Bij de naam Weird Al Yankovic denkt men al snel aan parodiën als ‘Eat It’ (‘Beat It’), ‘Fat’ (‘Bad’), ‘Amish Paradise’ (‘Gangsta’s Paradise’) en ‘Another One Rides The Bus’ (‘Another One Bites The Dust’). Wat minder bekend is, zijn zijn eigen nummers, hoewel vaak toch afgeleid van bekende nummers of artiesten. En juist die nummers bracht de Amerikaan zondagavond in de Tilburgse concertzaal 013. Voor het eerst sinds 2015 trad de parodist op in Nederland, waar hij zich verwonderde dat hij voor het eerst in zijn leven niet de meest overdressed persoon was, toen hij zich ’s middags heel even in de het carnavalsgedruis van de Kruikenstad mengde.
De show werd geopend door Al’s oude vriend en legendarische komiek Emo Philips. Stand up voor een rockshow. Je moet er maar op komen. Het publiek snapte het en lag een half uur aaneengesloten in een deuk met de grappen en grollen van de zwarte humor van Philips. Humor op of net over het randje, gebracht op dezelfde humoristische wijze als die van Yankovic. Emo was niet voor het eerst op tournee met Al, en hopelijk ook niet voor het laatst. Geen muzikale support maar een die geen spaan heel liet van welke bevolkingsgroep dan ook. “Me too!”
Yankovic zelf kwam op met het groteske ‘Also Sprach Zarathustra’, van Richard Strauss. Het zou het enige serieuze nummer van de avond blijken. De ‘The Unfortunate Return of the Ridiculously Self-Indulgent, Ill-Advised Vanity Tour’ was geen tour met hits, maar een met slechts de nummers die niemand wilde horen, aldus de muzikant. De leftovers, de kliekjes, uiteindelijk gewoon een stel rarities. Heerlijk. Feitelijk gezien gewoon een argeloze greep uit de enorme berg nummers die de artiest in ruim 45 jaar heeft uitgebracht. En dat werd een interessante setlist, met nummers als ‘UHF’, ‘Dog Eat Dog’, ‘Midnight Star’ en het kerstnummer ‘The Night Santa Went Crazy’. Inderdaad, een kerstnummer half februari, dat geeft de absurditeit aan van de show van Yankovic.
Weird Al gaf het publiek waar het voor kwam. Niet de hits maar een greep uit de meest absurdistische en satirische nummers van Yankovic. Afgewisseld met verklaringen, verhalen (al dan niet waar) en solo’s, waaronder de kortste drumsolo ooit en, volgens Yankovic, de eerste drumsolo in reprise ooit in een show van de Amerikaan.
Nee, voor een grootse show met special effects en decors moet je niet naar Weird Al Yankovic gaan. Wel voor een rockshow met meer humor dan een gemiddelde cabaretier. Deze tour geen polka, maar natuurlijk, gelukkig, wel Yankovic’s accordeon. En voor wie open staat voor een accordeon en het geluid van een klavecimbel in een humoristisch rockconcert, heeft bij Weird Al Yankovic de avond van zijn leven.
