Pinguïns in Paradiso: een minifestival in Paradiso is op zich al niet veelvoorkomend, maar met een line-up als deze kan de avond nu al niet meer stuk. Van de Kelder via de Boven Zaal naar de Grote zaal betekent veel traplopen maar vooral genieten van de (inter)nationale toppers op indierock/-pop gebied.
Paceshifters
Ruim een half jaar na het verschijnen van hun derde album Breach spelen de heren uit Overijssel wekelijks alle zalen plat. De broers Paul en Seb Dokman zorgen samen met drummer en Jesper Albers voor een rauwe rocksfeer die (zeker voor Nederlandse begrippen) een erg hoog niveau heeft. Ze hebben inmiddels een goede naam als live band opgebouwd, maar ze zullen maar zelden al om 19.00 uur het spits af moeten bijten. Ze maakte hun reputatie meer dan waar in de Boven Zaal, die al volledig afgeladen vol was. Zeker bij ‘State Of Mind’ was te merken dat Paceshifters geen concurrentie hebben op nationaal “grunge-gebied” want zelfs echte Nirvana fans kunnen niet ontkennen dat dit nummer makkelijk kan meten met het beste werk van de band uit Seattle. Paceshifters is op het podium een genot om naar te kijken, maar muzikaal is het zelfs nog beter.
Lonely The Brave
De vijf heren uit Cambridge werden al geroemd door internationale websites als 
NME en Rocksound als de grootste talenten in de rock scène. Het debuutalbum The Day’s War kwam eind vorig jaar uit en ontving goede kritieken in hun thuisland. Er zullen ongetwijfeld veel mensen aanwezig zijn die juist voor deze band een kaartje hebben gekocht. Toch is het vreemd om te zien dat zanger David Jakes zo verlegen achter op het podium blijft staan, verscholen achter de bassist. De andere leden eisen daardoor de aandacht op. Ook het geluid is niet optimaal, de grote zaal is stampvol maar door het overschot aan galm op zijn microfoon is David nauwelijks te verstaan.
Nothing But Thieves
Deze week stonden ze al in het voorprogramma van Awolnation in een uitverkochte Melkweg en zondagavond mogen ze hun kunsten laten zien op Paaspop in Schijndel. Met duidelijke invloeden van Jeff Buckley en geïnspireerd door Ray Charles en Led Zeppelin timmeren de heren hard aan de weg om hun eerste album te creëren. Dat een festival als vanavond eigenlijk niet geschikt is in Paradiso blijkt al snel van het optreden van Nothing But Thieves. De 1000 man uit de Grote Zaal gaat na Lonely The Brave rondlopen door de poptempel waardoor de Boven Zaal tot de laatste plek volstaat. Slechts 250 man kunnen in het zaaltje maar er staan er nog zeker 100 buiten te dringen om een glimp op te vangen van de band. Ook voor ondergetekende was het onmogelijk om de heren voor de tweede keer deze week mee te maken.
Blood Red Shoes
Dit tweetal bestaande uit Laura-Mary Carter en drummer Steven Ansell hebben al ruim 10 jaar ervaring en speelden al op alle grote festivals. De grunge en indierock van de Britten zul je niet snel terugvinden in de vaderlandse hitlijsten maar het vorig jaar verschenen album Blood Red Shoes hebben ze helemaal onder eigen beheer uitgebracht. Eigenlijk weer terug naar de basis, keiharde punk afgewisseld met prachtige vocale hoogstandjes. De Grote Zaal was wederom afgeladen en stond vol spanning te wachten op de grootste naam van vanavond. Geweldig om te zien dat slechts een gitaar en een drumstel een zaal in vervoering kan brengen. Moshpits en crowdsurfers waren al snel deel van het optreden en nam het duo de zaal aan de hand voor een puik optreden.
Jaap Boots
In de voorstelling ‘DONDERWEG’ die bij zijn boek hoort vertelt Jaap Boots op spontane wijze het verhaal van zijn leven in de fast lane van de popmuziek. Hij zingt er mooie liedjes bij en draait cruciale platen van o.a. Willy De Ville, Nick Cave, Tom Waits en Henry Rollins. Door de enorme drukte van Nothing But Thieves was de Kelder de andere optie. Jaap Boots is een fantastische verteller en is een beetje te vergelijken met Leo Blokhuis die net als Jaap het publiek op humoristische wijze een muzikale reis maakt in zijn geheugen. Over zijn momenten dat hij Nick Cave mocht interviewen, de ontdekking van de blues van John Lee Hooker maar vooral de ontmoeting met held Tom Waits… Het publiek wat wel blijft om de verhalen te horen, hangen aan zijn lippen. Een gedurfd maar zeer geslaagd optreden op deze avond.
July Talk
De Canadese band werd in 2012 opgericht en 2013 was het jaar dat zij grote vooruitgang boekte. Een jaar lang spelen op allerlei festivals afgesloten met een mooi platencontract. De jonge band doet volgens sommigen denken aan de samenzang van Johnny Cash en June Carter, en heeft soms wat duisters om zich heen hangen. Zangeres Leah Fay is een meester in het inpakken van het publiek, een gewaarschuwd mens telt voor twee. De ontdekking van de avond vond halverwege de avond plaats in de Boven Zaal. Het aanstekelijke enthousiasme van frontman Peter Dreimanis en de mysterieuze Leah Fay is verfrissend. Als deze twee geen relatie met elkaar hebben is het afzien voor hun partners. De chemie tussen de twee is pure sex, constant dagen ze elkaar uit en vooral bij ‘Gentleman’ springen de vonken in het rond. De muziek is een heerlijke indierock en aan het einde wordt er gesporken van een “little Dutch tour in the summer”. Lowlands kan zich vast opmaken voor de erotische rock van July Talk.
Sue The Night
Sue The Night is natuurlijk Suus de Groot en normaal gesproken is haar band een belangrijk aandeel bij optredens. Zaterdagmiddag stonden ze nog in de Brabantse klei op Paaspop maar vanavond een akoestische set in de knusse kelder van Paradiso. Tussen het geweld van punk en indierock is een setting als deze een welkome onderbreking, maar helaas is er in de krochten van Paradiso maar plek voor 100 man en is slechts een haarplukje en een akoestisch gitaartje in de verte te zien en te horen.
De Staat
Het absolute hoogtepunt van de avond vind natuurlijk plaats in de Grote Zaal. Niet alleen de vloer is gevuld maar voor het eerst vanavond staan ook de balkons vol met liefhebbers van de band. Wie De Staat nog niet eerder heeft gezien zal vanavond wederom verrast gaan worden. De muziek is lastig te beschrijven want het is een geluid wat de heren zelf hebben gepolijst. Rock meets blues meets hiphop.. zoiets? Vooral de geniale nummers ‘Sweatshop’ en ‘Old MacDonald Don’t Have No Farm No More’ zijn absolute meesterwerkjes.
Pauw
De heren hebben de modder van Paaspop nog aan hun schoen want drie uur geleden stonden ze nog op het festival in Brabant. Omdat het festival eindigt in de Boven Zaal is het festival voor ongeveer 1000 man vroegtijdig afgelopen. De 250 gelukkigen die het laatste optreden van Pauw nog meepakken zien het viertal de typerende psychedelische jaren 70 rock spelen. De tweestemmige samenzang tussen de gitarist en drummer maar ook de bijzondere verschijning van bassist Eszl du Vois, die zelfs met een strijkstok de elektrische basgitaar bespeelt. Op sommige momenten klinkt Pauw als de Fleetwood Mac in hun vroege jaren. Bijna vanzelfsprekend is ‘Shambhala’ het hoogtepunt van de show en eigenlijk verdiende Pauw een afsluiter op het grote podium, alleen al voor de 1000 man die het moesten missen.
Charl Delamarre
Tegelijk met het einde van De Staat en het begin van Pauw startte Charl Delamarre in de kelder zijn prachtige singer-songwriter sessie. Waar hij ooit begon met Engelstalige teksten heeft hij met de EP De Betekenis een pareltje afgeleverd. Naast zijn zang achter de piano staat hij ook heel dapper, als een straatmuzikant, onversterkt zijn muziek op gitaar voor te dragen in de kelder van Paradiso. Na al het geweld van de vorige bands was het genieten met muziek pur-sang in de overvolle “kantine”.
Al met al had Pinguïns In Paradiso al een fantastisch affiche maar het overtrof alle verwachtingen.
Foto’s: Sander Rijken – Maxazine
