Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Voor veel mensen zal het een onbekend bandje zijn, maar wel weer met dat ene bekende liedje. Je weet wel, die uit die ene reclame. In 2011 zat het nummer ‘Janglin’ in de reclame van de nieuwe Ford Fiesta. Maar deze band biedt meer dan liedjes voor reclames. Edward Sharpe & The Magnetic Zeros is een band die geleid wordt door Alex Ebert. Naast Ebert is er nog sprake van negen andere bandleden. Een bondgezelschap. In 2009 kwam het album ‘Up From Below’ uit.
Het voorprogramma van vanavond is een Indie Rock band uit New Orleans, Louisiana. De zanger heeft een mooie rauwe stem, waardoor de muziek iets extra’s krijgt. De band maakt leuke gitaarliedjes, maar daar blijft het dan ook bij. Alle liedjes lijken nogal op elkaar, waardoor het eentonig begint te klinken. Halverwege de set haakt het publiek dan ook massaal af. Dit komt mede door de uitstraling die de band heeft. Ze kijken verveeld uit hun ogen en het lijkt ze eigenlijk geen bal te interesseren. Jammer.
En dan is het de tijd voor Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Licht uit, spot aan en luid gejoel. Toch duurt het een minuutje of drie voordat de band op komt. Verdwaald met tasjes nog om komen ze het podium op. Ze kijken nogal verbaasd rond, alsof ze per ongeluk op het podium zijn belandt. De rugzakken en schoudertasjes gaan af en er wordt dromerig naar elkaar gekeken. Dan neemt Alex Ebert het initiatief, “Wat zullen we gaan doen? We gaan een nieuw nummer doen!” De toon is gezet en de band zet het nummer in. Het publiek wordt direct betrokken bij het optreden en iedereen zingt mee. Er wordt zelfs iemand het podium opgetrokken en danst samen met Alex het podium over. Wanneer Alex dichter bij het publiek komt beginnen de meisjes vooraan het podium hard te gillen. Dit tot grote hilariteit bij de rest van de band. Tussen de nummers door worden dan ook veel onderonsjes en grapjes gemaakt. Dit laat zien dat de band plezier heeft in wat ze doen. Als het nummer is afgelopen wordt er druk naar elkaar gekeken. Wat nu? Het blijft stil en dan wordt ’40 Day Dream’ ingezet. Het publiek klapt en danst mee. Ook bij het nummer ‘Janglin’ begint iedereen mee te zingen. Dit zijn dan ook de hits waar Edward Sharpe & The Magnetic Zeros om bekend zijn.
Live is de zangeres Jade erg sterk. Elke keer weer raak ze de juiste noten, terwijl Alex meer moeite lijkt te hebben met wat hij zingt. De chaos bij de frontman is vele male groter, dan bij de rest van de band. Hierdoor valt Alex soms buiten de boot. De band is verder prima op elkaar ingespeeld, dat is duidelijk te horen bij de muzikale improvisaties. Toch begint het al snel wat chaotisch te worden. Eerst denk je dat er sprake is van een georganiseerde chaos, maar zodra Alex zegt: “How long is this thing?” heb je meteen door dat het chaos is. Edward Sharpe & The Magnetic Zeros is een tienkoppige band die muziek maken, omdat ze het leuk vinden en dat is te merken. Daar ligt hun kracht. Het is een feest, maar wel een chaotisch feest en dat zou hen kunnen opbreken. Er zit geen structuur in de show, maar fladdert juist heen en weer. Halverwege de set stort de sfeer dan ook in. Het begint langdradig te worden en er worden nummers gespeeld die niet bekend zijn bij het publiek.
Pas als de band het nummer ‘Home’ in zet ontploft de boel. De hele zaal springt mee, van voor tot achter, alles beweegt. Het is feest! Ook het laatste nummer ‘Om Nashi Me’ wordt met veel enthousiasme ontvangen en de band vind het prachtig. De band glimlacht van oor tot oor. Na het laatste nummer krijgt de hele voorste rij een high five van de zanger Alex. Dan pakken de bandleden hun tassen weer. Op naar het volgende feestje.
