De wereld rond reizen, liedjes schrijven, gitaar spelen, optreden voor volle zalen, fotograferen en je inzetten voor goede doelen. Het leven van Bryan Adams (1959) in een notendop. En daar doe ik hem vast mee tekort. De Canadees Bryan Adams is bijna altijd op toernee. Neem 2012, dat nog maar net is begonnen. Na een serie optredens in de Verenigde Staten (januari) en Japan (februari) startte dit weekend in Parijs de Europese reeks van ruim twintig shows. Later dit voorjaar volgen nog 25 optredens in zijn thuisland Canada. En altijd en overal volle zalen met enthousiast publiek. Zo ook gisteren in Ahoy, Rotterdam waar hij bijna vier jaar geleden voor het laatst optrad.
Bryan Adams teert al jarenlang op zijn successen uit de jaren tachtig en negentig en legt zich steeds meer toe op fotograferen. Nieuwe hits blijven al meer dan tien jaar uit, ondanks een sterk album “11” uit 2008, zijn laatste CD met nieuwe nummers. De setlist van het optreden van gisteren wijkt dan ook nauwelijks af van die van 2008 en naar alle waarschijnlijkheid ook die van 2016. Een standaard repertoire met louter nummers uit de vorige eeuw. Vergane glorie ligt op de loer. Maar wat is daar eigenlijk mis mee, vraag ik mij tijdens het optreden steeds weer af?
Het repertoire van Bryan Adams kan het hebben. Want kom er maar eens om; Stellen van middelbare leeftijd vallen elkaar in de armen bij de mega hit “Everything I do” en vijftienduizend Nederlanders zingen zich schor en hebben een plezierige en zorgeloze avond. Een massaal “18 Till I die” gevoel. Want de altijd vrolijke en achttien gebleven vakman Bryan Adams toont ook in Rotterdam weer aan dat voorspelbaarheid en regelmaat fijn, prettig en goed is voor de geestelijke gezondheid. Het optreden is een feest der herkenning, een jukebox met optimistische Amerikaanse gitaarrock. En ook het camerawerk mag er zijn. Het zou zo maar kunnen dat de fotograaf Bryan Adams hier ook de hand in heeft gehad.
Alle classic hits komen voorbij in de ruim twee uur durende show. Bryan Adams weet de climax en euforie vakkundig op te bouwen tot soms Tom Jones achtige proporties en begint met het minst toegankelijke nummer van de avond ”House Arrest”. Al bij het daaropvolgende “Somebody” is het moeilijk om met kritische blijk naar het podium te blijven kijken. En dan moeten nummers als “Summer of ‘69” , “Heaven” en aan het einde “Run to you” nog volgen. Het geluid welllicht. Kan wellicht wat zuiverder. Prettig voorspelbaar is de interactie, de grapjes “Did I wake up The Neighbours? ” en de loopjes en gitaarsolo’s van vaste gitarist Keith Scott. En het vaste duet met een bezoeker, dit keer Renske uit Utrecht, blijft leuk en doet zelfs de grootste zuurpruimen glimlachen.
Het lukt Bryan Adams ook maandagavond in Ahoy weer een gevoel van onbevangen optimisme en blijheid te scheppen. “Reckless” in Ahoy. Nogmaals, vernieuwend is het optreden allerminst. Integendeel. Maar vijftienduizend Nederlanders hebben een gezellige en blije avond. Vandaag de dag is dat heel wat waard.
