Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Rahel Talts – Back and Forth
Waar jazz vroeger onder Sovjetbewind vooral underground was, is de scene in de Baltische staten inmiddels volwassen. In Estland is het festival Jazzkaar in Tallinn hét vlaggenschip. Het bestaat al sinds 1990 en is het grootste jazzfestival in de Baltische staten. Het trekt internationale artiesten en duizenden bezoekers. Rahel Talts zal er ongetwijfeld een grote naam zijn, maar buiten Estland is deze pianiste wat ons betreft een onontdekte diamant. Met ‘Back and Forth’ laat ze horen dat zij tot de opvallendste jonge stemmen in de hedendaagse Europese jazz behoort. Bovendien maakt het album duidelijk hoe veelzijdig Talts is: emotioneel in ‘Pärnu’, ritmisch opzwepend met een dansbare groove in ‘Jungle Party’. Geen virtuoze hoogstandjes bij Talts, maar ingetogen composities die het vooral van de sfeer moeten hebben. Het is muziek van iemand die met haar hart in Estland is, maar het hoofd verkent de grenzen en juist dat gegeven maakt ‘Back and Forth’ een fijne, oprechte en authentieke plaat die soms melancholiek klinkt, maar altijd intiem en hoopgevend en soms ronduit vrolijk, zoals het up-tempo ‘Time for Fun’. Ze wordt letterlijk heen en weer geslingerd. Daarbij mag de inbreng van gitarist Rob Luft niet onvermeld blijven: de melodieuze dialogen tussen gitaar en piano vormen een onmisbaar element op de plaat. Komend jaar op North Sea? (Jeroen Mulder) (8/10) (Rainbow Records)
Smino – Maybe in Nirvana
Twee jaar na het uitstekende ‘Luv 4 Rent’ keert Smino terug met een album dat teleurstelt door gebrek aan focus en energie. Opgenomen vóór zijn vorige plaat maar nu pas uitgebracht, klinkt ‘Maybe in Nirvana’ als een verzameling outtakes zonder de lushheid en experimentele flair die hem zo onderscheidend maakten. De productie blijft hangen in vlakke trap met weinig variatie, terwijl Smino’s vocale capriolen nu eerder irritant dan charmant overkomen. Tracks als ‘dear fren’ stellen teleur door hoge, onnatuurlijke zangpartijen, en het gebrek aan sterke hooks maakt de meeste songs weinig memorabel. Slechts ‘maybe in nirvana’ en ‘lee’ bieden hoogtepunten door interessantere beat wisselingen en vocale variatie. Met slechts negenentwintig minuten speeltijd voelt het album ook ondermaats qua omvang. Smino’s talent is onmiskenbaar aanwezig maar blijft hier onderbenut, wat des te pijnlijker is gezien zijn eerdere prestaties. Voor wie ‘Luv 4 Rent’ waardeert, werkt dit album vooral als herinnering aan hoe goed Smino kan zijn wanneer alles op zijn plek valt. (Elodie Renard) (5/10) (Zero Fatigue)
Lungtoucher – My Consort, Eternal
Lungtoucher bestaat uit slechts één persoon. De uit Groot Britannië afkomstige black metal maniac Lungtoucher. ‘My Consort, Eternal’ is een 26 minuten durend mini album en bevat vijf rauwe atmosferische occulte post black metal tracks. Alles aan dit mini album klopt. De muziek op dit mini album is niet in een hokje te plaatsen. Luister dit mini album dan ook niet terwijl je de afwas aan het doen bent. Steek er wat energie in. ‘My Consort, Eternal’ heeft meerdere luisterbeurten nodig alvorens je alle details en nuances hebt gehoord. De productie is rauw en heavy. De teksten behandelen occulte thema’s. Brute momenten worden afgewisseld met rustige, bijna vredige momenten. Deze sonische tegenstelling is ook een pluspunt. Onze vriend Lungtoucher maakt hier slim gebruik van. Aanbevolen nummers opener ‘Baleful Shadows’ en het snelle ‘Cursemark’. (Ad Keepers) (7/10) (Phantom Lure)
The Old Dead Tree – London Sessions
De Franse gewaardeerde progressieve rock-metal band ‘The Old Dead Tree’ is een tijdje inactief geweest. De comeback was in 2023, vorig jaar kwam de CD ‘Second Thoughts’ uit. Dit voorjaar namen ze in de Abbey Road Studios de EP ‘London Sessions’ op. Door de veelzijdige zang van Manuel Munoz, en door de bijzonder melange van muziekstijlen hebben ze een eigen geluid. De vier nummers openen verrassend rustig. Ze zijn goed opgebouwd, want ze bevatten volop wendingen in tempo, volume en stijlen. De veranderingen zijn soms plotseling, op ander momenten geleidelijk. Zowel in de kalm als in de zwaarder gespeelde delen zijn de laagjes van bas en gitaar zeer goed verdeeld, dat geldt ook voor de drums. De (gestapelde) zang is soms ingetogen, af en toe zit er een lichte echo op. Op andere momenten heeft Manuels stem een ruw randje, zijn zang is overal in harmonie met de muziek. Dit komt vooral naar voren in het laatste nummer, dat bovendien prachtig uitdooft op (bas)gitaar. Doordat de metal niet overdadig is, is ‘London Sessions’ geschikt voor een breed publiek. (Esther Kessel-Tamerus) (9/10) (Season of Mist)
Snoop Dogg – Missionary
Ruim dertig jaar na ‘Doggystyle’ herenigen Snoop Dogg en Dr. Dre zich voor een album dat zowel eerbetoon als vernieuwing wil zijn. ‘Missionary’ laat horen dat beide veteranen nog steeds hun stempel kunnen drukken op hiphop, al klinkt het resultaat meer als mogulrap dan als de rauwe gangstarap uit hun beginjaren. Dr. Dre levert solide productie met dure samples van Tom Petty en Sting, terwijl Snoop verrassend scherp rapt en af en toe zelfs emotionele diepgang toont. Features van Eminem, 50 Cent en Method Man voegen weinig toe, maar tracks als ‘last dance with mary jane’ en ‘hard knocks’ bewijzen dat de chemie tussen beide heren nog intact is. De plaat mist echter de urgentie en originaliteit die hun klassiekers zo memorabel maakten. Waar ‘Doggystyle’ grenzen verlegde, beweegt ‘Missionary’ zich veilig binnen bekende patronen. Voor fans een welkome reünie die nostalgie oproept zonder echt te verrassen, voor anderen vooral een bevestiging dat beide artiesten hun beste werk achter zich hebben. (Anton Dupont) (7/10) (Death Row Records)
