze klappen wel beleefd wanneer een nummer afgelopen is en lijken het ook wel leuk te vinden maar staan als een stel duffe schapen naar het podium te staren. The Jim Jones Revue mag dan een niet erg bekende band zijn, eigenlijk vind ik dat deze mannen wel wat meer erkenning verdienen voor de muziek die ze maken (zeker als je Liam Gallagher en Nick Cave & The Bad Seeds tot je fans mag rekenen). Ondanks dat het publiek niet echt meewerkt blijft Jones het proberen en krijgt uiteindelijk wel een groep mensen mee. Gelukkig kan hij er wel om lachen en blijft om “Yeah’s” roepen en krijgt ons zelfs zover om mee te klappen op de muziek. Op een gegeven moment staat zelfs bijna de hele zaal op het ritme mee te klappen, en Jones laat de instrumenten een voor een stoppen zodat alleen de zaal nog te horen is. Met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht laat hij een lange krijs in de microfoon los en laat het nummer weer doorgaan. Ook hier blijkt dat de aanhouder wint.
Na deze uitdaging overwonnen te hebben lijkt de band er meteen meer zin in te hebben en trekt Jim zijn kast met podiumtrucs open. Op gitaar- en piano solo’s staat hij te dansen en, zoals een echte rockster betaamt, maakt sex bewegingen naar de vrouwen vooraan in het publiek. Op een gegeven moment maakt de beste man, ook niet de jongste meer, er een heuse stripact van als hij zijn jas uittrekt. Ook het oogcontact tussen de frontman en het publiek lijkt te vergroten. Hij komt veel voorover leunen en knielt op het podium. Eindelijk lijkt hij het hele publiek voor zich gewonnen te hebben en naarmate de avond vordert wordt er steeds wilder gedanst.
Uiteindelijk lopen de heren onder gejuich, geklap en gefluit het podium af, wat alleen kan betekenen dat de encore niet lang op zich kan laten wachten. En ja hoor, even later komen de heren weer terug en geven nog een explosieve toegift weg waar onder andere ‘The Princess & The Frog’ en ‘High Horse’ de revue passeren. Na tijdens het dansen gebeukt te worden door een uit zijn dak gaande Spike, bier over me heen te hebben gekregen en onderwijl nog wat foto’s probeerde te maken was het toch echt tijd voor de heren om op te stappen.
Terwijl de lichten aanspringen probeer ik mijn concertgezel te vragen hoe zij het vond, maar het enige geluid dat er uit mijn keel ontsnapt is een onverstaanbaar gerasp. Misschien moet ik toch wat minder meeschreeuwen want het voelt alsof ik hier nog drie dagen last van zal hebben. Gelukkig heb ik net wel een van mijn favoriete bands voor het eerst live gezien en ben nu eigenlijk een nog groter fan, dus het was een schorre keel meer dan waard.
Foto Jim Jones Revue (c) Stephane Rossi
