Zondagmiddag stond De Bosuil in Weert in het teken van Finse monster rock. Lordi, die in 2006 het Eurovisie Songfestival won, bewees opnieuw dat een concert meer kan zijn dan alleen muziek. Hoewel de muzikale uitvoering niet verder reikte dan middelmatig, maakte het uitbundige theatrale spektakel veel goed. Van vliegende poppen tot vleugels van enkele meters breed. Een middagje entertainment in optima forma.
Blood White en Null Positiv
Blood White opende de middag sterk met een optreden dat deed denken aan een mix van Clawfinger en Rammstein. De vier mannen traden volledig in het wit aan, van hun instrumenten tot hun geschminkte gezichten. Opvallend waren de drummer met mondmasker en de bassist met gasmasker. Ondanks het ongebruikelijke vroege tijdstip wist frontman Dr. Zero het publiek goed mee te krijgen.
Null Positiv, een Duitse Neue Deutsche Härte/nu-metal band met zangeres Elli Berlin, bracht power maar kon niet volledig overtuigen. Verschillende foutjes en een gebrek aan cohesie zorgden ervoor dat de band niet helemaal uit de verf kwam.
Lordi
De Finse shock rock band Lordi leverde een theatraal spektakel met Mr. Lordi (Tomi Putaansuu) als heilige demoon aan het roer. Hij werd bijgestaan door Kone (gitaar), Mana als ‘insectoman’ op drums, Hella als helse moord-pop op keyboard, en Hiisi, half reptiel, half trol, op basgitaar.
Na de introtapes ‘God of Thunder’ (Inderdaad van Kiss) en ‘SCG XIX The Hexecutioners’ begon de show met ‘Legends Are Made of Clichés’. Het vroege aanvangstijdstip van half zes ’s avonds was een terugkerend thema. Mr. Lordi klaagde voor ‘Girls Go Chopping’ en gedurende de rest van de set dat hij net wakker was, wat voor de nodige humor zorgde. Mr. Lordi sprak sowieso veelvuldig, maar de wijze waarop was niet op de manier die je van een van ’s werelds bekendste metalbands zou verwachten. Het was vaak nogal… liefjes… te liefjes…
Theater boven techniek
Het concert bood daarentegen wel een spectaculaire mix van muzikale kracht en theatrale visualisatie, waarbij het theatrale aspect duidelijk de overhand had. ‘Who’s Your Daddy’ eindigde met een rookpistool waarmee Mr. Lordi de zaal onder de rook spoot. Een onverwacht Knight Rider intermezzo compleet met iconische rode lichten leidde naar een drumsolo.
Tijdens ‘Fangoria’ verscheen Mr. Lordi met een grote kettingzaag, bij ‘Girl in a Suitcase’ kwam een roadie als ouder mannetje met een koffer waarin, uiteraard, een meisje zat. Een bizarre twist volgde toen roadies als unicorn en begeleider opkwamen, waarna toetseniste Hella een zwaard in het hoofd van de unicorn stak en vervolgens een piano solo speelde. Het was het theatrale spel wat de band toch wel door het optreden sleepte.
Hard Rock Hallelujah
Zo werd ‘Hellizabeth’ voorafgegaan door een pop die voor het doek werd opgehangen en middels schaartechniek dramatisch naar voren vloog richting het publiek. Na ‘Retropolis’ en een bassolo volgde ‘Blood Red Sandman’, waarbij Mr. Lordi met slaapmutsje verscheen en confetti door de zaal strooide.
Het grote visuele hoogtepunt kwam echter pas aan het einde, tijdens ‘Devil Is a Loser’, toen Mr. Lordi zijn vleugels ontvouwde met een indrukwekkende spanwijdte van enkele meters. Na een gitaarsolo volgden de verwachte meezingers ‘Would You Love a Monsterman?’ en natuurlijk ‘Hard Rock Hallelujah’, waarbij de hele zaal uit volle borst meezong.
Met KISS-songs als intro en outro benadrukte de band hun hard- en shockrock roots. Muzikaal gezien was het echter slechts een middelmatige vertoning, maar Lordi heeft dat ook niet per se nodig. Hun kracht ligt in de combinatie van shock rock en pure entertainment – en op dat vlak leverden ze een memorabele show af. Soms is spektakel gewoon genoeg.
Foto’s (c) Hen Metsemakers