Al 10 jaar hebben Andy Platts en Shawn Lee inmiddels, vooral in ons land, succes als Young Gun Silver Fox met hun muziek die overduidelijk hun wortels hebben in de yacht rock en soul uit de jaren ’70 en begin jaren ’80. Hun laatste album ‘Pleasure’,dat eerder dit jaar verscheen, was opnieuw een ode aan dat genre. Ze weten er succesvol zalen mee te vullen. Zoals woenadagavond TivoliVredenburg in Utrecht.
Miller Campbell
Als support act opende eerst de uit Montana afkomstige zangeres Miller Campbell de avond. Zoals haar achternaam doet vermoeden is zij inderdaad familie van wijlen Glenn Campbell, maar slechts één van diens vele nichtjes. Muzikale roots zitten dus in haar familie. Pas vorige week verscheen haar debuutalbum. Zowaar wist ze samen met enkel twee gitaristen vanaf het eerste nummer het publiek stil te krijgen. Ze bracht een half uur aan pakkende countryrock achtige songs die ze met een uitstekende rauwe stem vertolkte. Het feit dat de aandacht van het publiek langzaamaan tijdens haar set verstomden, leek geen vat te hebben op haar motivatie.
Dik Yacht Rock laagje
Terwijl Daryl Hall onlangs nog af gaf op de term ‘yacht rock’, waarmee hij aangaf dat de muziek van Hall & Oates helemaal niet zo was bedoeld, deden de heren van Young Gun Silver Fox vanavond er juist nog een schepje boven op qua podium aankleding. Terwijl er twee palmbomen en een cactus op het podium stonden, werd er tijdens hun hele optreden op het doek achter hun een video vertoond van een strand met zee en een uiteindelijk ondergaande zon. Het was duidelijk dat Andy Platt en Shawn Lee de term wel ruimschoots omarmen. Inclusief een drie koppoge blazerssectie waarbij alle drie de heren een Hawaii blouse droegen. Het laagje lag er wel heel erg dik bovenop.
Maar gelukkig deed dat niks af van het optreden zelf. Opener ‘Winner’ klonk direct zo loep zuiver dat het door een ringetje te halen was. Bij ‘Kids’ leek het wat losser te worden. Het speelplezier onderling was duidelijk van de gezichten van de heren af te lezen.
De eerste paar nummers klonken dan wel zo zuiver, dat je met ogen dicht bijna zou denken dat er een plaat van ze aanstond. Daarom was het wel verfrissend toen bepaalde nummers net iets anders werden gespeeld. Zoals een akoestische versie van ‘You Can Feel It’, waarbij Andy en Shawn op twee barkrukken met beiden een akoestische gitaar speelden. Er ging een mooie anekdote aan vooraf hoe verbaasd ze na het verschijnen van hun debuutalbum ‘West End Coast’ tien jaar geleden waren toen hun eerste concert in Nederland (in Bitterzoet in Amsterdam) direct uitverkocht, en een extra concert ook binnen een uur was uitverkocht. Daarmee benadrukten ze nog eens hoe warm de ontvangst altijd heeft gevoeld in Nederland.
Ook een politiek statement naar de voormalige Britse premier David Cameron met het nummer ‘The Greatest Loser’, en een last minute toevoeging van het nummer ‘Babygirl’ op verzoek van iemand die door een moeilijke periode ging, voorkwam dat het overkwam alsof ze op de automatische piloot speelden. Ook mede door een wat meer jamsessie achtig gedeelte met de drie blazers.
Nadat ‘Stevie & Sly’ een hele swingende uitvoering had gekregen voordat er een toegift kwam, werd het inmiddels 10 jaar oude ‘Long Way Back’ prachtig vertolkt. Waar de studioversie aangezette strijkers bevatte, was het een verademing om hierbij echte blazers te horen.
Toch voelde het einde na ‘Still Got It Goin’ On’ en ‘Kingston Boogie’ wat abrupt. Zonder dankwoord was het opeens klaar. Wat een wat vreemd einde was van een verder uitstekend optreden dat muzikaal perfectionistisch in elkaar zat, en waarbij ze in de Ronda zaal op een herfstachtige dag toch een zomerse sfeer wisten over te brengen.