Na jaren van stilte keerde Najoua Belyzel terug naar België voor een intieme show in het Cultureel Centrum van Tubize, net onder Brussel. Wat begon als een avond met organisatorische uitdagingen, groeide uit tot een warme en authentieke muzikale ervaring die de band tussen artiest en publiek opnieuw bevestigde.
Het geluidssysteem kende zijn beperkingen. De boxen leken wat klein voor de ruimte en er zat een lichte ruis op tijdens de stillere momenten. Toch deed dit geen afbreuk aan de essentie van de avond. Opmerkelijk was hoe het publiek reageerde tijdens de soundcheck: spontaan applaus na elk nummer, ondanks de vertraging. Dit toonde de geduld en waardering van de aanwezigen.
De twee voorprogramma’s boden een gevarieerde start van de avond. Het eerste leverde een sterke, professionele prestatie. Het tweede was minder gepolijst, maar gezien het feit dat deze zangeres pas die middag te horen kreeg dat ze zou optreden, verdiende haar moed om het podium te betreden alle respect.
Toen Najoua Belyzel eindelijk het podium betrad voor de show, vielen alle organisatorische zorgen weg. Na jaren afwezigheid bewees de in Frankrijk geboren Marokkaans-Egyptische dat haar stem en podiumuitstraling volledig intact waren gebleven. Dit was haar enige Belgische show van het jaar, en ze maakte er iets bijzonders van. Tussen haar eigen nummers bracht ze ook een mooie versie van ‘One of Us’ van Joan Osborne. Haar vertrouwdheid met het podium en de natuurlijke manier waarop ze contact maakte met het publiek, toonden een artiest die haar vak nog altijd volledig beheerst.
De zaal was niet uitverkocht, maar de aanwezige fans compenseerden dit ruimschoots met hun loyaliteit en enthousiasme. Dit waren mensen die al jaren hadden gewacht op deze kans. Naarmate de avond vorderde, kwam het publiek letterlijk dichter bij. Mensen verlieten hun plaatsen op de tribune om vooraan te gaan staan. De afstand tussen artiest en publiek verdween geleidelijk.
Na de show bleek pas echt hoe bijzonder deze fans waren. Meer dan de helft van het publiek bleef wachten voor handtekeningen en foto’s, hoewel niemand vooraf had durven beloven dat dit mogelijk zou zijn. Velen kochten ook een of meerdere albums. Najoua nam de tijd voor iedereen en maakte duidelijk dat ze deze connectie met haar publiek had gemist.
Het Cultureel Centrum van Tubize is geen typische concertzaal. De schuiftribune kraakte bij bewegingen en het concert stond niet eens vermeld op de website van het centrum. Toch voegde dit een intieme, bijna huiskamersfeer toe aan de avond die perfect paste bij de terugkeer van een artiest naar haar trouwste fans.
Deze avond bewees dat echte muzikale verbindingen alle praktische obstakels kunnen overwinnen. Ondanks de chaotische start en technische beperkingen ontstond er iets moois tussen Najoua Belyzel en haar publiek. Ze toonde dat haar stem en haar songs de tijd hebben overleefd, terwijl de fans bevestigden waarom hun loyaliteit al die jaren heeft standgehouden.
Voor liefhebbers van Najoua Belyzel was dit een kostbaar moment. Een herinnering dat sommige artiesten en hun muziek tijdloos zijn, en dat de beste concerten soms ontstaan uit de meest onverwachte omstandigheden. In Tubize gebeurde precies dat: muziek die alle problemen deed vergeten en een avond creëerde die lang zal worden herinnerd.
Foto’s (c) Vic Geurts
