Gare Du Nord beleefde in 2008 een topjaar met hits als ‘Marvin & Miles’ en ‘Beautiful Day’, goud en platina voor het album ‘Sex ’n Jazz’ en een platencontract bij het New Yorkse label Blue Note. Na zo’n succes kon de zeskoppige band natuurlijk niets anders dan een volgend album maken, ‘Love for Lunch’ bezorgde de band opnieuw een platinum status en uitverkochte zalen door heel Nederland. Zangeres Dorona Alberti is zwanger, ze verwacht het kindje samen met haar man Diederik Schneemann begin augustus, precies midden in de live tour; “Als zangeres ken ik het belang van goede timing. Met Gare du Nord doen we dit jaar zeventig live shows in binnen- en buitenland ter promotie van het nieuwe Greatest Hits album. Die shows zijn vorig jaar geboekt met enkel augustus als vrije maand. Perfecte timing, dus!”
De zaal van het Diligentia theater loopt vol. Het publiek van middelbare leeftijd schuifelt naar zijn plaats. Hier en daar is er een jonger koppie te vinden, meegenomen door ouders of grootouders. Als het optreden begint wordt er uit de zaal een luid ‘sssstt’ geroepen, iets wat te serieus wordt genomen want de eerste drie nummers komt er geen geluid uit het publiek en wordt er doodstil gezeten. De prachtig zwangere zangeres, Dorona, probeert het publiek mee te krijgen met de muziek maar het grootste deel kijkt strak voor zich uit en reageert niet. Hier en daar gaat de jazz door heel het lichaam en zijn de welbekende jazz bewegingen te zien.
Hoewel het publiek het prachtig lijk te vinden en elk nummer afsluit met een daverend applaus krijg ik al snel het gevoel dat ik naar een act op een cruise schip zit te kijken, allemaal leuk en aardig maar geen kippenvel moment. De band lijkt helemaal op elkaar ingespeeld en hoewel dat wel leuk is om naar te kijken blijft het hele optreden een beetje mat. Na de pauze lijkt Dorona nog meer te willen geven, en het werkt, het nummer ‘Berlin Beats’ geeft me kippenvel. Wat bloedmooi wordt dat gezongen. Helaas zakt het hierna weer een beetje in, als de band het publiek aanmoedigt op te staan en mee te dansen zijn er welgeteld vier mensen die hieraan gehoor geven. Ook als de band af gaat na het optreden staat maar de helft van de zaal voor het applaus.
Al met al was het voor mij niet een indrukwekkend optreden, maar misschien is het wel omdat ik toch een van de jongste mensen daar ben. Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als mijn opa, een enorme jazz fan, erbij was geweest, hoe zou hij zich gevoeld hebben? Mijn opa zou de avond van zijn leven hebben gehad. Dan begrijp ik het, ik ben nog te jong voor deze band. Dit is de band voor mensen vanaf dertig, mensen die de rust kunnen vinden om te zitten tijdens een concert en genoeg hebben aan luisteren.
Foto’s (c) 2011 Elisa Konincks
