De kleine zaal van Muziekgebouw Eindhoven was donderdagavond ongeveer half gevuld voor Jasper Steverlinck. De Vlaamse singer-songwriter nam het aanwezige publiek mee in een persoonlijke muzikale reis, waarbij hij nieuwe nummers van zijn album ‘The Healing’ afwisselde met klassiekers uit zijn solocarrière en enkele verrassingen. De bezetting maakte het concert intiem, hoewel de zaal eigenlijk te groot bleek voor de animo. Veel drukker had het echter niet moeten worden voor Steverlinck. Een locatie als M by Muziekgebouw Eindhoven, het vroegere Theatercafé Meneer Frits, had wellicht beter gepast bij zijn introverte speelstijl.
Met een gedicht als intro zette Steverlinck direct de toon voor een avond vol contrasten. Begeleid door pianist Valentijn Elsen opende hij, gevolgd door ‘Dear Life’ en ‘Here’s to Love’. Al snel werd duidelijk dat de avond niet alleen muzikaal, maar ook luchtig zou worden. “Het is pas net begonnen maar het is nu al gezellig”, grapte Steverlinck, waarna Elsen droogjes reageerde met “en tot ziens” toen de zanger het publiek bedankte voor hun komst.
De setlist liet Steverlincks muzikale veelzijdigheid zien. Na ‘Raise My Voice’, een van de stevigere nummers van de avond, kreeg Elsen een formele introductie. Wat volgde was een van de meest opvallende momenten: een cover van Queens ‘Somebody to Love’, waarbij Steverlinck zonder gitaar het podium afsprong en de zaal introk. Hij klom de trap op tot aan de dertiende rij, terwijl hij halverwege opmerkte dat het daar “goed klinkt”, waarna hij het publiek voorging in Freddy Mercury-achtige “Eyoh’s”.
De show had een duidelijke dynamiek, met Elsen die op gezette tijden het podium verliet. “Nu gaat Valentijn even rusten, maar hij komt straks wel terug, denk ik toch”, zei Steverlinck voordat hij solo ‘That’s Not How Dreams Are Made’ op gitaar speelde, een ingetogen en mooi moment. Ook ‘Believer’, een van de eerste nummers die hij ooit schreef tijdens zijn tijd bij Arid, klonk zeer persoonlijk.
Aan de piano kondigde Steverlinck een nummer aan dat hij nog nooit live had gespeeld, waarna hij het publiek voorbereidde: “dus jullie weten nog niet of het goed is”. Later in de avond zette Elsen zich achter een 150 jaar oud harmonium, terwijl Steverlinck zijn ukelele pakte (“en dit komt uit China maar het is wel echt hout”). Na minutenlang trappen op het harmonium toonde Elsen lachend zijn kuiten aan het publiek.
‘Annabelle’ was een van de hoogtepunten van de avond. Elsen vroeg achteraf: “Vonden jullie het ook goed?” Steverlinck kondigde vervolgens ‘Need Your Love’ aan als een nummer dat Valentijn graag hoort, waarop die reageerde: “Is het echt?”
“Dat waren al mijn vrolijke liedjes”, merkte Steverlinck op voordat hij ‘Nashville Tears’ speelde, een nummer dat hij naar eigen zeggen voor Roy Orbison had geschreven. “Hij heeft het nooit gehoord dus daarom speel ik het nu maar zelf.” Later volgde ‘Remember You’, waarbij hij Nina Simone probeerde te evenaren. Halverwege zette Elsen een loop aan en verliet het podium, terwijl Steverlinck doorging. Uiteindelijk zette ook de zanger zijn gitaar weg en verliet het podium, met de doorlopende loop als enige geluid. Na applaus kwamen beiden terug, de loop liep nog steeds en Steverlinck begon met een fragment van ‘Cry Me a River’. Op een perfect getimed moment stopte de loop en eindigde Steverlinck gelijk.
De toegift bestond uit twee nummers. ‘Nessun Dorma’ toonde aan dat Steverlinck ook in het klassieke repertoire zijn kracht vindt. Toen het publiek dacht dat het klaar was, zei hij: “Ga maar weer zitten hoor, hier krijgen jullie waar voor jullie geld. Dit is mijn enige vrolijke lied.” ‘Lift You Up’ sloot de avond af, met het publiek luidkeels meezingend op het refrein.
De avond in de kleine zaal was vooral bedoeld om te luisteren, maar daarin school meteen ook het probleem. Muzikaal was Steverlinck sterk en zijn stem klonk voortreffelijk, maar het repertoire kwam toch vrij saai over. De vele grapjes en onderlinge interactie tussen Steverlinck en Elsen waren uiteindelijk noodzakelijk om te voorkomen dat de avond volledig weggleed. Zonder die humor had het concert moeite gehad overeind te blijven.
Wat het tempo verder vertraagde was het voortdurende gitaar wisselen. Voor vrijwel elk nummer werd Steverlinck een andere gitaar aangereikt in plaats van dat hij ze zelf van achter zich pakte. Het leek erop dat elke afgaande gitaar opnieuw gestemd moest worden, wat het ritme uit het concert haalde en op den duur zelfs irritant werd.
Jasper Steverlinck leverde een muzikaal vakkundige prestatie met zijn unieke stem en persoonlijke aanpak, maar de avond miste de nodige spanning en variatie om werkelijk te boeien. De intimiteit was er, maar de energie ontbrak.