Ze zijn nooit officieel uit elkaar gegaan maar de opvolger van ‘Hear Me Out’ heeft maar liefst veertien jaar op zich laten wachten. Wie denkt dat de zusjes Klemann van Loïs Lane hebben stilgezeten vergist zich. Er werd veel opgetreden en als presentatrice of als actrice waren de meiden regelmatig op tv te zien. Daarnaast bleek een er in een normaal familieleven best veel te tijd te zitten. Deze week presenteert Loïs Lane ‘As One’, een titel die, zoals duidelijk wordt uit het gesprek dat we onlangs bij hen thuis hadden, niet uit de lucht gegrepen is.
Ze zijn duidelijk gefocussed, ietwat gespannen zelfs over de komende tijd waarin ‘As One’ zal verschijnen en waarin moet blijken in hoeverre er nog interesse bestaat voor de muziek van Loïs Lane. “Vroeger werd alles aangegrepen om Champagne te drinken.Verwende sterretjes waren we hahaha”, aldus Monique om snel toe te voegen: “Maar ik heb nu nog geen druppel gehad”. “Het is de liefde voor de muziek die de basis vormde voor ‘As One’. We hadden weer zo’n zin om lekker met een band te spelen en te touren. Het is zo fijn. Optreden is één van de dingen die mij heel gelukkig maakt. Het is een bepaalde vorm van healing”, zegt Suzanne met een lichte twinkeling in haar ogen.
“We zijn zo trots op dit album. Ik sta er voor de volle 100% achter. Het is een volwassen album geworden en we hebben het gemaakt met prima muzikanten. Je kunt horen dat er veel tijd in is gestoken. De produktie is goed en er staan een paar heel goede teksten op. Ik durf te stellen dat het gewoon een heel sterk album is geworden. Toen ik afgelopen week alleen thuis was en voor de eerste keer de master-opnamen in zijn geheel beluisterde moest ik na afloop een traantje wegpinken”.Volgens haar zus Monique is het niet mogelijk om er objectief tegen aan te kijken. “Je bent er drie jaar mee bezig geweest”. De meningen hierover zijn duidelijk verdeeld maar de tevredenheid overheerst. Suzanne: “Ik vond dat we vroeger nog wel eens enkele niemendalletjes opnamen maar die tijd lijkt nu echt voorbij”.
Hoewel het album in Berlijn is opgenomen is het drie jaar geleden in België allemaal begonnen. Getipt door een goede vriend werd kennisgemaakt met arrangeur David Poltrock, bekend van zijn werk voor Triggerfinger en Milow, om vervolgens te kijken of het ook klikte. “Hij wist precies welke kant wij op wilden en haalde Gert Bettens van K’s Choice erbij. Het resulteerde al heel snel in ‘It’s Because’, een track waar we heel enthousiast over zijn. Het is rock, pop en tegelijkertijd melodieus. Gebleven is de liefelijkheid van onze stemmen maar er zit wel een lekker edgy randje aan”. Door tijdgebrek wegens het succes van ‘The Voice Of België’ leek er aan de samenwerking met hem vroegtijdig een einde te komen. Het zou te lang duren. Monique: “We moesten door, zaten op een hele goeie trip. Vroeger lieten we het nog wel eens op zijn beloop maar nu wilden we echt doorzetten. Met producer Niels Zuiderhoek, bekend van zijn recente werk met Kensington, hadden we al eens een Motown-album met covers en ook mijn solo-plaat ‘On Patrol’ gemaakt. Hij werkt momenteel vanuit Berlijn, een stad die hem enorm inspireert, en zijn naar hem toegegaan. Daar troffen we ook Michiel Flaman (aka J. Perkin) die daar regelmatig te vinden is. We kwamen daar aan, zijn op de eerste dag bij elkaar gaan zitten en voor dat we het wisten hadden we ‘Morning Patrol’ geschreven en volgden kort daarop ‘Young Girls Young Boys’ en ‘You And You And Me’. Het rolde er allemaal met het grootste gemak uit”.
Na zes keer heen en weer vliegen hadden de meiden het materiaal binnen een paar maanden bij elkaar. Aangevuld met nummers van Monique’s echtgenoot en met behulp van Gert Bettens is een sterke verzameling tracks tot stand gekomen. Het is niet de eerste keer dat er werd uitgeweken naar een studio in het buitenland. ‘Hear Me Out’ werd in Londen opgenomen en ook bij Prince in Minneapolis werden ooit opnamen gemaakt. De invloed die Berlijn echter heeft gehad op de inspiratie en creativiteit is heel groot gebleken.
“In Berlijn voelt iedereen zich heel erg vrij. Het ademt als het ware ‘Quality of life’uit. Ik snap best dat iemand van rond de dertig Nederland de rug toe keert om elders een nieuw bestaan op te bouwen. Het zit daar totaal in de lift. Het gevoel dat alles kan en alles mag zoals wij dat hier indertijd hadden, dat vindt je tegenwoordig daar. Ik kreeg er een parkeerboete. Heeft mij tien euro’s gekost. Best schappelijk toch?”.
‘As One’ kenmerkt zich door de vele stijlen. Gebleven is het herkenbare geluid maar de uptempo-nummers misstaan absoluut niet in de ‘downloadcharts’ van nu. Toch wordt regelmatig teruggegrepen naar de hoogtijdagen van de funk, disco en soul. “Met Michiel werd indertijd een uitstapje gemaakt naar de soulmuziek en op de solo-plaat van Monique is latenight-jazz te vinden. “Het solo-album ‘On Patrol’ heeft mij meerdere inzichten gegeven. Was heel fijn om te doen”. We horen op ‘As One’ hier en daar iets terug van die invloeden. “Het is bovendien de muziek waar we ontzettend graag naar luisteren maar we hebben natuurlijk geen ‘zwarte’ stemmen. Het is niet onze zangstijl”. Monique: “De tijd was echt rijp om het nu te gaan doen. De muziekstijl begon ons steeds meer aan te spreken en in onze persoonlijke levens was er ook meer ruimte. Wij hadden even wat tijd nodig om te kijken waar we naar toe wilden en om onszelf opnieuw te ontdekken. Ik denk achteraf dat er enkele jaren lang zelfs sprake was van een writers-block.
We zijn deze keer heel dicht bij onszelf gebleven, de herkenbaarheid is gebleven. Het verschil met toen is de snelheid waarmee we het allemaal voor elkaar kregen. In enkele takes is het opgenomen en ja, ook de foutjes hebben we gelaten voor het wat het is. Daarnaast hebben we voor dit album bijna alle nummers samen gezongen”. De titel ‘As One’ is niet bepaald uit de lucht gegrepen. “We zijn zussen en ook nog eens heel erg hecht. In al die jaren zijn niet alleen onze stemmen samengesmolten maar ook onze levens. Je zou ons bijna een tweeling kunnen noemen. Het is ook een beetje een familie-album geworden. Mijn man Jeroen en dochter Merel doen mee maar ook Niels kennen we al vanaf zijn 15e. Jeroen gaat niet mee op tournee, heeft het heel druk met zijn eigen dingen. Je moet het een beetje apart houden. Ik vind het fijn om met Suus te zijn en met die nieuwe muzikanten op het podium te staan”.
Terugblikken voor een band die in 1984 werd opgericht is onvermijdelijk maar eigenlijk werd de basis voor ‘As One’ al veel eerder gelegd. De Abba-Flashback-tour die met behulp van een bekend sigarettenmerk tot stand kwam leidde er toe dat de band in het zogenaamde feest- en bedrijvencircuit een bekend gezicht werd. Het uitstapje resulteerde in nog veel meer optredens dan daarvoor. “Omdat dit zo’n succes werd bedachten we dat het goed zou zijn dit ook met Motownsongs te doen. We hadden gewoon even geen behoefte om met heel veel pijn en moeite nieuw, eigen materiaal bij elkaar ‘te harken’. Vijf jaar geleden begon het weer te kriebelen. Ik had lange tijd het gevoel dat niemand op nieuw werk van ons zat te wachten. Er lijkt wel een taboe op te berusten wanneer je aangeeft even geen inspiratie te hebben. Soms is het er gewoon even niet en zijn er andere belangrijke dingen om tijd aan te besteden. Ik merkte op een bepaald moment dat die jonge gasten weer naar echte liedjes gingen luisteren en dat ook de disco op hernieuwde belangstellling kan rekenen. Kijk nu eens naar het succes van die singer/songwriter-dingen of de muzikale bemoeienissen van Nile Rodgers. Wij kregen plotseling het gevoel dat het allemaal onze kant opging. De jeugd van nu waardeert die sound. Dat vintagegeluid wil men momenteel graag horen en dat vindt je bij ons ook terug”.
Het publiek zal graag de oude hits terughoren. ‘It’s The First Time’, ‘My Best Friend’, ‘Tonight’, ‘I Wanne Be’ en nog vele andere. “Ik ga als ik die blikken in de zaal zie ook terug in die tijd. Ik heb er ook herinneringen aan, net zoals het publiek Er zijn natuurlijk best wel periodes geweest dat ik ‘My Best Friend’ echt niet meer wilde doen”.
De spanning voor de naderende optredens in Paradiso zit er al goed in en is misschien vergelijkbaar met de eerste optredens van ruim vijfentwintig jaar geleden.“Natuurlijk denken we nog vaak terug aan die tijd maar ik denk dat ik nu nog meer zenuwachtig ben. Straks in Paradiso vraag ik me af hoeveel mensen er zijn en al die nieuwe tracks, vind het doodeng”, verklaart Suzanne. Monique bekijkt het nuchter: “Ik ben niet meer bang om fouten te maken. Misschien werkt het zelfs verfrissend. Alles wordt tegenwoordig zo perfect gemaakt met vocoders en dergelijke. Het kan natuurlijk ook niet anders met die drukke schema’s en al die capriolen die zangeressen zoals bijvoorbeeld Lady Gaga en Beyoncé op het podium uithalen.
Wij hebben precies gemaakt wat we wilden en nu is het de vraag hoe het ontvangen wordt. We zullen daar realistisch in moeten zijn. Het bereik moet groot genoeg blijken”. Het debuut-album verkocht indertijd ruim 100.000 exemplaren en behaalde daarmee de platina-status. Dat de enorme verkoopaantallen van toen niet heel gemakkelijk geëvenaard zullen worden zijn ze zich terdege bewust. “Dit nieuwe hoofdstuk is geslaagd wanneer er een heel breed publiek bereikt kan worden en wanneer veel mensen de muziek kunnen beluisteren en er blij van worden of er iets in herkennen”. De stap is toch heel groot om na al die jaren weer met een tourbusje alle clubs af te gaan en met zijn allen een veel te kleine en benauwde kleedkamer te moeten delen of iedere avond afhaal-Chinees te moeten eten? “Is toch leuk joh en ach, zoveel zalen zijn er toch ook niet meer in Nederland. En het eten? Dat nemen we tegenwoordig zelf mee. Organisch, biologisch, koolhydraatvrij… Alles vrij… Maar niet alchoholvrij…!”.
Of de sexy leren pakjes weer gedragen worden laten ze gemakshalve even in het midden.
