In de alchemie van hedendaagse muziek bestaat er een zeldzame soort magie: de kunst om tijd te vertragen, om de razernij van het bestaan te transformeren tot iets zachts en draaglijks. Morcheeba beheerst deze kunst als weinig anderen, en hun elfde opus ‘Escape The Chaos’ functioneert als een muzikale variomatic waarin de wereld twee versnellingen terugschakelt en plotseling weer ademruimte ontstaat.
Het voelt bijna surreëel dat het voortreffelijke ‘Blackest Blue’ inmiddels vier jaar achter ons ligt – een eeuwigheid in een tijdperk waarin muziek wordt geconsumeerd met de gulzigheid van een digitale maalstroom. Ross Godfrey en Skye Edwards hebben die tijd gebruikt om iets kostbaars te destilleren: een album dat functioneert als een muzikaal sanctuarium te midden van Trumpiaanse chaos.
‘Call For Love’ opent als een fluistering die tot gebed wordt, Edwards’ stem drijvend over Godfreys hypnotiserende soundscapes als rook over kalm water. Hier manifesteert zich de essentie van wat trip hop in zijn meest verfijnde vorm kan zijn: niet louter een nostalgische echo van de jaren negentig, maar een levend, ademend organisme dat ook in de jaren twintig van de eenentwintigste eeuw relevantie bezit. De track balanceert op het snijvlak tussen downtempo perfectie en emotionele urgentie. Het is fascinerend hoe Morcheeba erin slaagt om binnen de parameters van hun gevestigde esthetiek voortdurend nieuwe emotionele territoria te verkennen. ‘We Live and Die’ transformeert van contemplatie tot epifanie, Edwards’ vocalen leiden de luisteraar als een gids door de muzikale cartografie van dertig jaar artistiek partnerschap. Er zit iets cinematisch in de architectuur van deze compositie, alsof David Lynch een Bond-thema zou arrangeren na een nacht van meditatie.
De familiale dimensie van dit album – met Edwards’ zoon Jaega op drums en haar echtgenoot Steve Gordon op bas – introduceert een intieme warmte die het geheel doordrenkt. Zelfs collaboraties met rapper Oscar #Worldpeace en Colombiaanse fluitist El Léon Pardo voelen organisch geïntegreerd, alsof ze voorbestemde onderdelen zijn van een groter muzikaal ecosysteem. ‘Pareidolia’, vernoemd naar onze neiging om betekenis te projecteren op abstracte vormen belichaamt perfect Morcheeba’s benadering van muziek maken. Het is een psychedelische expeditie waarin Godfreys echtgenote Amanda Zamolo’s Franse vocalen verweven worden met exotische instrumentatie tot een tapijt van sound dat zowel vertrouwd als mysterieus aanvoelt. Technisch gezien demonstreert Godfrey opnieuw zijn meesterschap in het verweven van elektronische texturen met organische elementen. ‘Molten’ bijvoorbeeld, smelt letterlijk voor de oren – een magma van geluid dat traag stroomt en hypnotiseert. De productie bezit die zeldzame kwaliteit waarin elke frequentie zijn plaats kent, waarin stilte even belangrijk is als klank.
Na jaren van experimentatie en line-up wijzigingen voelt deze incarnatie van Morcheeba als de meest essentiële. Edwards en Godfrey vullen elkaar aan met de natuurlijkheid van elementen die chemisch voorbestemt zijn om te fuseren: zijn architecturale muzikaliteit, haar stem die zowel kwetsbaarheid als kracht kan kanaliseren. De titeltrack sluit af met een belofte die doorheen het gehele album voelbaar is: dat muziek kan functioneren als toevluchtsoord, als transformatief instrument in een wereld die vaak te hard, te snel, te veeleisend voelt. ‘Escape The Chaos’ is geen revolutionaire vernieuwing – het is iets kostbaarders: een perfectie van vorm die, als je echt luistert, evolueert naar een spirituele ervaring.
In een cultureel klimaat waarin aandacht gefragmenteerd wordt en rust een luxe lijkt, biedt Morcheeba iets universeel kostbaars: de mogelijkheid om even te pauzeren, om de wereld een fractie zachter, liever, beter te ervaren. (8/10) (100% records)