Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Dropkick Murphys – For The People
YES! De Dropkick Murphys zijn terug met ‘For The People’, een album dat precies uitkomt op de juiste dag voor Amerikaanse patriottische gevoelens. De Bostonse Celtic punk veteranen laten hun kenmerkende mix van traditionele Ierse folk en hardcore punk horen, waarbij mandoline en doedelzakken naadloos samensmelten met razende gitaarriffs. Het album opent krachtig met uptempo anthems die perfect passen bij hun reputatie als livebeast. De productie klinkt helder en krachtig, met veel aandacht voor de details in de arrangementen. Frontman Ken Casey’s herkenbare raspende stem krijgt genoeg ruimte om uit te barsten, en wordt ondersteund door de gebruikelijke meezingbare refreinen. Hoewel het album geen grote verrassingen biedt, blijft het trouw aan de formule die de band al jaren succesvol maakt. En feitelijk is dat goed zat voor de Murphys. De nummers zitten goed in elkaar en hebben afzonderlijk al voldoende energie om zowel de oude als nieuwe fans tevreden te stellen. ‘For The People’ is een goede toevoeging aan hun discografie. En niet alleen voor de die-hard fans… (Anton Dupont) (7/10) (Pirates Press Records)
Paul Banks – Sister Midnight
Paul Banks (Ja, die van Interpol) waagt zich aan zijn eerste filmscore met ‘Sister Midnight’, waarin hij Iggy Pop covers combineert met instrumentale composities. Het album bevat onder andere zijn donkere interpretaties van ‘Gimme Danger’ en ‘Sister Midnight’, waarin Banks zijn karakteristieke baritone gebruikt om de klassiekers een nieuwe dimensie te geven. De instrumentale stukken tonen een andere kant van zijn muzikaliteit, waarbij hij experimenteert met atmosferische soundscapes die perfect passen bij filmbeelden. Regisseur Karan Kandhari merkte op dat het echt talent vereist om naast The Stooges en Motörhead op een soundtrack te staan. Mr Banks slaagt erin om zijn eigen identiteit te behouden terwijl hij de sfeer van de originele nummers respecteert. Het album werkt zowel als standalone luisterervaring als als begeleiding bij de visuele content van de film. De productie is strak en gedetailleerd, met veel aandacht voor textuur en sfeer. Ook solo weet Banks zijn mannetje te staan. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Matador Records)
David Bixler – Incognito Ergo Sum
Ten tijde van de pandemie, speelden saxofonist David Bixler, bassist Dan Loomis en drummer Fabio Rojas in een park, incognito, ergens in New York. Zolang ze speelden, waren ze. Ik ben incognito, daarom ben ik. En dus speelden ze: zonder aankondiging, voor willekeurig, voorbijgaand publiek: mensen die een ommetje gingen maken en even bleven staan luisteren naar het trio. Die sfeer wilde Bixler vastleggen: het moest ongedwongen zijn, rauw, ongepolijst. Het resultaat is een geluid dat tot haar naakte essentie is teruggebracht, zonder dat het trio zich laat ‘ketenen’ in een bepaalde stijl. We horen vrije jazz, vlagen bop en zelfs rock-thema’s, waarbij het zelfs voor het geoefende oor soms zoeken is naar enig houvast. Tracks als ‘Liminal Space’ en ‘What’s at Hand’ zijn niet de gemakkelijkste stukken waarbij het trio de muziek organisch laat ontstaan, vaak aan de hand van niet meer dan een paar korte motieven die doorgaans door de sopraansax van Bixler worden ingezet. De bestemming is bekend, de reis er naar toe ligt volledig open en biedt ruimte voor Loomis en Rojas om accenten te leggen en de koers van de muziek verder te bepalen. Alle tracks zijn in één keer opgenomen en menig keer zal het verloop van de compositie ook voor het trio zelf een verrassing zijn geweest. Als dat de intentie is geweest van deze plaat, dan is David Bixler daarin geslaagd. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit geen album voor beginners is. (Jeroen Mulder) (7/10) (DSP Relations)
Kesha – .
Kesha’s eerste album onder haar eigen label markeert een moment van creatieve en juridische vrijheid na bijna 20 jaar. ‘.’ is een speels popalbum dat er plezier in heeft om dingen tegen de muur te gooien en te kijken wat blijft plakken. Het album voelt ongetemd, chaotisch en ongegeneerd zichzelf, zonder trends na te jagen. De opening track toont meteen Kesha’s vrijgevochten houding, terwijl het album een mix biedt van uptempo dance tracks en meer contemplatieve ballads. Hoewel Kesha dit zelf ‘het ultieme fuck-you album aller tijden’ noemt, bevat de rest een meer contemplatieve mix van slow disco en pop ballads. Kesha lijkt verscheurd tussen het nieuw leven inblazen van haar vroege rebelse vonk en het voortzetten van een meer introspectieve richting. Het album slaagt erin om beide kanten van haar persoonlijkheid te laten zien. (William Brown) (7/10) (Kesha Records)
Kae Tempest – Self Titled
Kae Tempest’s vijfde studioalbum ‘Self Titled’ (Nee, niet ‘Kae Tempest’, maar echt ‘Selt Titled’, mogelijk als statement dat het wel degelijk een titel heeft) is een krachtig, zelfverzekerd album. Albumopener ‘I Stand On The Line’ is meteen een klapper, een verklaring van Kae’s huidige ik aan het verleden en een liefdesbrief aan de transgender gemeenschap. De South London wordsmith combineert gesproken woord poetry met toegankelijke beats en catchy hooks, wat resulteert in een album dat zowel introspectief als direct toegankelijk is. Het album is van begin tot eind sterk in een mix van zelfacceptatie en een viering van wie je bent. De productie balanceert perfect tussen experimentele elementen en mainstream aantrekkingskracht. Tracks zoals ‘Hyperdistillation’ confronteren luisteraars met ongemakkelijke waarheden over het hedendaagse leven, terwijl andere nummers meer hoopvol en opbeurend klinken. Kae Tempest bewijst opnieuw waarom ze een van de meest belangrijke stemmen in de hedendaagse spoken word scene is, met eenkrachtige boodschap. En dat is toch iets waar velen behoefte aan hebben tegenwoordig. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Fiction Records)
