In november wordt Neil Young 80 jaar. Toch is het feit dat hij nog altijd actief is slechts een understatement. Jaarlijks brengt hij zoveel uit, dat het zelfs voor de grootste fan moeilijk is bij te houden. Al gaat het dan vaak om albums die decennia op de plank waren blijven liggen, maar onlangs verscheen zijn nieuwste album ‘Talkin To The Trees’. Opgenomen met een nieuwe begeleidingsband: The Chrome Hearts. Al moet eerlijk gezegd worden dat het album niet bepaald een meesterwerk is. Waarschijnlijk gaat het hem er gewoon om het toeren met een nieuwe band. Want zijn huidige ‘Love Earth’ tournee kan wel op lof rekenen. Eerder deze week stond hij in Groningen, maar ondergetekende was vrijdagavond bij het concert in het Sparkassenpark in het Duitse Mönchengladbach. Met dezelfde jonge muzikanten van The Chrome Hearts, maar op orgel ook oudgediende Spooner Oldham, die in de jaren ’60 met grote namen speelde als Aretha Franklin, Percy Sledge en Wilson Pickett.
Net als in Groningen werd deze avond begonnen met een ‘deep cut’ uit zijn catalogus: het semi-akoestische ‘Ambulance Blues’, dat hij na jaren weer had afgestoft. Het leek nog een beetje op gang te moeten komen. Maar daarna kreeg Mönchengladbach een tourpremière: ‘Cowgirl In The Sand’ van zijn tweede album ‘Everybody Knows This Is Nowhere’ uit 1969. Waar Neil bij aanvang nog echt een man van bijna 80 leek, met gescheurd t-shirt, leek hier door de interactie met zijn jonge bandleden ook weer jeugdigheid bij hem terug te keren.
Neil Young heeft in de afgelopen decennia vrij duidelijk gemaakt waar hij staat in het maatschappelijke spectrum. Zijn tournee heet niet voor niets ‘Love Earth’ tour, en zijn idealen staan net als bij Springsteen haaks op de ideeën van Trump. Maar anders dan Springsteen, die er verhandelingen over hield bij zijn afgelopen tournee, liet Neil Young de muziek voor zichzelf spreken. Zoals bij het uit 2003 afkomstige ‘Be The Rain’, met een nog altijd relevante boodschap na 22 jaar. Het gaf een wat activistisch tintje doordat hij gedeeltelijk door een megafoon zong. Ook het nummer ‘Fuckin’ Up’ kon op veel bijval van het publiek rekenen door massaal opgestoken middelvingers.
Toch was niet de hele avond venijnig. Al sloot ‘Southern Man’ er wel mooi op aan, maar het volledig akoestisch en solo gespeelde ‘The Needle and the Damage Done’ zorgde voor een zachtere sfeer. Waarbij vervolgens ‘Harvest Moon’ perfect paste bij de ondergaande zon. Bij het van Crosby, Stills, Nash & Young afkomstige ‘Looking Forward’ wisten bandleden perfect de koortjes van oude collega’s na te zingen.
De hele avond hing er boven het podium een stellage in de vorm van een vogel. Bij een lang uitgesponnen versie van ‘Like A Hurricane’ kwam deze naar beneden en bleek hier een synthesizer achter te zitten. Dat was weliswaar het enige aan bijzondere fratsen wat je bij een concert van Neil Young kunt verwachten, maar Neil heeft dat verder ook niet nodig. Die wist bijvoorbeeld ook op bijval te rekenen toen hij onverwachts ‘Heart Of Gold’ wist in te zetten, die in Groningen niet was gespeeld. Anders dan in Groningen kreeg Mönchengladbach geen ‘Rockin’ In The Free World’ als toegift, maar wel nog eenmaal een venijnig gespeeld ‘Hey Hey, My My (Into The Black)’.
Wat het einde vormde van een concert van een legende die niet de energie van iemand van 80 leek te hebben, maar toch minstens 20 jaar jonger. Aan zijn karakteristieke stem is niets veranderd. The Chrome Hearts mogen dan geen band als Crazy Horse zijn (jarenlang Young’s vaste begeleidingsband), maar ze deden er niet veel voor onder. Het leek er zelfs op dat zijn jongere bandleden hem zelf ook jong weten te houden.