Zittend op een kruk, maar met zijn strijdlust onverminderd overeind. Zo presenteerde Tom Robinson zich donderdagavond in OC De Djoelen in Oud-Turnhout. De Britse singer-songwriter liet zich door een hardnekkige hernia niet weerhouden om zijn Belgische publiek te bedienen met een avondvullend programma vol persoonlijke verhalen en tijdloze songs.
Voor wie hem nog niet eerder had gezien, schetste Robinson meteen het programma: twee sets van elk 45 minuten met twintig minuten pauze. En hij stelde het publiek gerust: alle hits zouden voorbij komen. ‘Glad to Be Gay’, ‘Listen to the Radio’, ‘War Baby’, alles. Alleen ‘2-4-6-8 Motorway’ niet. Niet in de normale set; Die zou hij bewaren voor de toegift, grapte hij met een knipoog.
De avond opende met ‘Living in a Boom Time’, waarna Robinson actueel werd met een aangepaste versie van ‘Eighty’. Het nummer over ouder worden kreeg een nieuwe lading nu de zanger zelf die leeftijd nadert en hij had te tekst wat aangepast. Tussen de nummers door weefde hij anekdotes en poetry door het programma, waaronder een gedicht over zijn liefde voor België de intro was voor ‘You Tattoed Me’, een nummer waarin ook Antwerpen een rol speelt.
Met covers van The Beatles en Elton John toonde Robinson zijn brede muzikale palet. De cover ‘Elton’s Song’ was dan feitelijk niet eens een cover te noemen, want Robinson schreef het nummer voor zijn goede vriend zelf. Bij ‘Lost Without You’ nam Tom’s gitarist Adam Phillips de lead vocals over, terwijl Robinson even rust nam. Het klassieke ‘Glad to Be Gay’ uit zijn Tom Robinson Band-periode miste niets van zijn urgentie, ook niet uitgevoerd vanaf een kruk. “Sing, sing, if you’re glad to be gay” werd onderbroken door het spitsvondige “You are allowed to sing along, even when you aren’t….. glad.” De hele zaal zong hardop mee.
Na de pauze schakelde de setlist door naar diepere lagen. ‘Yuppie Scum’, dat Robinson aankondigde als een ode aan Jacques Brel, leidde naar een bijzondere bluesversie van ‘Too Good to Be True’ als eerbetoon aan wijlen Danny Kustow. De gitarist van de Tom Robinson Band overleed in 2019, en de herinnering aan zijn voormalige bandmaat hing tastbaar in de zaal, nadat Robinson aangaf dat het Kustow was die de reden was dat Tom zijn carrière destijds niet aan de wilgen had gehangen.
Een van de anekdotische hoogtepunten van de avond werd het verhaal over Hamburg, waar Robinson in de jaren tachtig belandde na het uiteenvallen van zijn band en met een berg schulden. Bij een poging zijn flightcases te verkopen ontstond een wonderlijk moment van herkenning tussen twee gevallen helden. De potentiële koper, een donkere man met dreads, herkende het logo van de Tom Robinson Band maar vroeg zich af wat er van Tom Robinson geworden was. Toen Robinson zichzelf bekend maakte, bleek hij tegenover Eddy Grant te staan. Grants advies om geen spullen te verkopen maar gewoon weer een hit te schrijven, resulteerde in ‘War Baby’, het nummer dat Robinsons comeback inluidde en dat hij deze avond met hoorbare emotie vertolkte.
Bij ‘Listen to the Radio’ sloop halverwege een foutje in het spel. Robinson herpakte zich vakkundig en bedankte het Belgische publiek voor hun geduld en trouw. Met ‘Up Against the Wall’ bewees hij dat een hernia geen belemmering hoeft te zijn voor de energie van een punkrocknummer, al bleef hij wel netjes op zijn kruk zitten.
Voor de toegift vroeg Robinson toestemming om vóór het aangekondigde ‘2-4-6-8 Motorway’ eerst nog een speciaal nummer te spelen. Zijn medley van ‘Dans les yeux de ma mère’ en ‘Putain Putain’ vormde een indringend eerbetoon aan Arno Hintjens, die enkele maanden geleden overleed. Robinson was een groot fan… En pas hierna volgde het langverwachte ‘2-4-6-8 Motorway’, precies zoals hij had beloofd. De staande ovatie die volgde was niet te negeren. Robinson stapte het podium niet af, maar nam nogmaals plaats voor ‘Days (That Changed the World)’, een passend sluitstuk voor een avond vol reflectie en veerkracht en een heerlijke steek richting “The Orange Baby”.
Bij het applaus verontschuldigde de zanger zich dat hij niet zoals gebruikelijk na afloop beschikbaar kon zijn voor handtekeningen en een praatje. Meer dan veertig jaar heeft hij die traditie in ere gehouden, maar zijn gezondheid staat het momenteel niet toe. Als alternatief had hij vooraf cd’s gesigneerd en visitekaartjes met zijn persoonlijke emailadres klaargelegd. Met de belofte iedereen persoonlijk te antwoorden, verliet hij de zaal zoals hij gekomen was: zittend, maar ongebroken. Tom Robinson, 75 jaar inmiddels, maar nog steeds een graag geziene gast in het Vlaamse muzikale circuit. Een heerlijke kerel, je zou er bijna gay voor worden…