Het Vlaamse Dez Mona laat zich eigenlijk niet classificeren, maar laat ik het ten behoeve van de lezers voor wie de band onbekend is toch proberen. Dez Mona, afgeleid van het vrouwelijke karakter Desdemona uit Shakespeare’s Othello, combineert gospels met jazz en drama. Op het nieuwste album Origins uit 2015 maken ze daarnaast ruimte voor invloeden van jaren ’90 alternative rock, met een vibe die doet denken aan R.E.M. en Screaming Trees maar dan met veel minder gitaren. Dit alles onder leiding van hun karakteristieke contrabas grooves. Het is alsof Tom Waits met Anthony & the Johnsons samenwerkt en Jeff Buckley de vocals verzorgt. Precies dat, maar toch anders.
Dez Mona is meeslepend en hypnotiserend
Paradiso’s kleine zaal ging om half acht open en de band zou om acht uur beginnen. Om tien voor acht stonden er echter nog maar een handjevol mensen in de zaal. De meesten leunend tegen de muur, verdiept in de digitale wereld van hun telefoon. De gemiddelde leeftijd in de zaal lag ongeveer op 38 en die haalde ik met met mijn 27 al drastisch omlaag, totdat een groepje Franstalige tieners de zaal binnenschuifelde. Het zal vijf over acht geweest zijn toen de band het podium betrad en met een vlugge blik over mijn schouder merkte ik dat het zaaltje toch nog redelijk vol was gelopen.
De band, allen van top tot teen in het zwart gekleed, speelden het intro van ‘Dirty Language’ terwijl zanger Gregory Frateur, in een glittertrui met zwarte en gouden pailletten, ons indringend aankeek. Zijn smeulende ogen leken zich door ons heen te willen boren. ‘All I Ever Wanted’ en ‘You are Here’ volgden de opener op. Frateurs buitenaardse stem pastte als een puzzelstukje in de muziek en nam ons mee op een meeslepende, hypnotiserende reis naar een wereld van accordeons, contrabassen, subtiele gitaarlijnen en jazzritmes. Na ‘Transparent’, waarop accordeonist Roel van Camp ons in een Franse dagdroom deed wanen, was het volgens Frateur “tijd voor een traag liedje”. Het was het breekbare ‘Lack of Love’ wat nooit op een studioalbum is uitgebracht, maar enkel op het livealbum ‘X’ verscheen.
Enthousiasme, dankwoord en glimlach
Hierna speelden ze ook wat ouder werk. Ze staken ‘Carry On’ in een wat ruiger jasje waarbij de gitaren meer naar voren kwamen en het nummer als soundtrack van Buffy the Vampire Slayer had kunnen dienen. Tijdens ‘Get Out of Here’, van het album Hilfe Kommt, sprong Frateur in het publiek en omhelsde al zingend een aantal bekenden. Hij gaf een dramatische dans weg en dit bleek een ommekeer voor het publiek dat langzaam loskwam en meedanste. Na nog twee dansbare nummers eindigde Dez Mona de setlist met de single van het Origins album ‘Does it Make You Happy?’, dat werd opgedragen aan de jarige Carolien uit het publiek.
De zes-koppige band verliet het krappe podium onder een golf van gejuich en geklap dat luider was dan dat een halfvol zaaltje zou moeten kunnen produceren. Ze konden dan ook niet anders dan terugkomen voor een toegift. ‘Suspicion’ van het album A Gentleman’s Agreement werd ingezet en Frateur sprong nogmaals het publiek in. Hij liep tot achterin de zaal door en drukte na zijn laatste woorden de microfoon in de handen van een verbouwereerde jongen om zelf door een zijdeur te verdwijnen terwijl de band het nummer instrumentaal eindigde. Nadat de zanger door de backstagedeur weer opdook werd ‘The Storm’ ingeleid als een van Frateur’s favorieten van Origins. Het duet ‘A Part of us All’, waarbij het publiek de band ondersteunde met het gefluisterde mantra “Times to cherish and things to live for”, sloot de toegift af. Een voor een verdwenen de bandleden weer van het podium, maar door ons overweldigende enthousiasme kwamen ze dankbaar terug voor nog één laatste nummer, een dankwoord en een glimlach voordat de zaallichten weer aansprongen.
