Na een hele succesvolle periode van 10 jaar waarin The Analogues albums van The Beatles integraal speelden die de Fab Four zelf nooit live heeft kunnen uitvoeren, hebben een aantal leden van de band nu een nieuw project: Timebox. Waarmee Diederik Nomden, Jaco Bico, Felix Maginn en Jan van der Meij, aangevuld met Ralph Mulder, zangeres Megan de Klerk en drummer Kees Schaper, in de geschiedenis van de Nederpop duiken uit de periode 1964 tot 1974. Volgens de band zelf de beste periode van de popmuziek. Een groot deel van het publiek dat deze avond in de Oosterkerk in Zeist kwam leek de periode bewust te hebben meegemaakt. Iets waar Diederik Nomden zich aan het begin van de avond voor excuseerde dat hij het zelf volgens de overlevering moest navertellen, omdat hij de periode zelf niet bewust had meegemaakt.
De show werd zoveel mogelijk gepresenteerd als een tijdsbeeld door bij opkomst een audiocollage van actualiteiten uit de jaren ’60 te laten horen. Waarna ze begonnen met de ‘Ik Heb Geen Zin Om Op Te Staan’ van Het. Een nummer dat echt een tijdsbeeld laat horen van de generatie van de jaren ’60 die het anders wilde dan de generatie ervoor. Er kwam meer wat pit erin met The Motions cover ‘It’s Gone’ en de Q65 cover ‘The Life I Live’.
Eerst leken ze vooral te hebben gekozen uit de beatbands van de jaren ’60, zoals de Golden Earrings (nog met een s erachter tot 1969), The Hunters en The Outsiders. Maar met het prachtig uitgevoerde ‘Window Of My Eyes’ van Cuby + the Blizzards en Rob Hoeke’s ‘Margio’ werd er een blues uitstapje gemaakt. Om na de protestsong ‘Wasted Words’ van The Motions weer uit te komen bij beatstad Den Haag met ‘Send Me A Postcard’ van Shocking Blue, waarbij zangeres Megan de Klerk de vocalen van Mariska Veres uitstekend op zich nam. Ook de Zen versie van ‘Hair’ rockte, waarna Diederik Nomden voor de pauze akoestisch ‘Testament’ van Boudewijn de Groot zong, wat toch een beetje uit de toon viel na stevig materiaal.
Na de pauze leek het weer wat meer energieker te worden met ‘Down Man’ van Brainbox. Bij ‘Another 45 Miles’ van Golden Earring leek het geluid niet helemaal goed afgesteld, terwijl de gitaarpartijen gelukkig wel overeind bleven.
Het leek in deze tweede helft wat losser te worden. Mede door wat meer grappige en persoonlijke verhalen tussendoor. Zo vertelde Felix Maginn een mooie anekdote over de keer dat hij Wally Tax naar een optreden mocht rijden, vlak voor een cover van diens solohit ‘Miss Wonderful’. Of het mooie verhaal van Jan van der Meij, zelf een Nederpop veteraan van de band Powerplay, die ooit met George Kooymans als producer heeft gewerkt. Het was een inleiding voor de Earring cover ‘Buddy Joe’. Juist in een theatersetting als deze show werken dit soort verhalen tussendoor. Opvallend genoeg sloot een ander nummer van Boudewijn de Groot, ‘Jimmy’, wel perfect aan op de voornamelijk rockklassiekers die waren uitgekozen. Waarna er met George Baker’s ‘Little Green Bag’ en ‘Venus’ van Shocking Blue nog eens energiek werd afgesloten.
Bij The Analogues was nog weleens de kritiek dat er wel heel erg werd vastgehouden aan de originele uitvoeringen van The Beatles zelf. In de meeste gevallen doet Timebox dat ook met deze Nederpop klassiekers, maar wisten ze het vooral in de tweede helft toch wat losser te brengen. Het vormde als geheel wel een mooie doorstart waar misschien nog wel meer uit te halen valt voor in de toekomst voor een vervolg. De keuze uit de Nederpopgeschiedenis is immers reuze, en zo loeten ze na ruim een halve eeuw weer horen hoe deze nummers live uit de verf komen. Het smaakte in ieder geval naar meer voor een vervolg.