Een simpel drumstel bestaande uit een paar grote trommels, drie onschuldig ogende gitaren; dat is alles wat er op het podium staat en meer heeft The Picturebooks ook niet nodig. Het duo staat in de Melkweg om het voorprogramma te verzorgen voor Monster Truck, en de Duitsers zijn niet van plan er gras over te laten groeien. Om acht uur komen ze op voor een volle zaal – dat hadden ze niet verwacht en zanger Fynn Claus Grabke kan het publiek niet genoeg bedanken voor de opkomst. Uit de slechts tweekoppige band barst even later een verrassend ruig geluid los; de licht onheilspellende klanken van de doffe drums en gitaar weten het eerst nog wat onrustige publiek steeds meer in hun greep te krijgen. ‘Bad Habits Die Hard’, ‘Your Kisses Burn Like Fire’ en ‘The Rabbit And The Wolf’ komen langs, afgewisseld met korte anekdotes over het tourleven van de band. Hoewel de nummers wat op elkaar beginnen te lijken (veel afwisseling is er niet mogelijk met maar 2 bandleden), heeft het publiek geen tijd om zich te vervelen. Grabke rent van links naar rechts en weet de aandacht van het publiek goed vast te houden. Als Mirtschink zich in het zweet heeft gedrumd en het publiek goed is opgewarmd, neemt The Picturebooks afscheid met de belofte in het najaar weer terug te komen.
Monster Truck
Om tien over negen komt Monster Truck op voor een zaal die bij aanvang al door het dolle heen is. Vorig jaar stond Monster Truck ook al in de Melkweg, maar zoals de band zelf ook al opmerkt is het publiek de afgelopen tijd behoorlijk gegroeid.
De band trapt af met harde, typische Monster Truck-nummers als ‘Old Train’, ‘Don’t Tell Me How To Live’ en ‘She’s A Witch’. De refreinen zijn kort en pakkend en het publiek zingt ze als één man mee. Tijdens het rustigere en bluesachtige ‘Black Forest’ worden de spotlights meer op toetsenist Brandon Bliss gericht, en als gitarist Jeremy een verbluffende solo speelt doet zanger en bassist Jon een stapje naar achter. De band weet de aandacht onderling goed te verdelen en zo weet het publiek precies waar te kijken. Niet alleen het publiek zingt luidkeels mee, elk bandlid (inclusief drummer) heeft ook zijn eigen microfoon, waardoor vooral ‘For The People’ meerstemmig en sterk wordt gebracht.
Monster Truck staat nog maar een uurtje op het podium als Jon Harvey het laatste nummer aankondigt. Wanneer de band afgaat, roept de zaal zo luid dat de band weinig anders kan doen dan een toegift geven; het publiek wordt op vier extra nummers getrakteerd, waaronder een bijzondere cover van James Browns ‘I Feel Good’.
Monster Truck heeft misschien niet veel tijd op het podium doorgebracht, maar de band heeft zijn tijd wel goed benut. Doordat er relatief weinig korte praatjes tussen de nummers werden gehouden, kwamen er ontzettend veel nummers langs (echte meebrullers als ‘Sweet Mountain River’ en ‘The Lion’ konden natuurlijk niet ontbreken). De shirtloze en onvermoeibare Jeremy danste het hele podium op en neer en ging meerdere keren op zijn knieën tijdens scheurende solo’s, terwijl Jon heel relaxed een ijzersterke zang van ingewikkelde basloopjes voorzag. Het was nog maar de tweede keer dat Monster Truck in de Melkweg stond, maar de Canadese mannen leken zich er helemaal thuis te voelen en zullen ongetwijfeld in de toekomst terugkomen voor een nog groter publiek.
