Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Roufaida – Coming Up For Air
Zangeres Roufaida Aboutaleb is na haar EP ‘Roufaida’ uit 2023 terug met haar debuutalbum. Met ‘Coming Up For Air’ gaat de zangeres een stap verder in haar verkenning van identiteit en maatschappelijke druk. De Noord-Afrikaanse signatuur die haar muziek kenmerkt krijgt hier gezelschap van afrobeat en indie alternatief, waardoor een rijke gelaagdheid ontstaat die nooit geforceerd aanvoelt. Het titeltrack ‘Coming Up For Air’ vormt het emotionele hart van het album, waarin ze samen met Nina Sampermans verklankt hoe urgente sociale themen als xenofobie en uitsluiting kunnen benauwen. De productie van Wannes Salomé geeft haar stem ruimte om te ademen tussen de guembri klanken en moderne elektronische elementen. Het is muziek die zich niet laat vangen in gemakkelijke hokjes, maar juist kracht put uit haar vermogen om bruggen te slaan tussen tradities. Roufaida toont zich een eigenzinnige stem die de poëtische erfenis van dichters als Nizar Qabbani vertaalt naar een hedendaagse context zonder aan zeggingskracht in te boeten. (Elodie Renard) (8/10) (Eigen productie)
Starsailor – Starsailor with Strings: Live from Liverpool
Na 25 jaar als band besloot Starsailor hun jubileum te markeren met een bijzonder statement, hun eerste officiële live album. Opgenomen in het prestigieuze Tung Auditorium van de Universiteit van Liverpool, krijgen de songs van de Britse band een orkestrale behandeling dankzij strijk arrangementen van Joe Duddell, bekend van zijn werk met Elbow en James. Het is een gedurfd concept dat de nodige moed vraagt, maar Starsailor trekt het met verve. De carrière overspannende setlist laat horen hoe veelzijdig het repertoire van James Walsh en zijn kompanen eigenlijk is. De strijkers tillen klassiekers als ‘Four to the Floor’ en ‘Good Souls’ naar nieuwe hoogten, zonder de rauwe energie van de originele versies te verliezen. Opvallend is de live debuut van ‘Hard Love’, dat volgens de band nog nooit live gespeeld was, laat staan met een volledig orkest. De gok pakt uit. Walsh’s stem, altijd al het geheime wapen van de band, krijgt in deze intieme setting extra ruimte om te schitteren, vooral tijdens de pianobegeleide ‘Restless Heart’. Het is geen revolutionair album, maar wel een mooi document van een band die na een kwart eeuw nog steeds weet te raken zonder in nostalgie te vervallen. (William Brown) (7/10) (East West Records)
Anmol Mohara – Across the Sea
Een ‘original soundtrack’, zo luidt de toevoeging aan de titel. Alsof we naar filmmuziek gaan luisteren en dat blijkt na de eerste luisterbeurt helemaal geen gekke gedachte. Percussionist Anmol Mohara levert met ‘Across the Sea’ een indrukwekkend debuutalbum af met inderdaad filmische muziek waarbij hij traditionele Nepali-instrumenten combineert met moderne jazz. Mohara spendeerde zes jaar in Nepal om de technieken van traditionele percussie-instrumenten onder de knie te knie te krijgen, voordat hij zich in Londen volledig wijdde aan de productie van ‘Across the Sea’. Het hart van het album wordt gevormd door drie stukken die zijn geïnspireerd op volksmuziek en volksvertellingen: ‘Sakhiye Ho’, ‘Silu’ en Sorathi’. Drie stukken met duidelijk traditionele roots, maar met verrassende toevoegingen zoals de elektrische gitaar in ’Silu’ en smaakvolle improvisaties op piano en fluit in het negen minuten durende spoken word-epos ’Sorathi’, toch wel de absolute uitschieter op dit album. Daarmee doen we het prachtige, emotionele ‘Migrant’, een zuivere jazztrack met vocalen van Tereza Catarov, weliswaar tekort. De stukken worden onderbroken door korte soundscapes als intermezzo’s die Mohara ‘scenes’ noemt. Sommige overgangen voelen wat bruusk aan en lijken zelfs wat misplaatst. Desondanks is dit album een waardevolle toevoeging aan fusion van moderne jazz en wereldmuziek. (Jeroen Mulder) (7/10) (Lonma Records)
Yellowcard – Better Days
Na negen jaar is Yellowcard teruggekeerd met ‘Better Days’, een album dat bewijst dat een comeback zinvol kan zijn. Dit is hun eerste vollengde album sinds 2016 en het klinkt onvergetelijk vertrouwd en toch verfrissend. Met executive producer Travis Barker aan de drums klinkt elke track krachtig en doelgericht. De nummers ‘Take What You Want’, ‘Love Letters Lost’ en ‘Honestly I’ pakken aan waar ‘Ocean Avenue’ stond, vol energie en catchy refreinen die blijven hangen. De violist Sean Mackin speelt opnieuw een sterke rol, vooral in ‘Honestly I’ en het slotnummer’Big Blue Eyes’. Guest-spots van Matt Skiba op ‘Love Letters Lost’ en Avril Lavigne op ‘You Broke Me Too’ voegen textuur toe, hoewel Skiba’s stem graag meer gehoor had gekregen. Het midsection biedt adempauzes met ‘You Broke Me Too’ en ‘City of Angels’, een nummer dat hun meer experimentele ‘Lift a Sail’-era aanraakt. Slepers als ‘Barely Alive’ laten zien dat de band zich nog steeds wil durven verdiepen. Met slechts dertig minuten speeltijd voelt ‘Better Days’ compact en goed gefocust, zonder moraal. Dit is volwassen pop-punk zonder cynisme, een groep musicanten die weet wie zij zijn en dat met overtuiging uitdraagt. (Anton Dupont) (9/10) (Better Noise Music)
anaiis – Devotion & The Black Divine
Het Londense label 5dB Records brengt het tweede album van neo-soul kunstenares anaiis uit met ‘Devotion & The Black Divine’, een werk dat haar volwassen artistieke visie toont. De geproduceerde nummers vertonen invloeden van vintage soul, gospel, jazz en reggae, waarbij tracks als ‘Deus Deus’ een ontspannen groove tonen met soft-edged productie. Samen met medewerker Josh Grant maakt anaiis gebruik van live instrumenten, vooral strijkers, die het album uitgebreid en levendig doen aanvoelen. Haar stem is het uitstekende instrument, waarbij elke keuze van syllabeering tot noteging voelt als de onverwachte maar volmaakte beslissing. Haar honingzoete sopraan wordt als een helend balsem toegepast op enkele van de mooiste melodieën. De zangeres toont een opmerkelijk meesterschap over haar stem, met productie die innovatieve synth en elektronische elementen op een verfijnde wijze integreren. Dit album presenteert een rijping van anaiis’ beste creatieve impulsen in een samenhangende geluidswereld. (Elodie Renard) (8/10) (5dB Records)
