In de zomer van 1983 klonk er een onverwacht geluid uit de radio’s wereldwijd. Een mysterieuze artiest genaamd Taco had een klassieker uit 1929 omgetoverd tot een futuristische synth-pop hymne. ‘Puttin’ on the Ritz’, oorspronkelijk geschreven door Irving Berlin, kreeg zo’n radicale make-over dat het nummer opnieuw de hitlijsten bestormde, ruim vijftig jaar na de eerste versie.
Taco Ockerse
Taco Ockerse werd geboren op 21 juli 1955 in Jakarta, Indonesië, als zoon van Nederlandse ouders en bracht zijn jeugd vanwege het werk van zijn vader door met reizen over de hele wereld. Hij woonde achtereenvolgens in Nederland, de Verenigde Staten, Singapore, Luxemburg, België en Duitsland. Deze nomadische jeugd zou later zijn kosmopolitische muziekstijl beïnvloeden.
Taco verhuisde in 1974 naar Duitsland, studeerde af aan de acteeracademie in Hamburg, en ontwikkelde zijn unieke act. Hij maakte naam in het Europese supper-club circuit door zich in formele kleding te steken en danserige versies van Amerikaanse standards te brengen. Deze theatrale benadering, waarbij hij klassieke songs combineerde met moderne dans en entertainment, zou de basis vormen voor zijn latere doorbraak.
‘Puttin’ on the Ritz’
In 1981 tekende Taco zijn eerste platencontract bij Polydor in West-Duitsland voor twee releases. Zijn keuze voor debuutsingle was gedurfd: een herinterpretatie van Irving Berlins ‘Puttin’ on the Ritz’ uit 1929. De originele versie van dit nummer was vooral bekend geworden door Fred Astaire in de jaren dertig en veertig.
Taco’s versie bevatte interpolaties van andere Berlin-composities zoals ‘Always’, ‘White Christmas’, ‘Alexander’s Ragtime Band’ en ‘There’s No Business Like Show Business’, waarmee hij een ware hommage aan de American Songbook creëerde. Het nummer werd in de Verenigde Staten uitgebracht via RCA Records, maar Taco vergat zijn album en ging door met zijn optredens in de theaters.
Na een onverwachte nummer 1 in Zweden werd Taco gebeld om daar met spoed naar Stockholm te vliegen voor een optreden en in september 1983 bereikte het nummer plek 4 in de Amerikaanse Billboard Hot 100 en zelfs nummer 1 in Cashbox-lijst. De single verdiende in de Verenigde Staten uiteindelijk een gouden plaat voor de verkoop van meer dan een miljoen exemplaren, een prestatie die slechts vier andere Nederlandse artiesten is gelukt. Wereldwijd kwam het nummer in de Top 10 in negen landen, wat de universele aantrekkingskracht van Taco’s eigenzinnige interpretatie bewees.
Het jaar 1983 was sowieso cruciaal voor de synth-pop beweging. Terwijl artiesten als Depeche Mode, Duran Duran en New Order de grenzen van elektronische muziek verkenden, slaagde Taco erin om deze moderne invloeden te combineren met een vijftig jaar oude standaard. Deze aanpak paste perfect in het muzikale landschap van de vroege jaren tachtig, waarin producers en artiesten experimenteerden met synthesizers en drum machines.
Taco’s versie was radicaal anders dan eerdere interpretaties. Waar Astaire’s versie elegant en verfijnd was, bracht Taco een theatrale energie die paste bij de MTV-generatie. De productie combineerde pulserende synthesizers met een opzwepend ritme, terwijl Taco’s zangtechniek zowel dramatisch als speels was.
‘After Eight’
‘Puttin’ on the Ritz’ was afkomstig van Taco’s debuutalbum ‘After Eight’. Het album, uitgebracht in 1982 door RCA Records, bevatte zes covers van klassieke popsongs en vijf originele composities die Taco mede had geschreven. Het album bereikte nummer 23 in de Billboard 200.
De album titel ‘After Eight’ verwees naar de beroemde chocolaatjes en weerspiegelde Taco’s voorkeur voor verfijnde, maar toegankelijke entertainment. Naast ‘Puttin’ on the Ritz’ bevatte het album ook een versie van ‘Singin’ in the Rain’, die als opvolger werd uitgebracht maar commercieel veel minder succesvol was.
Irving Berlin
Hoewel ‘Puttin’ on the Ritz’ Taco’s grootste commerciële succes werd, had hij ook nog een bescheiden hitje met ‘Cheek to Cheek’, eveneens een Irving Berlin klassieker uit 1935. Deze opvolgende single behaalde weliswaar niet het succes van zijn doorbraakhit, maar toonde aan dat Taco’s aanpak van het herinterpreteren van Amerikaanse standards meer kon opleveren dan alleen een eenmalig succes.
In 1983 en 1984 toerde Taco uitgebreid door Europa, waar zijn theatrale act beter werd begrepen en gewaardeerd. Zijn Europese succes duurde langer dan in Amerika, waar zijn excentrieke stijl misschien te vreemd was voor de mainstream.
Theatrale Videoclip
De videoclip bij ‘Puttin’ on the Ritz’ werd geregisseerd door Jean-Pierre Berckmans en was even opvallend als het nummer zelf. De originele versie van de video bevatte personages in blackface, een theatrale conventie die teruggaat naar de minstrel shows en vaudeville tradities van de late 19e en vroege 20e eeuw. Deze stijl was in de jaren twintig onderdeel van de Art Deco beweging en het Jazz Age tijdperk.
Blackface werd in die periode gebruikt als artistiek en stilistisch middel binnen de Art Deco en Jazz Age esthetiek. Irving Berlins originele ‘Puttin’ On the Ritz’ uit 1930 was volgens The Complete Lyrics of Irving Berlin zelfs de eerste filmtrack die werd gezongen door een interraciaal ensemble. Taco’s video refereerde aan deze theatrale traditie van het originele tijdperk, hoewel dit leidde tot controverse en censuur op veel netwerken, met een alternatieve versie die veel van deze shots elimineerde. Verschillende mensen vonden het een racistisch element, wat het volgens de Taco, zelf van gemixt bloed, absoluut niet was. Om de rust te bewaren, werd alsnog een nieuwe clip opgenomen.
Hoewel ‘Puttin’ on the Ritz’ Taco’s grootste commerciële succes werd, bleef hij actief in de muziekwereld. Hij brengt nog steeds regelmatig muziek uit en treedt nog vaak op. Hij woont al sinds 1974 in Duitsland en zijn presentatie is grotendeels hetzelfde gebleven: formele kleding, theatrale presentatie en een mix van klassiekers en eigen materiaal.
Taco’s versie van ‘Puttin’ On The Ritz’ heeft een nieuw leven gekregen in de populaire cultuur en werd gebruikt in de thriller ‘The Call’ uit 2013. Het nummer blijft een favoriet op nostalgie feesten en wordt nog altijd gedraaid op radiostations die zich richten op de jaren tachtig. Recent heeft hij zelfs een onverwachte comeback gemaakt op sociale media, waar zijn theatrale stijl een nieuwe generatie heeft weten te boeien.
Tijdloos
Het verhaal van Taco’s ‘Puttin’ on the Ritz’ is er een van artistieke moed en perfect timing. Het nummer bewijst dat grote popmuziek tijdloos is en altijd opnieuw kan worden uitgevonden voor nieuwe generaties.
Toen Irving Berlin ‘Puttin’ on the Ritz’ schreef, had hij nooit kunnen raden dat de meest succesvolle uitvoering meer dan 50 jaar later zou komen, dankzij Taco. De Nederlandse artiest wist een moment in de tijd te vangen waarin het verleden en de toekomst elkaar ontmoetten op de dansvloer, en creëerde daarmee een onvergetelijke parel van de popmuziek.
Taco’s succes was misschien kortstondig, maar de impact was blijvend. ‘Puttin’ on the Ritz’ blijft een perfecte momentopname van de vroege jaren tachtig, toen alles mogelijk leek en muzikanten niet bang waren om grenzen te verleggen. In een tijd waarin retromania de muziekwereld domineert, voelt Taco’s aanpak verrassend modern aan, alsof hij decennia vooruit was op de trend van het herontdekken en herinterpreteren van klassiekers.