Na een afwezigheid van inmiddels al meer dan dertig jaar keerde Belinda Carlisle dinsdagavond terug naar Nederland voor een concert in het goed gevulde Paradiso. De 67-jarige zangeres bewees in Amsterdam nog onverminderd populair te zijn. Terwijl de balkons helaas leeg bleven, vulde de hoofdzaal zich met fans die haar carrière vanaf The Go-Go’s hebben gevolgd. Onder een tapeje van ‘California Girls’ van The Beach Boys kwam de band op, waarna Carlisle als laatste het podium onder luid applaus betrad voor een reis door haar complete oeuvre.
Carlisle verscheen op blote voeten in een lange rok, ogenschijnlijk weinig veranderd sinds haar hoogtijdagen in de jaren tachtig. Haar halflange blonde haar en iets ingevallener gezicht verraadden de jaren, maar haar energie was die van een artiest decennia jonger. Het concert startte krachtig met ‘Live Your Life Be Free’, het titelnummer van haar derde studioalbum. Daarna volgde ‘(We Want) The Same Thing’, waarmee ze meteen de toon zette voor een avond vol nieuwe wave-geïnspireerde popmuziek. Opvallend was hoe Carlisle haar bekende nummers subtiel herwerkte. De melodieën bleven herkenbaar, maar de frasering verschoof net genoeg om de songs een frisse interpretatie te geven zonder uit de toon te vallen. Tijdens het optreden bewoog ze constant van links naar rechts over het podium, waarbij ze vooral de eerste rijen verwende met directe aandacht.
‘Circle in the Sand’ uit 1988 kreeg een warme ontvangst, en bij de gitaarsolo genoot het publiek met volle teugen, net als tijdens ‘I Get Weak’, beide van het hitalbum ‘Heaven on Earth’. Bij deze nummers werd duidelijk waarom Carlisle zo’n blijvende indruk heeft achtergelaten in de popgeschiedenis. Haar stem behield de kenmerkende helderheid die haar hits zo herkenbaar maakte, terwijl haar bewegingen op het podium getuigden van een natuurlijke podiumbeheersing. De setlist vormde Carlisle’s vermogen om verschillende stijlen binnen de popmuziek te verenigen. Van haar vroege new wave-invloeden via de gepolijste popsound van haar grootste hits naar de meer experimentele elektronica van haar latere werk. Elk nummer kreeg een behandeling die recht deed aan zowel het origineel als de ervaring van een zangeres die decennia aan wijsheid heeft opgedaan.
De avond toonde dan ook een zorgvuldige balans tussen haar grootste hits en albumtracks. Nummers als ‘Vision of You’, ‘La Luna’, en ‘Summer Rain’, demonstreerden de breedte van haar repertoire. Elk nummer kreeg een eigen interpretatie, waarbij Carlisle bewust koos voor subtiele variaties in timing die de bekende melodieën net genoeg varieerden om verrassend te blijven.
Het hoogtepunt kwam natuurlijk aan het slot met ‘Heaven Is a Place on Earth’ (1987), haar grootste wereldhit die de zaal deed meezingen. Ook hier paste ze haar kenmerkende aanpak toe: de woorden vielen net op een andere maat dan het origineel, waardoor het nummer zowel vertrouwd als vernieuwend klonk.
Het toegift bestond uit drie nummers die de verschillende fases van haar solocarrière samenvatten. ‘Runaway Horses’, het titelnummer van haar tweede album uit 1989, toonde haar rockere kant. ‘Big Scary Animal’ bracht de elektronische invloeden van begin jaren negentig terug, terwijl het minder vaak gezongen ‘A Woman and a Man’ het concert afsloot met een meer volwassen, balladeske benadering.
Belinda Carlisle bewees in Paradiso dat goede popmuziek tijdloos is. Haar terugkeer naar Nederland was niet alleen nostalgisch, maar toonde een artiest die nog steeds weet hoe ze een zaal moet boeien. Voor fans die haar carrière hebben gevolgd was het een welkome hereniging, voor jongere toehoorders een les in hoe echte popmuziek moet klinken.