Maandagavond stond James Arthur in een uitverkochte Ziggo Dome, een zaal die nu gevuld was met duizenden fans die elk moment van de show op zich lieten inwerken. De avond begon met ‘Water’, waarbij meteen duidelijk werd dat de zanger een bijzondere mix van spanning en enthousiasme meebracht. Hij vertelde dat hij vorig jaar nog voor 1200 mensen speelde, bijna 2000 volgens hem, en dat dit contrast hem deze avond ook een beetje gespannen maakte.
Bij het volgende nummer, ‘Rewrite the Stars’, richtte James zich tot het publiek: “Thank you Amsterdam i love you so much thank you.” Hij voegde er een persoonlijke noot aan toe: “Weet je nog dat ik in het begin van de show zei dat ik nerveus was? Nu ben ik te enthousiast en merk ik het aan mijn stem. Maar het is zo fijn om hier te zijn. Hopelijk ken je de volgende nummers ook, ben je misschien meegesleept door je vriend of vriendin.” Het was een intiem moment waarin het publiek duidelijk voelde hoe dankbaar en opgewonden hij was om hier te staan.
Een onverwachte wending kwam met een gender reveal, een envelop werd vanuit het publiek naar het podium gestuurd. James opende deze en kondigde aan dat het een meisje werd, wat voor luid gejuich en applaus zorgde. Vervolgens stelde hij zijn band voor en vroeg het publiek of het goed was om een akoestische set te spelen.
Tijdens ‘Certain Things’ verliet James het grote podium en liep door het publiek naar het kleine podium aan de andere kant van de zaal. Het was een magisch moment voor de fans; telefoons gingen de lucht in, iedereen wilde dit intieme contact vastleggen. Bij een fan die haar verjaardag vierde, hield ze een bord omhoog en zong de zaal ‘Happy Birthday’, waardoor het gevoel van verbondenheid nog sterker werd.
Het volgende nummer was een eerbetoon aan Matthew Perry. ‘F.R.I.E.N.D.S’, gebaseert op de tv-serie ‘Friends’, werd gespeeld en bracht een nostalgische lading die het publiek zichtbaar raakte. Bij ‘Naked’ bewoog James opnieuw door het publiek en stond aan het einde bij de barricade, waardoor hij dicht bij de fans was. Hierna volgde een cover van ‘Ms Jackson’ van Outkast, waarna bij ‘Bitter Sweet Love’ een flinke lading confetti het publiek in werd geschoten, wat een feestelijke sfeer creëerde.
James besloot het publiek actief bij de show te betrekken bij ‘Karaoke’. Hij riep een fan het podium op en gaf aan dat dat het wel echt iemand moest zijn die daadwerkelijk wist hoe de tekst ging. “Of het wordt echt fantastisch of een disaster.” Het werd Jasmijn, die dezelfde jersey als James droeg, en samen zongen ze het nummer. Het was een mooi moment dat de show een persoonlijk tintje gaf, in ieder geval voor Jasmijn.
Bij ‘Falling Like The Stars’ gingen alle lampjes van het publiek de lucht in en zong iedereen mee. James deelde een persoonlijk verhaal over een moeilijke periode in zijn leven, waarin hij ontdekte dat hij ADHD en een angststoornis had, en benadrukte het belang van praten over mentale gezondheid: “Het maakt niet eens uit met wie je praat.” Daarna volgde ‘Train Wreck’, een nummer dat nog intenser werd door de emotionele connectie met het publiek.
De show vervolgde met ‘Thousand Years’ en ‘Impossible’, nummers die het publiek diep raakten en voor een warme sfeer zorgden. De encore begon met ‘Yeah, No’, waarna zijn bekendste hits ‘Lasting Lover’ en ‘Say You Won’t Let Go’ het optreden afsloten. De avond voelde als een zorgvuldig opgebouwde emotionele reis, met momenten van intieme interactie, feestelijke energie en persoonlijke onthullingen, waardoor het een onvergetelijke ervaring werd voor iedereen in de zaal.
Foto’s (c) Myrthe Bakker