Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Aviana – Void
Göteborg, Zweden staat in de muziekwereld toch vooral bekend om de death metal scene die daar in de vroege jaren negentig ontstond. Een van de meest prominente bands daarvan is In Flames. Aviana komt ook uit de stad maar brengt een andere stevigheid. Ondanks dat ze omschreven worden als alternative metal, zit er voornamelijk veel metalcore in de muziek, een stijl die op het moment erg lekker gaat qua populariteit. De band is opgericht in 2016, maar een jaar later zat al niemand van de originele line-up meer in de band. Inmiddels is Joel Holmqvist de frontman en heeft hij à la Ghost drie gemaskerde bandleden om zich heen. Het nieuwe ‘Void’ beukt er flink in, ondanks het relatief rustige instrumentale eerste nummer. Zoals zojuist vermeld is deze stijl erg populair en vraag ik me af of deze plaat er bovenuit zal steken. Voor sommige wellicht net te extreem. Dat we er energie van krijgen staat buiten kijf. (Rik Moors) (7/10) (Arising Empire)
Metejoor – 3
De Vlaamse zanger Metejoor brengt zijn derde album uit, getiteld ‘3’, dat symbool staat voor drie fases in zijn leven en drie verschillende stemmingen. Na eerder succes met hits als ‘Wat Wil Je Van Mij’ en ‘1 Op Een Miljoen’ kiest de artiest nu voor een grandiozer geluid met meer gitaren en een stadion sound in de traditie van Coldplay en U2. Het album bevat twaalf nummers waaronder de eerder uitgebrachte singles ‘Te Waar Om Mooi Te Zijn’ en ‘Stuk’, en verkent thema’s van wanhoop, hoop en levensvreugde. Metejoor heeft voor deze plaat bewust zijn stembereik opgezocht en de muziek afgestemd op hoe de band live klinkt, met krachtige arrangementen en emotionele diepgang. De productie is groots en gepolijst, waarbij traditionele instrumenten zoals gitaar en piano centraal staan aangevuld met moderne productietechnieken. Het album weerspiegelt Metejoors persoonlijke reis door een moeilijke periode naar een geluk gevuld heden, waarin zijn relatie met Celine Van Ouytsel een belangrijke rol speelt. Voor fans van Nederlandstalige pop met internationale allure is dit een verfrissend en toegankelijk album dat zowel radiohits als diepere emoties biedt. (Anton Dupont) (7/10) (Mostiko)
Lily Allen – West End Girl
Lily Allen keert terug na zeven jaar met ‘West End Girl’. Dit album vertelt het verhaal van een relatiebreuk en reflecteert haar emotionele transformatie. In songs zoals ‘Harbour’ en ‘Crossroads’ zit de herkenbare lyriek waarin ze haar gevoelens blootlegt. De muziek wisselt tussen elektronische pop, kenmerkende Britse invloeden en introspectieve momenten. Allen vermijdt opsmuk en hanteert een directe toon, wat het album eerlijk en dichtbij maakt. Producerend werk van onder anderen Chrome Sparks en Jason Evigan brengt een modern geluid zonder haar stem in de marge te duwen. Soms had het tempo iets meer variatie mogen bevatten, maar de consistentie in sfeer en emotie weegt dat ruimschoots op. ‘West End Girl’ is geen vrolijke comeback, maar een gerijpte plaat waarin Allen opnieuw haar stempel drukt. (William Brown) (8/10) (BMG)
Soulfly – Chama
Max Cavalera en zijn zonen leveren met hun dertiende Soulfly album een van hun zwaarste en meest gefocuste releases af in jaren. Geproduceerd door drummer Zyon Cavalera klinkt ‘Chama’ rauw en bijtend, met een industrial edge die doet denken aan Nailbomb en Godflesh. Het album duurt slechts drieëndertig minuten maar zit vol tribale grooves, razende riffs en Max’s onverminderd venijnige stem. Opener ‘Storm the Gates’ zet direct de toon met zijn aanvallende energie, terwijl tracks als ‘Ghenna’ en ‘Favela/Dystopia’ de sociale thema’s aansnijden waar Max altijd al om gaf. Het album bevat gastbijdragen van Fear Factory’s Dino Cazares, Nails’ Todd Jones en Arch Enemy’s Michael Amott, die extra diepte toevoegen. De mix van metal en inheemse invloeden is sterker aanwezig dan ooit, met ‘Indigenous Inquisition’ als eerbetoon aan uitgeroeid geraakte stammen en het titelnummer als krachtige afsluiter. Hoewel de productie soms wat modderig klinkt en niet alle nummers even sterk zijn, toont ‘Chama’ aan dat Soulfly na bijna dertig jaar nog steeds relevant en hongerig is. (Anton Dupont) (8/10) (Nuclear Blast)
Radiohead – Hail to the Thief (Live Recordings 2003-2009)
Radiohead herbezoekt hun omstreden zesde album met een verzameling live opnames uit Dublin, Amsterdam, Londen en Buenos Aires tussen 2003 en 2009. De band heeft het album ingekort tot twaalf tracks door ‘Backdrifts’ en ‘A Punch Up at a Wedding’ weg te laten, en zo een meer gefocuste ervaring te creëren. Thom Yorke ontdekte deze opnames opnieuw tijdens het werk aan de theaterproductie Hamlet Hail to the Thief en was verrast door de energie waarmee de band destijds speelde. De live versies transformeren de studio opnames naar iets intenser en catartischer, waarbij vooral ‘2+2=5’, ‘There There’ en ‘Myxomatosis’ extra kracht krijgen. Ed O’Brien’s teksturele gitaarspel en backing vocals geven Yorke de vrijheid om vocaal te experimenteren, terwijl Jonny Greenwood’s meesterschap op verschillende tracks schittert. De productie door Ben Baptie en mastering door Matt Colton zijn uitstekend, waarbij de ruwe energie van de shows goed wordt vastgelegd zonder de intimiteit te verliezen. Voor een band die zo weinig officiële live releases heeft uitgebracht is dit een welkome toevoeging die laat horen waarom Radiohead in de jaren 2000 een legendarische live reputatie had. (William Brown) (8/10) (XL Recordings)
