Les Fradkin verwierf in de Verenigde Staten bekendheid als lid van de originele Broadway-ensemblecast van ‘Beatlemania’, waarin hij de rol van George Harrison vertolkte. In de jaren tachtig vestigde hij zich als pionier op het gebied van MIDI-gitaartechnologie, wat hem de bijnaam ‘Dr. MIDI’ opleverde. Met ‘Mr. Midi Guitar’, uitgebracht in februari 2016, presenteert Fradkin een album dat zijn visie op neoklassieke rock laat horen. Het bestaat uit acht digitaal geremasterde composities van eerdere albums en één nieuwe opname, ‘Ode To Joy’.
Het album opent met ‘Lift Off’, een energieke compositie die direct de toon zet. Fradkins gebruik van de Starr Labs Ztar, een futuristische MIDI-gitaar, staat centraal in zijn geluid. Met deze technologie transformeert hij klassieke meesterwerken tot progressieve rockarrangementen die de grenzen tussen genres vervagen.
De kern van het album bestaat uit herwerkte barokke en klassieke composities. ‘Presto Changeo’ bewerkt het Presto-deel van Bach uit een vioolsonate met krachtige MIDI-gitaarriffs. Fradkins versie van Pachelbels ‘Canon In D’, die eerder als single een top 10-notering op Amazon behaalde, combineert popmelodieën met barokelementen. Het arrangement van Khachaturians ‘Sabre Dance’ toont zijn technische beheersing, waarbij het stuk wordt uitgevoerd met hoge energie en virtuoze passages. ‘Summer’ uit Vivaldi’s ‘Four Seasons’ laat zien hoe hij klassieke en rockwerelden weet te verbinden in een toegankelijke maar gelaagde productie.
Het langste nummer is ‘Bach Rocks’, dat met een speelduur van meer dan vijf minuten ruimte biedt om verschillende thema’s van Bach te verkennen. ‘Warp Drive’, een originele compositie, zorgt voor een welkome afwisseling tussen de klassieke arrangementen. Het album sluit af met ‘Presto Changeo (Reprise)’, dat een theatrale benadering kiest en een mysterieuze sfeer toevoegt. De productie van ‘Mr. Midi Guitar’ is complex en gedetailleerd. Fradkin maakte gebruik van Apple Logic Pro, MOTU Digital Performer en Propellerhead Reason om zijn klankvisie te realiseren. Zijn productiestijl kenmerkt zich door royale compressie, hoge opnamevolumes en een dichte geluidslaag die vergelijkingen oproept met producers als Phil Spector en Joe Meek. Ondanks de digitale opname weet hij een warmte te bereiken die doet denken aan analoge opnametechnieken uit de jaren zestig.
De kracht van het album ligt in Fradkins technische meesterschap en zijn innovatieve gebruik van MIDI-technologie. Hij bespeelt alle instrumenten zelf, wat resulteert in een samenhangend geluid dat zijn visie volledig weerspiegelt. De arrangementen zijn zorgvuldig uitgewerkt en tonen respect voor de oorspronkelijke composities, terwijl ze tegelijkertijd worden omgevormd tot iets eigentijds. Voor liefhebbers van neoklassieke rock en instrumentale muziek biedt dit een fascinerende luisterervaring. Toch kent het album ook beperkingen. De keuze voor voornamelijk herwerkte composities betekent dat het weinig verrassingen biedt voor wie bekend is met Fradkins eerdere werk. Acht van de negen tracks zijn remasters van eerder uitgebracht materiaal. Hoewel de digitale remastering de geluidskwaliteit verbetert, roept dit vragen op over originaliteit. De dichte productie kan soms overweldigend zijn, waarbij details van individuele instrumenten verloren gaan in de mix.
Het gebrek aan variatie in tempo en dynamiek kan het album bij een volledige luisterbeurt wat monotoon maken. Hoewel elk afzonderlijk nummer sterk is, ontbreekt het als geheel aan een narratieve ontwikkeling die de luisteraar blijvend vasthoudt. Voor wie niet vertrouwd is met klassieke muziek of progressieve rock kan de toegankelijkheid een uitdaging vormen. ‘Mr. Midi Guitar’ is een technisch indrukwekkend album dat Fradkins positie als pionier van de MIDI-gitaar bevestigt. Het laat zien wat mogelijk is wanneer klassieke muziek en moderne technologie samenkomen. Voor fans van Les Fradkin en liefhebbers van neoklassieke instrumentale rock is het een waardevolle toevoeging. Het album weet klassieke meesterwerken nieuw leven in te blazen zonder hun essentie te verliezen, maar blijft een nicheproduct dat vooral een specifiek publiek zal aanspreken. (7/10) (RRO Entertainment)