Na al geruime tijd aan de muzikale weg te hebben getimmerd, brengt Phoebe Green haar debuutalbum ‘Lucky Me’ uit. De uit Manchester-afkomstige singer-songwriter heeft lange tijd voornamelijk indiepop op haar gitaar uitgebracht. Maar nu gooit ze het over een andere boeg. De gitaar is aan de kant gezet en de electropop is tevoorschijn gekomen. ‘Lucky Me’ is een gewaagd album waarmee Phoebe zichzelf op de kaart heeft gezet. Hier wil je meer van horen!
Met invloeden vanuit alle hoeken van de popmuziek (van Billie Eilish, Lady Gaga en HAIM, tot FKA Twigs, Lorde en Radiohead), heeft Phoebe Green een flinke mix te pakken. Haar album gaat dan ook alle kanten op. Openingsnummer ‘Break Your Heart’ geeft het album een psychedelische en mysterieuze start terwijl ‘Just A Game’ een echt popnummer is. De bonte verzameling aan genres toont de verscheidenheid van Green. En het past allemaal verrassend goed op ‘Lucky Me’.
Het album bevat flink wat persoonlijke teksten. De jonge zangeres heeft een moeilijke tijd achter de rug en moet zichzelf eraan herinneren dat ze geluk heeft gehad met het leven dat ze nu heeft. De woorden “lucky me” staan niet voor niets op de achterkant van haar hand getatoeëerd. Op de titelsong in jaren ’80-stijl laat ze dit verhaal horen. De dagen worden moeilijker, maar zodra ze erover spreekt wordt ze verwend genoemd. Ze moet van geluk spreken met wat ze heeft. Een donkere tekst op een vrolijk nummer. En daar is Green niet vies van.
Een van de hoogtepunten op ‘Lucky Me’ is het hyperpopnummer ‘Crying In The Club’. Een spoken-word couplet wordt afgewisseld met een gezongen refrein. Een enorm veelzijdig nummer dat heel anders is dan alle nummers op dit album, maar er verrassend goed tussen past.
Alhoewel het lijkt of Green geprobeerd heeft van popmuziek weg te blijven, slaagt ze daar niet helemaal in. ‘Make It Easy’ verlegt dan wel de grenzen van de pop, maar had prima op het meest recente album van Billie Eilish, ‘Happier Than Ever’, kunnen staan. Ook andere nummers als ‘Just A Game’ en ‘One You Want’, die overigens beiden over een “friends with benefits”-achtige relatie gaan, zijn typische popnummers: net iets te overgeproduceerd, aanstekelijk en niet erg verrassend.
Die verrassing komt op de laatste vier nummers van het album naar voren. De donkere kant van Green verschuilt zich niet meer achter vrolijke muziek, maar is nu te horen op electropop met een vleugje dramatiek. Zo is ‘DieDieDie’, wat overigens prima een FKA Twigs-nummer had kunnen zijn, een ballad op een fijne beat. De heftigste teksten van het album, die zijn hier te vinden: “I wish that I could shrink until I could fit into a locket I could hang around your neck, I’d choke you to death”. Het is duidelijk dat Green dit nummer schreef toen ze in een donkere periode zat. Desondanks weet het zich prima staande te houden op het overwegend vrolijke album.
Ook afsluiters ‘I Wish You Never Saw Me Cry’, ‘Leach’ en ‘I Don’t Wanna Make You Cold’ mogen er zijn. Van mysterieuze, elektronische drums tot stemvervormingen. De indie-artiest in Phoebe Green krijgt vrij spel. Het laat horen wie Phoebe is en wat haar invloeden zijn. Het is haar debuutalbum en het grote publiek moet haar nog leren kennen, maar Phoebe Green laat alvast weten dat ze nog alle kanten uit kan gaan. Vaak slaagt een artiest dan minder, maar bij de extravagante jonge Britse staat het perfect. Op naar meer! (8/10) (Chess Club Records)
