Na de film-documentaire ‘The Insatiable Ones’ (2018) brengt Suede nu het fotoboek ’So Young: Suede 1991-1993’ uit. Tweehonderd pagina’s over de roemruchte beginjaren van deze Britse rockband, vastgelegd vanuit henzelf. Dus geen gestileerde persfoto’s, maar beelden van en door de band en een drietal vrienden. De meeste van drummer Simon Gilbert, die het boek heeft samengesteld en daarin op chronologische wijze zijn toenmalige agenda heeft verwerkt. Suede: The stories behind the pictures.
De videoverbinding met Thailand is opmerkelijk goed. En Simon oogt heel relaxt. “Ik woon hier, maar zit feitelijk al sinds maart hier vast, met alle Suede-stuff. Maar daardoor had ik ook zoveel tijd om dit boek te maken. Maar ook zonder de Coronabeperkingen was het er gekomen.“ Simon voegde zich in 1991 bij de band die twee jaar daarvoor als Suede was opgericht door zanger Brett Anderson en bassist Mat Osman. “Ik had toen een camera, zo’n Pentax. En vanaf het eerste moment heb ik alles vastgelegd op beeld. Ik had toen nog geen geld voor dure videocamera’s of zo.” Suede stond toen, met Justine Frischmann op gitaar, aan het begin van hun grote succes. “Je ziet in het boek dan ook dat we eerst in elk Londens shithole hebben gespeeld. Ik maakte gewoon foto’s voor als we ooit groot en beroemd zouden zijn… Maar dat kon ik toen nog niet zien aankomen.”
Suede werd groot, heel groot, en juist daarom is het mooi om terug te kijken naar hoe het begon, door de ogen van de band zelf. “In 2018 brachten we de film ‘The Insatiable Ones’ uit, een knipoog naar één van onze hits: ‘The Beautiful Ones’. Op zoek naar materiaal vond ik weer al mijn negatieven en agenda’s terug. Ik was meteen bang om ze weer te verliezen, in dit digitale tijdperk.” Vandaar het boek, dat de jaren 1991-1993 in beeld brengt. “Dat heeft ook een praktische reden. Op de laatste pagina zie je in mijn agenda “bought a videocamera”. Daarna heb ik letterlijk geen foto’s meer gemaakt. Dit is alles wat er is.”
Simon is zichtbaar trots op zijn boek. “Het voelt alsof ik door een familiealbum blader. Niet nostalgisch, zo ben ik niet, maar het werpt een blik op mijn jeugd, vooral ook door de agenda, die voor mijn leest als een dagboek.” Heel persoonlijk dus. “De foto’s zijn nog nooit gepubliceerd, alleen wij kennen ze. Het zijn geen gestylede, onpersoonlijke persfoto’s, maar beelden met diepte, met een verhaal. Brett die topless zijn haar doet, haha. Ik vond dat soort foto’s zelf ook altijd fascinerend, zoals in de ‘Sex Pistols File’. Ik was niet geïnteresseerd in Top of the Pops, maar in hun foto’s in een hotelkamer. Zo moet je ons boek ook zien: hoe een band echt is, als een groep mensen.”
’So Young: Suede 1991-1993’ is vernoemd naar één van de grote hits uit die periode, waarin ook het titelloze debuutalbum en de singles ‘Animal Nitrate’ en ‘Metal Mickey’ in grote oplagen over de toonbank gingen. En de tijd dat Suede door Melody Maker werd uitgeroepen tot ‘Best new band in Britain’ en het de Mercury Music Prize won. Suede werd min of meer gebombardeerd tot vaandeldrager van de Britpop, een chauvinistische reactie op het klakkeloos adoreren van de Amerikaanse cultuur. Tegen de wil van Suede zelf, dat ook verre wilde blijven van de hysterische concurrentie tussen tijd- en landgenoten Oasis en Blur. “We hebben altijd gezegd dat we geen deel uitmaakten van de Britpop scene in Londen. We hingen ook niet rond op Piccadilly Circus of in Camden. We zijn een band uit West Londen, kwamen gewoon bij elkaar over de vloer en hadden weinig op met andere bands.” Simon grinnikt: “Maar de wereldwijde aandacht voor Britse muziek heeft onze carrière zeker wel geholpen. Maar was en blijft een hype. “ Zoals wel vaker in de Britse pophistorie…
“Met z’n vieren waren we in die begintijd echt wel heel verschillend, maar er was ook een chemie die moeilijk te omschrijven is. Ik ontmoette iedereen op mijn eerste auditie. Justine was heel vriendelijk en introduceerde mij. Brett rookte alleen de ene naar de andere sigaret en leek totaal ongeïnteresseerd. Ik dacht het eerste half jaar dat hij me niet mocht, maar het was gewoon zijn houding. En Brett was natuurlijk ook toen al het gezicht en de stem van de band. Ikzelf vond het eerlijk gezegd wel prima zo, om figuurlijk wat meer op de achtergrond te staan. Maar ook letterlijk, vanuit mijn drums had ik goed zicht op wat er op het podium en in het publiek gebeurde. Dat heb ik ook kunnen fotograferen en filmen.”
“Die beginjaren waren gewoon ‘Very exiting years’. We werden steeds groter en er gebeurde steeds meer. Op dat moment realiseer je je dat misschien minder, als in een roes. Maar het is dan juist fantastisch om erop terug te kijken: als kinderen die gewoon lol hadden.” Dat was toen, maar volgens Simon, is dat nu nog altijd wel een beetje. Al is er wel één en ander veranderd: “In het boek zie je dat we vol gaan voor het eerste album , dat we elkaar én onze muziek gaan ontdekken. Na het eerste succes wordt het serieuzer en zijn we dag en nacht aan het repeteren, platen aan het maken en op tournee. En nu anno 2021 leven we elk apart: ik in Thailand, Brett in Summerset UK, toetsenist Neil Codling in Londen en gitarist Richard Oakes in Zweden. Dus het creatieve proces is nu ook heel anders.” Maar het belangrijkste is gebleven: “Als we nu de oude songs weer spelen, dan voelen die voor ons hetzelfde aan als in de beginperiode. Heerlijk om ze weer te mogen spelen.” En de ‘Suede sound’? “De unieke stem van Brett maakt die nog steeds heel herkenbaar. Elk album is een typisch Suede album, alleen is het moeilijk te duiden. We spelen van hard en punky tot vrij rustig. Dat vind ik ook juist onze kracht, dat we zo breed kunnen gaan.”
En volgend jaar komt er weer een nieuw Suede-album. “Die bevat juist weer heel brutale punkrock. Vrij rechttoe rechtaan met beukende drums en ‘straight to your face’ gitaar.” Simon wordt er zelf weer enthousiast van en slaat symbolisch met niet bestaande drumsticks een drumsolootje op mijn laptopbeeld. “Het heeft een echt live gevoel!” En volgens de zesenvijftig-jarige drummer heeft het album tevens dat donkere gevoel van de voorgang ‘Blue Hour’ (2018). “Maar er zit zeker ook hoop in.”
Na ‘Bloodsports’(2013), ‘Night Thoughts’ (2016) en het genoemde ‘Blue Hour’ wordt dit het vierde album na de reünie in 2010. Voor een groots optreden in de Royal Albert Hall kwam de band na zeven jaar afwezigheid weer bij elkaar. “Die pauze was prima en was ook wel nodig. We waren meer dan tien jaar aan één stuk doorgegaan. Dat zag ik ook weer in mijn oude agenda: geen enkele blanco pagina… “ De reünie in de Royal Albert Hall zou eenmalig zijn, zonder verdere plannen voor de toekomst. “Maar het was zo geweldig, dat we binnen een week besloten om weer verder te gaan als band. Het voelde zo logisch en het was er ook de juiste tijd voor. We hadden weer veel energie en wilden dat delen in de band. Dat voelden we al op de eerste repetitie voor de Albert Hall. We hadden de songs zeven jaar niet gespeeld en het ging bengbengbeng, geweldig.”
Suede is nu alweer elf jaar terug van niet echt weggeweest en kijkt met trots vooruit naar een nieuw album, en met trots terug naar de ‘career so far’, vastgelegd in een documentaire en nu in een fotoboek, met alledaagse, maar door de speling der geschiedenis nu al iconische beelden. ”Zoals deze, gemaakt op Heathrow. Brett luistert op zijn dicsman nog even naar onze nieuwe single. We stonden op het punt om te vertrekken naar Amerika, waar we als echte rocksterren zouden worden ontvangen… . Suede: The stories behind the pictures.
(c) Photo’s ’So Young: Suede 1991-1993’ by permission of Simon Gilbert/Suede
