Toen de Wageningse Nederpopband Toontje Lager in 1985 uit elkaar ging, startte frontman Erik Mesie een solo-carrière, maakte Bert Hermeling een ommeslag richting het cabaret, trok bassist Leon Giesen terug naar Limburg om verschillende projecten te ondernemen met onder anderen Rowwen Hèze’s Jack Poels en trokken drummer Joost Witte en gitarist Gerard de Braconier richting de Cajun en Zydeco en werden tesamen met onder anderen Mark Söhngen de voortrekkers van de Nederlandse Cajun/Zydeco-beweging als Captain Gumbo. De Frans-Amerikaanse muziekmix uit Louisiana, die sinds mensenheugenis word gevormd rond de diatonische (tienknopige)trekzak. Dat Captain Gumbo scoorde in 1991 een hit met ‘Allons à Lafayette’ (van de CD ‘1 more step’) , een cover van het uit 1928 afkomstige eerste Cajun-nummer van Joe Falcon and Cléoma Breaux, destijds gebaseerd op de traditional ‘Jeunes Gens de la Campagne’. Het zou de enige hit worden van Captain Gumbo, hoewel het verdere succes geen hits meer nodig had. Nu, ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum, brengt de band een live-opname uit en om na 25 jaar terug te kijken naar waar het ooit begon, werd de opname gemaakt in Wageningen. Hoe toepasselijk.
‘Vive Le Capitain’ bevat 12 van de beste nummers van de Captain, de opzwepende dansmuziek met fiddels, triangels en ‘high-pitched voices’. Met respekt voor de traditie speelt Captain Gumbo de Cajun/Zydeco, die niet ver af ligt van de Americana van bijvoorbeeld Rowwen Hèze. Ook bij Captain Gumbo straalt traditie, nostalgie en plezier van de nummers af en de teksten op het live-album worden nog met dezelfde passie gebracht door frontman Mark Söhngen als voorheen. En ook ditmaal wordt er voor zoveel als mogelijk gebruik gemaakt van akoestische instrumentaria. Zo dicht mogelijk op de bron.
Opvallende cover op ‘Vive Le Capitain’ is ‘Walk of Life’, dat in het jaar van de split van Toontje Lager door de Dire Straits al werd uitgebracht als single, uiteindelijk hun grootste hit in hun thuisland. Het van oorsprong zijnde countryrock-nummer wordt door de Gumboos met gemak omgevormd tot een Cajun. Dat er meer dan één cover op een live-album staat is voor een traditionele muziekstroming iets minder ongebruikelijk en tijdens het optreden wordt zelfs een opening gemaakt met ‘Paradise by the Dashboard Light’ van Meatloaf. Gelukkig geeft de Captain er na enkele maten toch al snel een eigen draai aan en gaat gelukkig over in de eigen stijl. In die eigen stijl springen de aanstekelijke ‘Et la bas’ en ‘Toot Toot’ nog eens extra in het oog (oor).
Ondanks de vele overeenkomsten en de lekkere mix van beide stijlen is Captain Gumbo ook op ‘Vive Le Capitain’ noch 100% Cajun, noch 100% Zydeco te noemen. Om echte Cajun te zijn, mist de triangel en de viool en om full Zydeco te mogen heten had toch zeker het wasbord niet mogen wordne vergeten en had het toch iets meer richting de blues mogen gaan. Maar is dat iets wat heel erg van belang is? Nee, want de Captain leeft als nooit tevoren. Ondanks dat de Captains allen al dik de 50 zijn gepasseerd, klinkt de live-opname als die van een stel jonge honden. En dat na 25 jaar… Le Capitain est morte, vive le Capitain! (8/10) (Red White + Blues / Music & Words)