Dinsdagavond trad Kraftwerk op in een uitverkochte Afas Live in Amsterdam. Het publiek leek voornamelijk te bestaan uit een bijzondere mix van IT’ers en liefhebbers van experimentele muziek uit de jaren zeventig. Mensen die vandaag de dag vaak weinig hebben met moderne techno of house, maar hier stonden zij massaal voor de pioniers die deze genres ooit mogelijk maakten. Mensen die in de jaren 80 wellicht zelf veelvuldig experimenteerden met muziekprogramma’s als Screamtracker of Fasttracker. De zaal vulde zich met kenners en bewonderaars van muzikale vernieuwing, klaar voor een avond waarin verleden en toekomst elkaar opnieuw zouden ontmoeten.
Kraftwerk begon het concert in de AFAS Live met een vocoderstem die het publiek welkom heette. Het eerste blok bestond volledig uit materiaal van het album ‘Computerwelt’. Zonder aftellen werd er in het Duits juist oplopend tot acht geteld en zo startte ‘Nummern’. De lichtgevende pakken met het bekende lijnenpatroon veranderden voortdurend van kleur en vorm, alsof de vier muzikanten volledig in symbiose met de visuals leefden. Het was het werk van Georg Bongartz, die gedurende de show het visuele aspect wist te perfectioneren.
Aansluitend volgden ‘Computerwelt’ en ‘Computerwelt 2’, waarbij opnieuw duidelijk werd hoe vooruitstrevend dit album in 1981 al was. Daarna kwam het volgende tweeluik van ‘Heimcomputer’ en ‘It’s More Fun to Compute’, waardoor dit album het ritmische fundament vormde van de openingsfase. Het was duidelijk dat Kraftwerk na ruim 50 jaar niet was veranderd. Geen danseressen, geen over het podium rennende gitaristen of zangers en geen koprollen door frontmannen in half-ontbloot bovenlijf. Gewoon vier artiesten die rustig vanachter hun synthesizers hun muziek brachten, als waren het vier discjockeys. Maar daar zat dan wel het verschil; dit waren geen plaatjesdraaiers, maar rasmuzikanten en een videojockey.
Met ‘Spacelab’ uit 1978 verschoof de sfeer naar het buitenaardse. Op de schermen verscheen het Eindhovense Evoluon, waarop het virtuele ruimteschip uiteindelijk neerdaalde op de Johan Cruyff Boulevard, voor de deur van de AFAS Live. Heel even leek het alsof Kraftwerk via Eindhoven Amsterdam had overgenomen. Zou Kraftwerk dan toch het Nederlandse voetbal volgen?
Daarna kwamen ‘Ätherwellen’ en ‘Tango’, gevolgd door het volgende hoogtepunt, ‘The Man-Machine’, afkomstig van hetzelfde album als ‘Spacelab’: ‘Die Mensch Maschine/The Man-Machine’. Vervolgens klonk ‘Electric Café’, waarna de band de lange elektronische snelweg op ging met ‘Autobahn’ uit 1974. Een van de hoogtepunten van de avond, ondanks dat het nummer helaas niet in de originele
Het volgende blok bestond uit vier nummers afkomstig van ‘Die Mensch Maschine’. ‘Computer Love’, dat inderdaad met toestemming werd gebruikt door Coldplay in hun ‘Talk’. ‘The Model’ (in het Engels gebracht in plaats van het originele ‘ Das Model’) en ‘Neonlicht’ passeerden achter elkaar, waarna ‘Metropolis’ volgde. Na dit nummer sprak Ralf Hütter voor het eerst en vertelde hij over hun ontmoeting met Ryūichi Sakamoto in 1981. Aansluitend speelde de groep een klein fragment van Sakamoto’s ‘Merry Christmas Mr Lawrence’. Een mooi eerbetoon aan de twee jaar geleden overleden Japanse meester.
De tot protestnummer veranderde versie van ‘Radioaktivität’ werd natuurlijk deels in het Japans gezongen en vervolgens bracht de band ‘Vitamin’. Een tegenstrijdigheid, maar daar is Kraftwerk nog nooit wars van geweest. Zo ook met de niet chronologische volgorde die volgde van het geweldige album ‘Tour de France’. ‘Tour de France’, ‘Tour de France Étape 3’, ‘Chrono’ en ‘Tour de France Étape 2’ vormden uiteindelijk wel een dynamisch geheel, waarbij zelfs beelden van Michael Boogerd voorbij kwamen.
‘La Forme’ leidde naar een van de publieksfavorieten: ‘Trans Europa Express’. Het bevat het beroemde fragment dat door tientallen artiesten is gesampled, zoals Snap, Africa Bambaataa, De La Soul, Jovanotti, Dr. Dré en zelfs De Jeugd van Tegenwoordig. De invloed van het nummer werkte zelfs door op tv door de televisieserie ‘Airwolf’. Maar door de legendarische band rondom frontman Ralf Hütter zelfs, klonk de hit absoluut het beste.
In de laatste fase bracht Kraftwerk achtereenvolgens ‘Boing Boom Tschak’, ‘Techno Pop’ en ‘Musique Non Stop’. Tijdens ‘Musique Non Stop’ liepen de vier muzikanten één voor één naar voren om te buigen terwijl het nummer bleef doorgaan. Ralf Hütter bleef als laatste achter en kreeg het grootste applaus, nadat hij afsloot met ‘Gutenabend, auf Wiedersehen’.
De avond eindigde natuurlijk met een toegift, het verplichte ‘The Robots’, een passend besluit van een concert waarin verleden en toekomst naadloos in elkaar overliepen. Kraftwerk had niet veel nodig. Kil staande vanachter de synthesizers hoefden de mannen geen uitgebreide lichtshow, anders dan de ledstrips op hun pakken. De visuals op de achtergrond hoefden niet te worden opgefrist; gewoon computervisuals zoals men in de jaren ’70 en ’80 al kon programmeren. In de 70s en 80s was de band ver vooruitstrevend in hun muziek, en in die tijd zijn ze blijven hangen met beeld en geluid. Maar die techniek is nog steeds onovertroffen.
Foto’s (c) Paul van Haeff, http://www.vanhaeff.com/