De ring ben ik net opgedraaid. Ik moest even wachten om een ambulance voor te laten gaan die in de richting rijdt waar ik zojuist vandaan ben gekomen, langs het Hilton. Ter hoogte van Amstelveen hoor ik op het nieuws dat iemand van dat Hilton is gesprongen: Herman Brood. Hij heeft wel een boodschap achtergelaten: maak er een mooi feest van. Het is 11 juli, 2001. Een dik wolkendek verbergt de zon. Een stormachtige wind raast over de kust.
Jaren later, in 2011, zie ik de The Romance, zoals de band zichzelf dan noem, op Retropop, bijna letterlijk in mijn achtertuin. Main stage. Waar het begint te plenzen, maar frontman Jo de Roeck in de stromende regen vol gas blijft geven. Hij trekt alleen een leren jasje aan over het binnen seconden doorweekte overhemd. De band blijft verstandig genoeg een beetje achter op het podium staan. Dany Lademacher kijkt zo nu en dan wat zorgelijk naar de verrichtingen van de zanger terwijl hij zijn kenmerkende riffs het publiek inbeukt, dat de regen daarvoor met plezier trotseert. De hemel mag huilen.
In juli van dit jaar huilt de rock ‘n roll in de lage landen. Behalve Earring-gitarist George Kooijmans, overlijdt ook Dany Lademacher: de man die verantwoordelijk is voor de dragende riffs onder de onverslijtbare klassiekers ‘Saterday Night’ en ‘Never Be Clever’. Brood was het gezicht van de kunst, Lademacher het fundament onder die kunst; hij reikte het palet en het canvas aan.
Lademacher zette die kunst voort in de Wild Romance. Postuum zelfs, want ‘Too Much is Never Enough’ verschijnt ruim na zijn overlijden op 3 juli jongstleden. Nog een keer mogen we genieten van die bijtende riffs op de DooDad-gitaar die speciaal voor hem was gemaakt: een body in Lademacher turkoois, voorzien van een Kahler Xtreme-brug en Lademacher P90 humbucker pickups.
Genieten wordt het, vanaf de eerste tonen van de opening ‘Victim of Taste’: over smaak valt niet te twisten, maar dit zal een ieder herkennen als smakelijke rechttoe-rechtaan rock ‘n roll. Geen onnodige franje, geen egotripperij, maar gewoon een goudeerlijke song. Het is een van de nummers waar de signatuur van Lademacher in staat gebeiteld voor de eeuwigheid en je doet afvragen waarom deze band niet meer hits heeft gescoord. Dat gezegd hebbende, de keus voor de singles van het album, is misschien niet de gelukkigste geweest: vooral ‘Loser’ klinkt erg gelikt en is daarmee eigenlijk een buitenbeentje. Die singles, naast ‘Loser’ ook ‘Forever’, zitten ingeklemd tussen twee hoogtepunten op dit album, ‘Wicked’ en ‘My Street’.
‘Wicked’ begint met zo’n powerriff die alleen Lademacher kon maken, met het typische, moddervette geluid uit die twee schreeuwlelijkerds op de DooDad. De titel van het album is afkomstig uit dit nummer, dat niks minder is dan een waar anthem, zo’n song die het verdient om groots te worden gebracht voor een uitzinnig festivalpubliek. Je ziet het voor je: Lademacher die een stap naar voren zet en deze riff inzet, net zo lang als nodig is en De Roeck nog een keer woest door zijn haar grijpt en uiteindelijk die eerste regels inzet. Zo had het moeten zijn. Het levend houden van die erfenis hadden we graag op de podia gezien, mét Lademacher. De band gaat door, ongetwijfeld gesteund in de wetenschap dat hun iconische gitaarheld daarboven vermoedelijk een mooi feestje viert in goed gezelschap.
‘My Street’ klinkt juist lekker funky dankzij het toetsenwerk van Otto Cooymans, die zich in menig meer rustig werk ook mag uitleven op de Hammond. ‘Still In The Game’ en ‘Depend On You’ zijn fraaie voorbeelden van een Wild Romance die ook ingetogen kan spelen. Bij dat laatste nummer mogen de sterke vocalen van De Roeck niet onvermeld blijven, al blijft het zo nu en dan griezelig om de gelijkenissen met de vocale voorganger te horen, zeker in ‘Me Myself and I’. Het album sluit af met een gebbetje: een vertaling van ‘Ik Wil Je’ van De Kreuners. In de vertolking van de Wild Romance wordt dat ‘She Wants It’, zeer recent nog als single gedropt. En dan is het klaar.
Ironisch genoeg is ‘Too Much is Never Enough’ een album waarop de Wild Romance meer dan ooit teruggrijpt op de erfenis van de eerste broodheer – en dat uiterst geslaagd mag heten. Het levend houden van die erfenis hadden we graag op de podia gezien, maar we moeten ons nu tevreden stellen met deze plaat, zij het in de wetenschap dat ze daarboven vermoedelijk een mooi feestje vieren. Dat maakt veel goed. Op het graf van Herman Brood staat “Respect. Hij gaf licht”. Bij Lademacher zou er moeten staan ‘Hij gaf riff’. En elk jaar, op 3 juli, zouden gitaristen zich bij dat graf moeten verzamelen om een minuut lang het intro van ‘Saturday Night’ te spelen als eerbetoon. Of van ‘Wicked’. Mag ook. (8/10) (Q-F Recordings/MARS Worldwide)