Het was een avond waarin nostalgie, rebellie en emotie elkaar afwisselden in een spetterende show. Green Day bewees woensdagavond de enige waardige opvolger in het rijtje Sex Pistols en Ramones zijn. Met een setlist die reikte van klassieke punkcovers tot recente hits, nam de band het publiek mee op een energieke en vaak geëngageerde reis. Terwijl de temperatuur buiten gelukkig wat beter was dan eerder op de dag, zat de Ziggo Dome al vroeg afgeladen vol.
De opening kwam in de vorm van een een tapeje met Queen’s ‘Bohemian Rhapsody’, wat door het hele publiek gewaardeerd werd, en een knallende versie van ‘Blitzkrieg Bop’ van The Ramones, compleet met een chaotisch meedansende Drunk Bunny. Meteen daarna barstte een epische intro los waarin Star Wars’ ‘The Imperial March’ werd afgewisseld met ‘Blitzkrieg Bop’ en ‘We Will Rock You’ en de mannen het podium betraden.
Met ‘American Idiot’ maakte frontman Billie Joe Armstrong direct zijn politieke boodschap duidelijk: “I’m not a part of the MAGA agenda”. De scherpe rand van het nummer werd versterkt door ‘Holiday’, waarin de oproepen “No War!” en “Fuck ICE!” luid werden meegeschreeuwd door het aanwezige publiek. De woede richting Trump was oprecht; op het podium en ervoor. Bij ‘Know Your Enemy’ werd een fan op het podium werd gehaald om mee te zingen, en dat deed ze met verve. Het gaf aan dat Armstrong met zijn faam nog steeds verbinding heeft met het publiek.
De rauwe energie kreeg een extra vuist in het gezicht met het korte maar vlammende ‘Revolution Radio’ waarna het tempo werd teruggeschroefd met de grote hit ‘Boulevard of Broken Dreams’, gedragen door het collectieve koor dat publiek heet en begeleid door duizenden lichtjes van gsm’s. Terwijl de grote inflatable vuist met de granaat achterop het podium werd leeggelaten, stuwden ‘Look Ma, No Brains!’, ‘One Eyed Bastard’ en ‘Longview’ de set weer omhoog met hun ruwheid.
De klassieke punkrockbasis bleef sterk aanwezig met ‘Longview’ en natuurlijk ‘Welcome to Paradise’, dat in een lange versie een van de hoogtepunten werd van de avond. En vanaf dat moment ging het helemaal los. Crowdsurfers, het publiek dat het helemaal overnam, wat door Billie Joe helemaal werd opgepikt en geïnitieerd, zelfs een heuse circlepit werd in het midden van de zaal opgevoerd, waarna er zelfs even gemoshed werd. Het werd goed opgepikt met ‘Hitchin’ a Ride’, waarbij Armstrong en bassist Mike Dirnt energiek het publiek opzweepten, terwijl ‘2000 Light Years Away’ het geheel afmaakte.
Klassieker ‘Brain Stew’ bracht de vlammenwerpers op het podium meer tot leven dan eerder in de show en voor ‘St. Jimmy’ gooide Billy Joe zelfs z’n gitaar aan de kant en bracht het rauwe en theatrale karakte van ‘American Idiot’ weer naar voren. Het werd voor ‘Dilemma’ wat rustiger maar de schone schijn van een korte tease van Tom Petty’s ‘Free Fallin’ zorgde voor een verrassend melancholisch moment, dat al snel werd opgevolgd door de scheurende gitaren van de Green Day-mannen.
In het laatste deel van het concert volgde een aaneenschakeling van publiekslievelingen: de meezinger ’21 Guns’, het swingende ‘Minority’ (inclusief een voorstelronde van de bandleden), en de onvermijdelijke hoogtepunten ‘Basket Case’ en ‘When I Come Around’. Bij dat laatste nummer werd een grote opblaasbare Zeppeling het publiek in geduwd, met de spottende tekst ‘BAD YEAR’, alvorens over te gaan naar de emotionele lading van ‘Wake Me Up When September Ends’. Het werd krachtig gedragen door het nog niet stil te krijgen publiek.
Hett epos ‘Jesus of Suburbia’ liet horen dat Green Day nog steeds de grote maatschappelijke thema’s niet schuwt. Linksprogressief en zwaar tegen de oorlog, liet Green Day zich gelden en liet het passend opvolgen door ‘Saviors’ en ‘Bobby Sox’, dat het recente werk vertegenwoordigde.
Het drumstel moest er natuurlijk aan geloven waarna de mannen het podium verlieten en Billy Joe Armstrong natuurlijk met ‘Good Riddance (Time of Your Life)’, het traditionele slotakkoord, akoestisch solo afsloot, waarbij op de slotakkoorden dee overige originele bandleden het podium betraden om mee afscheid te nemen.
Green Day bracht een wervelwind van energie, emotie en maatschappijkritiek. Met humor, vuur en een setlist vol verrassingen bewees de band dat ze nog steeds op het scherp van de snede balanceren. Punk is springlevend, en Green Day houdt het hart kloppend.