Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Perturbator – Age of Aquarius
James Kent, bekend als Perturbator, presenteert zijn zesde album ‘Age of Aquarius’ als zijn meest geconcentreerde werk tot nu toe en zijn debuut op Nuclear Blast Records. Het album onderzoekt hoe individualisme, conflict en oorlog onderling verbonden zijn. Met nummers als ‘Apocalypse Now’ met zanger Kristoffer Rygg van Ulver en de epische titeltrack ‘Age of Aquarius’ met Alcest bereikt Kent nieuwe gronden. Verder voegen Author & Punisher en Greta Link textuur toe op verschillende tracks. Het album streamlined de corrosieve industriële chaos van eerdere werken ten gunste van scherpe techno danse macabres en koude new wave nummers met grote herbeluisteringspotentie. ‘The Art of War’ levert een markante lasersalvo af. Dit is niet syntwave zoals herinnerd, maar eerder een meer gecompliceerde en aanstekelijke versie daarvan met duidelijke industriële invloeden. Het voelt bruto en subliem tegelijk. (Anton Dupont) (8/10) (Nuclear Blast Records)
Erang – Tome Zero
De Franse kunstenaar Erang keert terug met ‘Tome Zero’, een album geschreven tijdens een depressieve periode geïnspireerd door de huidige wereldsituatie. Het verschilt van eerdere werken die zich in fictieve koninkrijken afspeelden. De openingtrack ‘Feelings While the World Ends’ zet de toon met een gevoel van wanhoop in plaats van mystieke verwondering. Nummers als ‘Godless Behavior’ met zijn verlengde melodielijn en de verwoestend mooie ‘Three Candles in the Castle’ zijn diep aangrijpend. De synthesizers bobben als glimwormen in een voelbare sfeer van catharsis. Alle nummers vorderen langzaam maar concentreren zich rond rustig mooie melodieën die harder raken bij elke herbeluistering. De dertig minuten durende runtime voelt niet langzaam ondanks het ontbreken van snelle ritmes. Dit is dungeon synth dat beter voelt dan decoratief, met melodieën die diep raak lijken. ‘Tome Zero’ volgt ‘The Kingdom Is Ours’ en bewijst dat Erang nog veel grond kan verkennen. (Elodie Renard) (6/10) (Katabaz Records)
Bless Picasso – Rillest In The Room 3
De Virginiase rapper Bless Picasso presenteert ‘Rillest In The Room 3’, een album dat een specifieke vertel structuur volgt van moeilijke beginnen tot luxe succes. Picasso blijft boeiend met een rap stijl die in timbre en precisie aan Pusha T doet denken, maar waar Pusha naar bravoure leunt, voelt Picasso als een dagboekschrijver. Op ‘Fortune 500′ schetst hij een foto van zijn transformatie met indrukwekkende beelden van groei en verandering. De productie varieert van stotterend trap tot vochtige sounds zonder de coherentie prijs te geven. Nummers vertonen een doorgedachte benadering met visuele kracht boven narratieve uitweidingen. Picasso’s handigheid met woorden blijft scherp ondanks onderwerp omslag van ernst naar helderheid. Het album speelt als een film waarbij zijn charisma en proza u vasthoudt van begin tot einde. De collaboraties en productie keuzes ondersteunen zijn verhaalvorm zonder afleid. (William Brown) (8/10) (Black Pentagon Entertainment / Man Bites Dog Records)
Heathe – Control Your Soul’s Desire For Freedom
De Deense experimentele metalgroep Heathe brengt ‘Control Your Soul’s Desire For Freedom’ uit, hun derde album met een kunstvolle en eigenaardige luister ervaring. Het werk combineert verlengde dissonante dynamieken en infernaal geschreeuw met onverwachte fusie-elementen. ‘Uproar Taking Shape’ brengt heldere Gnawa-beats samen met doemachtige toon, terwijl andere nummers traditionele ritmes, uitgevoerd door handgeklap, combineren met elektronische voortgangen. Fans van Amenra, The Body en Blood Inside-era Ulver zullen dit werk waarderen. Het album toont Heathe’s vermogen om zwaar metaal aan te voelen met onorthodoxe invloeden zonder in verwarring of neiging naar chaos te vervallen. Deze combinatie van aardse folkloristische elementen met futuristische elektronics maakt het een unieke ervaring. Het werk bewijst dat serieuze metalexperimentatie nog steeds vernieuwing toelaat. (Anton Dupont) (7/10) (Indie/Independent)
NEEB – Take To The Sky
Het Engelse NEEB begon als trio waarin de Rhodes-piano en de synthesizers van Mark Hand de belangrijkste rol vervulde. Die hoofdrol wordt op ‘Take To The Sky’ overgenomen door zangeres Jasmine Weatherill en die vocale toevoeging is absoluut een verrijking van het geluid, dat toch ook vertrouwd klinkt: de groep combineert nog steeds jazz en soul met ambient en elektronische muziek waarbij een vleug drum&bass niet wordt geschuwd. ‘Take to the Sky’ is daarbij een gevarieerd album, met ingetogen stukken als ‘The Way I Do’ tot het meer experimentele ‘Time Is Elastic’. Dat laatste is een van de meer gewaagde stukken en daar ontbreekt het toch een beetje aan op dit album, ondanks die prachtige stem van Weatherill die voorkomt dat sommige tracks vastlopen in langdradigheid. Een voorbeeld is ‘Cave of Hands’ met een lang, soundscape-achtig synth-intro: het nummer had er prima zonder gekund, want het wordt pas spannend als de vocalen invallen. Sterker: in de Britse pers wordt de vergelijking getrokken met Sade en dat is beslist niet te ver gezocht. Maar het moet gezegd dat dit vooral te danken is aan Weatherill. (Jeroen Mulder) (7/10) (Shy Bairn Records)
