De afgelopen twee decennia tourde voormalig Pink Floyd-bassist Roger Waters vooral met oud werk. Bij de vorige twee tournees speelde hij de Pink Floyd albums ‘The Dark Side Of The Moon’ en ‘The Wall’ integraal. Met name bij de laatstgenoemde tournee werd groots uitgepakt. Vorig jaar kwam er na 25 jaar eindelijk weer een echt nieuw solo album van Waters: het politiek getinte ‘Is This The Life We Really Want?’, waarmee Waters bewees nog altijd met beide benen boven in de wereld te staan. Dat blijkt ook uit de huidige ‘Us and Them’-tournee waarmee hij afgelopen week maar liefst 4x in de Ziggo Dome speelde, waarvan deze avond de laatste was.
Waters heeft altijd wel een goed geoliede band op tournee. O.a. Snowey White tourde bij vorige tournees mee. Ook dit keer zijn het niet de minsten die in zijn band zitten: naast vaste gitarist Dave Kilminster ook Jonathan Wilson (die regelmatig de rol van David Gilmour op zich nam) en de dames van de indiepopband Lucius als achtergrondzangeressen.
Het concert begon vrij sober met het bekende intro van ‘Dark Side of the Moon’ met de openingstracks ‘Speak To Me’ en ‘Breathe’. Vervolgens kwam er een verbluffende uitvoering van ‘One Of These Days’. Gevolgd door nog twee nummers van dat legendarische ‘Dark Side’ album met de nummers ‘Time’ en ‘The Great Gig in the Sky’, waarin de dames van Lucius de zangpartij van Clare Torry voor hun rekening namen. Dat is waarschijnlijk ook de enige opmerking van de avond; zelfs met twee zangeressen kwam het niet in de buurt van de vocalen van Clare Torry.
Een drietal songs van zijn laatste album volgde met ‘Déjà Vu’, ‘The Last Refugee’ en ‘Picture That’ waarna er vlak voor de pauze weer werd teruggegrepen naar bekend Pink Floyd-werk met ‘Wish You Were Here’, ‘The Happiest Days of Our Lives en het onvermijdelijke ‘Another Brick in the Wall Part II’ waarbij er bij de laatstgenoemde weer schoolkinderen het tweede couplet mochten verzorgen. Ze kwamen op het podium in Amerikaanse gevangeniskleding en zwarte zakken op hun hoofd. Het beeld was akelig, maar krachtig tegelijk toen eenmaal die maskers afgingen.
Tijdens de pauze verschenen er al krachtige statements op het grote scherm over Mark Zuckerberg en de rechtse politici die momenteel aan de macht zijn. Het bleek de opmaat naar het politiek beladen tweede deel. Net als bij zijn vorige tournee combineerde hij groots visueel spektakel met een politiek beladen boodschap over vandaag de dag. Tijdens ‘Dogs’ en ‘Pigs (Three Different Ones)’ werd het iconische Battersea Power Station, die de voorkant van het album ‘Animals’ siert, opgetrokken in de Ziggo Dome. Vooral tijdens ‘Pigs’ stak Waters zijn mening over Trump niet bepaald onder stoelen of banken. Trump werd in vele gedaantes afgebeeld op de schermen inclusief zijn soms idiote uitspraken. Vorig jaar toen hij deze show in de Verenigde Staten opvoerde kreeg hij ladingen met kritiek, maar deze avond in Amsterdam kon hij op veel bijval rekenen.
Hierop sloot ‘Money’ mooi aan, gezongen door Jonathan Wilson met op de achtergrond nogmaals de huidige leiders van vandaag de dag en rechtse figuren als Wilders. ‘Us and Them’ en het recente ‘Smell The Roses’ sloten er naadloos op aan, gevolgd door de finale van ‘Dark Side Of The Moon’ met ‘Brain Damage’ en ‘Eclipse’ waarbij er met lasers de beroemde driehoek van de hoes van het legendarische album werd gecreëerd.
Na vier shows kwam er een uitgebreid en oprecht dankwoord van Waters gevolgd door een mooie sobere uitvoering van ‘Mother’ en een zinderende finale met ‘Comfortably Numb’ waarbij Waters zelf richting de voorste rij dook om mensen de hand te schudden. Het vormde een mooi einde van een show die zowel visueel als muzikaal gelikt in elkaar zat waarbij Jonathan Wilson een uitstekende vervanger voor zowel David Gilmour als Richard Wright bleek te zijn.
Een show van Roger Waters is anno 2018 niet zomaar een show waarbij hij leunt op oude successen en even wat klassiekers speelt. Hij weet oud werk te vertalen naar deze tijd en laat zien hoe relevant dat na 40 jaar nog altijd is. Het is bijzonder hoe Waters het verleden met het heden weet te verbinden. Waters is inmiddels 74 jaar, maar nog altijd relevant. Zeker als de varkens die Waters hard aanpakt in zijn show de wereld blijven regeren.
