In de late jaren zeventig, toen de muziekwereld op zijn kop werd gezet door new wave, punk en de opkomst van elektronische instrumenten, was er juist een plaat die perfect de tijdgeest van een wereld in transitie zou vangen op een compleet andere wijze. M’s ‘Pop Muzik’ bereikte vanuit het niets top tien lijsten over de hele wereld. Maar achter deze ogenschijnlijk eenvoudige hit school een complex verhaal van artistieke visie, technologische vooruitgang en culturele observatie.
Robin Scott
Robin Scott, de man achter M, woonde in 1978 in Parijs met zijn vriendin Brigitte Vinchon, waar hij als producer werkte voor Barclay Records. Het was in deze kosmopolitische omgeving dat Scott de inspiratie opdeed voor wat een van de meest invloedrijke singles van het einde van de jaren zeventig zou worden. Scott gebruikte voor het eerst de pseudoniem M in 1978 bij de release van zijn single ‘Moderne Man’, waarbij hij een groep sessiemuzikanten eveneens ‘M’ noemde. De keuze voor de mysterieuze letter M symboliseerde de anonimiteit die hij nastreefde in een tijdperk waarin persoonlijkheid steeds belangrijker werd dan muziek zelf.
Voordat Robin Scott de wereld zou veroveren met zijn elektronische hit, had hij al een opmerkelijke reis door de Britse muziekscene achter de rug. Geboren in Zuid-Londen, studeerde Scott aan de kunstacademie waar hij Malcolm McLaren en Vivienne Westwood ontmoette en met hen samenwoonde. Al tijdens zijn studietijd toonde hij een talent voor het schrijven van actuele liedjes die hij uitvoerde op radio en televisie.
Dit leidde tot zijn debuutalbum ‘Woman From the Warm Grass’ uit 1969, waarvoor hij werd ondersteund door leden van de psychedelische band Mighty Baby. Het album werd uitgebracht op het onafhankelijke underground label Head Records en wordt nu beschouwd als een verloren parel van de Britse acid folk. Scott begon zijn eigen nummers uit te voeren en zichzelf te begeleiden op gitaar, waarbij hij een periode doorbracht in folkclubs als solo-artiest en het podium deelde met de toen opkomende artiesten zoals David Bowie, John Martyn en Ralph McTell.
M
Scott begon aanvankelijk met een R&B-benadering voor het nummer, maar besloot uiteindelijk over te stappen en een synthesizer als basis voor het geluid te gebruiken. Deze beslissing bleek cruciaal te zijn voor het karakter van de track. In tegenstelling tot veel van zijn tijdgenoten, die synthesizers gebruikten om futuristische soundscapes te creëren, zette Scott de technologie in om een hypnotische, dansbare groove te ontwikkelen die zowel toegankelijk als vooruitstrevend was.
Het opnameproces vond plaats met een groep sessiemuzikanten die Scott ‘M’ noemde. Onder de muzikanten die aan ‘Pop Muzik’ meewerkten waren zijn broer Julian Scott op basgitaar, zijn vriendin Brigit Novik (gecrediteerd als Brigit Vinchon) op achtergrondzang, de Canadese synthesizer programmeur John Lewis, drummer Justin Hildreth en een stel muzikanten die later beroemd zouden worden als leden van de jazz-funk band Level 42. Phil Gould en Mark King waren in 1979 beiden in Londen gevestigd en raakten betrokken bij Robin Scott’s popproject M. Tijdens het werken met M leerden zij de toen nog onbekende Afro-Franse keyboardspeler Wally Badarou (die later in Nederland bekend werd met ‘The Dachstein Angels’, dat hij maakte met Chris Blackwell, de oprichter van Island Records (Grace Jones, U2), en dat jaren lang gebruikt werd als themasong van ‘De Stoel’, van Rik Velderof), kennen, die synthesizer speelde op wat Amerika’s nummer 1 hit zou worden. Ook saxofonist Gary Barnacle, die eveneens aan ‘Pop Muzik’ meewerkte, zou later een belangrijke rol spelen bij Level 42.
Dit familiaire en collaboratieve karakter van de productie contrasteerde met de koele, mechanische sound van het eindresultaat. De paradox tussen menselijke emotie en elektronische precisie zou kenmerkend worden voor veel new wave-muziek van deze periode.
Pop Muzik
1979 was een cruciaal jaar voor de new wave-beweging. In januari 1979 bracht Blondie ‘Heart of Glass’ uit, wat de eerste new wave-single werd die nummer 1 bereikte op zowel de Amerikaanse Billboard Hot 100 als de UK Singles Chart. Dit succes werd gevolgd door andere new wave-hits, waaronder Tubeway Army’s ‘Are Friends Electric?’, enkele platen van The Police en M’s ‘Pop Muzik’. Het nummer bevatte een bijna profetische visie op hoe popmuziek zou evolueren. De nadruk op ritme boven melodie, het gebruik van gesproken elementen, en de internationale, kosmopolitische benadering zouden allemaal centrale elementen worden van de jaren tachtig dance- en pop-muziek.
‘Pop Muzik’ bereikte nummer 1 op de Amerikaanse Billboard Hot 100, de Australische ARIA Singles Chart, en nummer 2 in de UK Singles Chart. Het nummer werd ook nummer één in Canada. Het internationale succes was opmerkelijk voor een artiest die bewust zijn identiteit verborgen hield en koos voor minimalistische promotie. Het dansbare ritme, de sluipende electro-pop stijl en de eigenaardige, onconventionele teksten (die door Scott min of meer werden gerapt) combineerden om er een significante hitlijstsucces van te maken. Dit rap-achtige element was bijzonder vooruitziend, aangezien hip-hop nog nauwelijks bestond als commercieel genre.
Videoclip Revolutie
Het nummer werd vergezeld van een goed ontvangen muziekvideo, geregisseerd door Brian Grant, waarin Scott te zien was als DJ achter een overdreven draaitafelsetup. Deze video was een vroeg voorbeeld van hoe nieuwe golfartiesten de opkomende MTV-cultuur zouden benaderen. In plaats van traditionele bandperformances, creëerde Scott een visuele metafoor die de thema’s van het nummer versterkte.
De video anticipeerde op het belang dat beeldcultuur zou krijgen in het volgende decennium. Door zichzelf te presenteren als DJ-figuur, benadrukte Scott de rol van de curator en de manipulator van geluid, concepten die centraal zouden komen te staan in de dance- en elektronische muziekcultuur.
New York – London – Paris – Munich
Het album ‘New York – London – Paris – Munich’ bereikte nummer 79 op de Billboard Hot 200 en bleef acht weken in de hitlijsten staan, terwijl ‘Pop Muzik’ in dezelfde maand werd gecertificeerd als gouden single door de R.I.A.A. De Amerikaanse en Canadese release bevatte een licht geremixte versie van het originele nummer.
Ondanks het enorme succes van ‘Pop Muzik’ bleef verdere commerciële doorbraak voor M uit. M werd beschouwd als een one hit wonder, ondanks het uitbrengen van vier albums en tien singles. Deze status als eendagsvlieg deed echter niets af aan de invloed van het nummer op de ontwikkeling van popmuziek.
In augustus 2017 bracht Scott het album ‘Emotional DNA’ uit in digitaal formaat. Op 5 juli 2023 bracht Scott de eerste nieuwe single van M uit in 41 jaar, een track genaamd ‘Break the Silence’, en bracht onder de M/Robin Scott moniker ook ‘The FAQs of Life’ uit op 11 juli 2025. De nieuwe single ‘My Rescue Remedy’ van Robin Scott bereikte nummer 10 op de officiële UK Music Week Pop/Club-hitlijsten.
U2
Toen Robin Scott in 1979 zijn futuristische hit ‘Pop Muzik’ de wereld in stuurde, kon niemand vermoeden dat twintig jaar later een van de grootste rockbands ter wereld het nummer nieuw leven zou inblazen. Toch was het precies wat U2 deed in 1997, midden in hun experimentele PopMart-periode. U2 bevond zich eind jaren negentig op een kruispunt. Met het album ‘Pop’ en de bijbehorende wereldtournee zocht de band de grenzen van rock en elektronische muziek op. De shows stonden bekend om hun enorme, overdadige visuele spektakel, waarin ironie en zelfbewustzijn de boventoon voerden. Het was dan ook geen toeval dat de band juist tijdens deze tournee Robin Scott’s ‘Pop Muzik’ uitkoos als een soort openingsritueel.
Voorafgaand aan de concerten werd een vernieuwde versie van het nummer afgespeeld, geproduceerd door U2 en hun vaste partner Howie B. De track diende als een statement: een spiegel voor de popcultuur die U2 met PopMart zowel vierde als bekritiseerde. Waar Scott in 1979 al commentaar gaf op de globalisering en consumptie van muziek, hergebruikte U2 die boodschap in een tijdperk waarin MTV en megatournees de norm waren geworden. U2’s versie van ‘Pop Muzik’ bleef trouw aan de repetitieve groove van het origineel, maar kreeg een modern jasje met dikke baslijnen, digitale effecten en een meer bombastische productie. Bono’s vocals waren minder afstandelijk dan Scott’s bijna rap-achtige voordracht, maar de ironie bleef overeind. Het resultaat was een brug tussen eind jaren zeventig new wave en de postmoderne pop van de jaren negentig.
Hoewel U2’s versie van ‘Pop Muzik’ nooit een officiële single werd, leeft het voort als een van de meest spraakmakende tourintro’s van de band. Het laat zien hoe een ogenschijnlijk eenmalige hit uit 1979 kon transformeren tot een sleutelstuk in het zelfonderzoek van een supergroep twee decennia later. Daarmee bewees U2 dat Robin Scott’s nummer meer was dan een curiositeit uit de new wave-periode, het was een tijdloos commentaar op pop zelf, telkens opnieuw bruikbaar wanneer de industrie weer een spiegel nodig had.