Fédération Française de Funk met hun plaat Free for Fever. Zo, dat is maar liefst zes keer de letter 'f'. En één keer de letter 'd', omdat ze zo nodig uit Frankrijk moeten komen. Op de CD staat, om de alliteratie volledig te maken, ook hun naar het Engels vertaalde naam. French Funk Federation. Maar de heren van FFF terzijde, want al te best is die plaat niet. Laten we hen derhalve vergeten, en deze alfabetcolumn fatsoenlijk beginnen met Michael Franks, bijvoorbeeld. Of met Nnenna Freelon. Of misschien wel met The Curtis Fuller Sextet. Daar gaat 'ie weer!
Gisterenochtend werd ik wakker met een spijker in mijn hoofd. U kent dat misschien ook wel, een houten kop, waar met stevige tred een spijker wordt in geslagen, als resultaat van een avond drank, sigaretten en goedkopen shoarma op de weg naar huis. Welnu, niets van dat alles. Het zit namelijk zo, moet u weten, dat wi – dat zijn ik en mijn lieftallige vrouw – een dochter hebben. Dat kind, een alleraardigste meid, verdient een eigen kamer. Daar waren wij het al vlug over eens. En zodoende gingen we aan de slag. Als eerste kozen we een kamer uit (dat viel al rap mee, want we hebben er maar vijf) en toen een plan de campagne: vloerbedekking eruit, plafond witten en wachten op de lente.
Een helse klus, waarvan ik 's avonds, op de vloer van die kamer in slaap viel. En jawel, deze morgen rolde ik met mijn hoofd in een spijkertje van een van de spanlatjes. En zo zit dat. Dat u niet denkt dat ik nachten door over straat zwerf, met bier in mijn hoofd en honger in mijn buik. Want dat is dus niet zo.
Michael Franks' CD Birchfield Nines is een werk van kunst. Een kunstwerk, ook wel genoemd. Door mij. The Art of Tea, een heerlijke zen-plaat van deze zelfde Michael Franks is dat ook. En zo heeft hij er nog een aantal. Okay, je moet er van houden. Dat wel. Nu komt het mooi uit dat ik altijd zelf mijn CD's koop, dus ik kan daar dan fijn rekening mee houden. Op zijn website http://www.michaelfranks.com/ vertelt hij ons over zijn overleden tekkel. Een prachtkerel, die Franks.
De legendarische gitaarsolo uit Maggot Brain, van Funkadelic's album Maggot Brain, mag niet ontbreken in welke muziekcollectie dan ook. Spaart u alleen alle versies van Verdi's Aïda, ook dán mag deze CD in uw collectie niet ontbreken. Ontbreekt hij wel? Dan ben ik de brenger van goed nieuws, beste lezer: hij is nog volop te vinden. Een klein: Bravo! is hierbij wel op zijn plaats.
De zeer slechte CD Les 4 caissons van Raymond Fol (Jazz in Paris serie) kan prima ontbreken in uw collectie, hoor. Dat doet hij bij mij niet, maar rouwig zal ik er niet om zijn, als hij op een dag 'opeens' verdwenen zou zijn. Ik zal hem nog eventjes opzetten, en dan gaat hij terug de kast in, hoor.
Graag sluit ik deze column af met twee aanraders. Allereerst de, u wellicht onbekende, Nnenna Freelon. Een jazz-zangeres die van wanten weet! Haar CD Nnenna Freelon, uit 1992 alweer, verschenen op het Columbia label, is een aubade aan een aantal schitterende klassiekers (Stella by Starlight, Angel Eyes en I fall in love too easily). Een absolute aanrader.
En dan de alleraanraderste plaat van ditmaal is… (tromgeroffel) Fantastic Plastic Machine met Les Plus. koopt u dit jaar nog maar één CD, koopt u dan deze. Ik ga daar geen honder woorden meer aan vuilmaken, want de muziek kan dat beter. Aldus, als zeldzaamheid in deze columns, een linkje: http://ht.ly/3renI
En als u dan toch bezig bent, doet u deze dan ook meteen: http://ht.ly/3reo7
Einde.
Oh, wacht even. Nu staat die CD van Raymond Fol al weer een paar nummers op, en ik moet eerlijk zeggen dat hij zo slecht nog niet is. Doe er uw voordeel mee, zou ik zeggen.
Prachtige dagen en tot de 'e' !
