Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Mike Pope – The Parts You Keep
Als het om bassisten gaat in jazz, zijn er eigenlijk twee categorieën: de revolutionairen die een nieuwe taal in jazz en fusion ontwikkelden en de spelers die zich de taal eigen maakten en perfectioneerden. Tot de eerste groep horen grootheden als Jimmy Blanton en Charles Mingus op contrabas en Jaco Pastorius en Stanley Clarke op basgitaar. Mike Pope is vervolgens zo’n bassist die van alle voornoemde iconen het beste leent en het combineert in een eigen stijl die hij al verfijnde bij onder meer Chick Corea en David Sanborn. Pope is een ware meester in toon en techniek en dat laat hij op dit ‘The Parts You Keep’ horen: een album dat een soort tribute is naar zijn muzikale helden. Op virtuoze wijze blaast hij klassiekers van Parker en Coltrane nieuw leven in, waarbij hij de techniek gelukkig wel in dienst stelt van de muzikaliteit: ‘Steeplechase’ van Parker en ‘Giant Steps’ van Coltrane blijven aangename tracks om naar te luisteren, mede dankzij originele drumarrangementen van Nate ‘Kinfolk’ Smith. Het album zigzagt van pure jazz naar meer fusion-achtige stukken, zoals ‘Barolo Blue’ en ‘Dashan’s Flying Supercar’. Maar de echte verrassing is toch wel het titelstuk waarin hij zijn vroegste held de piano laat bespelen. Die vroegste held is niemand minder dan zijn 85-jarige moeder. Ann Almond Pope. Zij speelt ‘Sphärenmusik from Winterreigen’ van de Hongaarse componist Ernst von Dohnányi dat Pope knap laat volgen op een eigen compositie. Zo vormt de track een ware brug tussen jeugdherinneringen en de bassist die Pope anno 2025 is. Dan begrijp je ook de afbeelding op de hoes: dat kleine jongetje dat bovenaan de trap luistert naar zijn moeder op de piano. Dit album is alleen al vanwege dat eerbetoon aan moeder Pope meer dan de moeite waard. Een deel om zeker te bewaren. (Jeroen Mulder) (8/10) (Origin Records)
Nourished By Time – The Passionate Ones
Marcus Brown keert terug met zijn tweede album als Nourished By Time en weet opnieuw te verrassen met zijn unieke melange van R&B, lo-fi indie pop en elektronische funk. ‘The Passionate Ones’ voelt cinematisch en absorberend aan, waarbij Brown bijna alle instrumenten zelf bespeelt in de traditie van Prince en Dev Hynes. Het album balanceert op de grens tussen romantiek en dystopie, met nummers die zweven tussen kwetsbaarheid en kracht. De productie combineert rubberen drummachines met neon synthsound, waarbij tracks als ‘BABY BABY’ uitblinken in emotionele helderheid. Brown gebruikt zijn muziek als een vorm van zachte weerstand tegen de chaos van de wereld, waarbij hij verbindingen probeert te smeden en te onderhouden met de dingen die hem gelukkig maken. Het resultaat is een album dat zowel donkerder als expansiever is dan zijn veelgeprezen debuut ‘Erotic Probiotic 2’, maar waarin het bloedende hart van een hopeloos romanticus nog altijd het centrum vormt. (Elodie Renard) (8/10) (Godmode)
Mac DeMarco – Five Easy Hot Dogs
Na vier jaar van muzikale stilte keert Mac DeMarco terug met een instrumentaal album dat het verhaal vertelt van een epische roadtrip van de westkust van Californië naar New York City. ‘Five Easy Hot Dogs’ is een ongewone toevoeging aan zijn discografie, waarbij elke van de veertien tracks is vernoemd naar de stad waar het werd opgenomen. Het album functioneert als een soort geluidsboek van zijn reis door Noord-Amerika, met nummers als ‘Gualala’, ‘Portland’, ‘Vancouver’ en ‘Chicago’ die ieder hun eigen karakter hebben. DeMarco heeft bewust gekozen voor een ingetogen benadering zonder zijn karakteristieke vocals, waardoor de focus volledig ligt op de sfeer en textuur van zijn composities. De productie is bewust lo-fi en laid-back, perfect voor luie zondagochtenden of momenten van reflectie. Hoewel het album geen echte standout tracks bevat, is dat waarschijnlijk opzettelijk; dit is geen grootse artistieke statement maar eerder een intieme documentatie van een persoonlijke reis. (Norman van den Wildenberg) (6/10) (Mac’s Record Label)
Blackbriar – A Thousand Little Deaths
Het Nederlandse gothic metal ensemble Blackbriar levert met hun derde volledige album een meesterwerk af dat hun reputatie als verhalenvertellers verder bevestigt. ‘A Thousand Little Deaths’ is hun meest cinematische en orkestrale werk tot nu toe, waarbij de band hun kenmerkende donkere sprookjesachtige benadering naar nieuwe hoogtes tilt. Zangeres Zora Cock blinkt uit met haar expressieve stem die moeiteloos schakelt tussen fragiele whispers en krachtige uitbarstingen, perfect ondersteund door de rijke arrangementen van de band. Singles als ‘The Fossilized Widow’ en ‘Crimson Faces’ geven de Victoriaanse sfeer weer die door het hele album weerkomt, waarbij thema’s als liefde, verlies en dood met elegantie worden behandeld. De productie van Nuclear Blast geeft elke track de ruimte om te ademen, waardoor de complexe lagen van gothic metal, folk invloeden en symfonische elementen tot hun recht komen. Dit album positioneert Blackbriar definitief als een van de meest overtuigende acts in het gothic metal genre, waarbij ze erin slagen om hun niche toegankelijk te maken zonder hun artistieke integriteit te verliezen. (Anton Dupont) (8/10) (Nuclear Blast)
Reinforcer – Ice And Death
‘Ice And Death’ is het tweede album van Reinforcer, deze Duitsers maken melodische power metal. De historische teksten gaan onder ander over de pest, de heksenvervolging, en de rattenvanger van Hamelen. Logan Lexi zingt de teksten mooi en krachtig. Enkele zinnen zijn op een pakkende manier gestapeld, dit nodigt uit om mee te zingen/brullen. De twee gitaristen laten gaaf gitaarspel horen, de bas is aangenaam aanwezig. Regelmatig klinken de snaren lekker zwaar. Het drumspel is pakkend, maar de drumvellen lijken vrij strak gespannen. ‘Ice And Death’ gaat over de Noorse legende van Ymir, deze reus is geboren uit ijs en chaos. Het verschil tussen de negen nummers is niet heel groot maar ieder nummer heeft ruim voldoende tempo-en volumewisselingen. Af en toe is er een kort, licht klassieke georiënteerd stukje in verweven. Het vleugje sampling bij enkele intro’s past bij de sfeer en de tekst, maar had ook tijdens de nummers aanwezig mogen zijn. Vocaal staat dit opzwepende album als een huis, bovendien is de balans tussen ritme en melodie zeer goed. (Esther Kessel Tamerus) (8/10) (Scarlet Records)
