De stad Seattle is de bakermat van bands als o.a. Pearl Jam, Soundgarden en Nirvana. De door hen zeer populair gemaakte Grunge-stroming van begin jaren negentig werd onlosmakelijk verbonden aan de thuisbasis van deze bands. Ruim voor dat de “Seattle-sound” de harten van vele rockers veroverde liep er echter al jaren een wereldberoemde geweldige rockband rond in deze stad.
Queensrÿche werd na het verspreiden van hun demotape in de prille jaren tachtig totaal genegeerd door de platenmaatschappijen. Nadat de band een zeer goede recensie kreeg in het toonaangevende Engelse rocktijdschrift ‘Kerrang’ bracht de band haar demo in 1983 in eigen beheer (206 Records) op een e.p. uit. De progressievere Amerikaanse tegenhanger van Iron Maiden en Judas Priest werd uiteindelijk opgepikt door het ‘grote’ EMI label. Daarna ging het allemaal erg snel met dit getalenteerde vijftal. De eerste e.p. werd opnieuw uitgebracht, en de heerlijke debuutplaat ‘The Warning’ werd geweldig ontvangen door zowel de muziekzenders (toentertijd Sky Channel en Musicbox), de schrijvende pers als de fans.
De band ging door met het maken van prachtige platen. Na een iets minder bejubelt tweede album ‘Rage for Order’, bracht Queensrÿche het concept album ‘Operation Mindcrime’ uit. Dit album bezorgde de band een bijna onsterfelijke status als het gaat om muzikaal vakmanschap en creativiteit. Echter de aansluiting bij het ‘mainstream’ publiek vond Queensrÿche pas in 1990 met het uitbrengen van het vierde album, en twintig jaar later geëerde ‘Empire’. Ik moet eerlijk bekennen dat ‘Empire’, mede door het hoge ballade gehalte nooit mijn favoriete Queensrÿche plaat is geweest, ikzelf ben blijven hangen bij het debuut uit 1984. Misschien doet mijn persoonlijke mening wel een hoop tekort aan deze plaat. Want ‘Empire’ is en blijft gewoon een geweldige plaat, zelfs 20 jaar later.
Een flink portie nostalgie. Vanaf de zoet openende synthesizer deuntjes van ‘Best I Can’ tot aan de schelle gitaartonen van de afsluitende ballade ‘Anybody Listening’ is het genieten geblazen. Tussendoor worden we getrakteerd op het prachtige ‘Della Brown’, mijn favoriete nummer van dit album. Wat een heerlijk gitaarwerk van Chris DeGarmo en Michael Wilton. De hit ‘Silent Lucidity’ heeft zelfs vier weken mogen bivakkeren in onze nationale hitlijsten. De hoge stem van zanger Geoff Tate is echt kenmerkend voor Queensrÿche en past echt bij deze symfonische hardrock.
Op deze dubbele ‘20th Anniversay Edition’ van ‘Empire’ staan maarliefst dertien bonustracks. Op CD 1 zijn dat ‘Last time in Paris’ (Soundtrack van de film ‘The Adventures of Ford Fairlane’.), ‘Scarborough Fair’ (EnglishTraditional) en ‘Dirty Lil Secret’. Alle drie de nummers zijn eerder uitgebracht als bonustracks op een eerdere re-issue van dit ‘Empire’ album in 2003. De overige tien bonustracks, op de tweede CD, zijn echter nog nooit eerder uitgebracht. Het betreft hier een optreden in het Londense Hammersmith Odeon, opgenomen op 15 november 1990. Hiermee bewijst Queensrÿche uit echte profs te bestaan. De live opnamen klinken qua uitvoering net zo goed, zo niet beter, dan het studiowerk.
De ‘Special Edition’ van deze re-issue heeft een mooie box verpakking meegekregen met ander artwork en wat extra foto’s etc. Wederom een leuk ‘hebbedingetje’ zo vlak voor de feestdagen. (8/10)(EMI)
{slide=Queensrÿche – Silent Lucidity}http://www.youtube.com/watch?v=7Kl8KRp3LJY&feature=related{/slide}
{slide=tracklisting}
DISC 1
1. Best I Can
2. The Thin Line
3. Jet City Woman
4. Della Brown
5. Another Rainy Night (Without You)
6. Empire
7. Resistance
8. Silent Lucidity
9. Hand On Heart
10. One And Only
11. Anybody Listening?
12. Last Time In Paris [Bonus Track]
13. Scarborough Fair [Bonus Track]
14. Dirty Lil’ Secret [Bonus Track]
DISC 2 (previously unreleased: all tracks recorded live 11/15/90 at London’s Hammersmith Odeon)
1. Resistance
2. Walk in the Shadows
3. Best I Can
4. Empire
5. The Thin Line
6. Jet City Woman
7. Roads To Madness
8. Silent Lucidity
9. Hand On Heart
10. Take Hold Of The Flame
{/slide}
