Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Kaitlyn Fay – Cockeyed Optimist
‘Curiosity’: daarmee debuteerde zangeres Kaitlyn Fay in 2013. De nieuwsgierigheid hebben we lang moeten bedwingen, want nu pas is het tijd voor de opvolger. Op ‘Cockeyed Optimist’ brengt de Amerikaanse veertien songs, waaronder jazzstandaards, American songbook en eigen composities. Fay wordt daarin begeleid door toetsenist David Gleason en gitarist Wyatt Ambrose: minimale bezetting en derhalve arrangementen zodat de focus echt op de zang komt te liggen. Het titelstuk is direct een fijne binnenkomer en onderstreept wat Fay over zichzelf zegt: ze is inderdaad gegroeid als zangeres. Het is allemaal een stuk zekerder dan op het debuut. Dat hoor je bijvoorbeeld in een klassieker als ‘In the Wee Small Hours of the Morning’. Kan het wedijveren met de onverwoestbare versie van Ol’ Blue Eyes? Doet het ertoe? Fay zingt het fraai, ingetogen, beheerst met zelfs een klein gruizig randje. Toch hoopten we op iets meer eigen werk. Van de veertien tracks is alleen ‘Worthy’ door haar zelf geschreven: een fraaie song waaruit blijkt dat Fay behalve zangeres ook een uitstekend componist is. Voor ’The Love in Your Eyes’ en het afsluitende ‘Old Time Revival Blues’ werkte ze samen met Gleason, voor een paar andere songs schreef ze nieuwe teksten. Voorbeeld daarvan is ‘3000 Miles To Go’ van John Clayton jr. en eerlijk: deze track wordt echt gedragen door het pianospel van Gleason. De zang klinkt daarentegen wat geforceerd, al laat Fay horen dat ze over een geweldig bereik en bijbehorende zangtechniek beschikt. Prima plaat voor liefhebbers van vocale jazz. (Jeroen Mulder) (8/10) (5495716 Records DK)
Nick Drake – The Making of Five Leaves Left (reissue)
Na jaren van strikte beheersing door zijn estate, krijgen Nick Drake-liefhebbers eindelijk een kijkje achter de schermen van zijn legendarische debuut. Deze vierschijfige boxset onthult meer dan 30 ongepubliceerde opnames van de sessies voor ‘Five Leaves Left’ uit 1969, inclusief studentendemo’s opgenomen in een Cambridge-studentenkamer en de allereerste Sound Techniques-sessie. De collectie toont Drake als een zelfverzekerde, charmante jongeman, ver van het melancholieke beeld dat vaak wordt geschetst. Zijn stem klinkt helder en optimistisch terwijl hij instructies geeft over strijkersarrangementen. Hoogtepunten zijn de naakte versie van ‘Fruit Tree’ met een flamenco-intro en de prachtige demo van ‘Made to Love Magic’ waar Drake uitlegt hoe een fluit zijn gitaar zou moeten begeleiden. De prijs is aanzienlijk en sommige opnames voelen fragmentarisch aan, maar dat past bij het experimentele karakter van deze periode. Net zoals ‘River Man’ je meeneemt op een dromerige reis, nemen deze demo’s je mee naar Drake’s creatieve laboratorium. Een essentiële aanvulling die Drake’s grootsheid alleen maar versterkt en de mythe doorprikt met menselijke warmte en artistieke ambitie. Geweldig. (Jan Vranken) (9/10) (Island/UMe)
Amaarae – Black Star
De Ghanees-Amerikaanse popster Amaarae gooit alle remmen los op haar derde album, een hyperglanzende ode aan Zwarte diaspora-dansmuziek. ‘Black Star’, vernoemd naar Ghana’s nationale symbool – is een kaleidoscopische reis door baile funk, amapiano en ghettotech, doorspekt met gastoptredens van PinkPantheress en Naomi Campbell. ‘S.M.O.’ opent met highlife-geïnspireerde zwoelte, terwijl ‘Kiss Me Thru The Phone pt.2′ met PinkPantheress een ambient flip van Sisqó’s ‘Thong Song’ gebruikt voor parasociale romantiek. Amaarae’s fluisterende vocals zweven over bruisende synths en log drums, creërend een sonische wereld die tegelijk intimate en kosmisch aanvoelt. Het eerste deel van het album voelt soms bloedeloos aan, ondanks de technische perfectie. Nummers als ‘Starkilla’ missen de speelse chemie die haar vorige werk zo boeiend maakte. Pas vanaf ‘Girlie-Pop!’ ontsteekt het album echt. Net zoals FKA twigs in ‘Two Weeks’ seksualiteit met avant-garde pop verweeft, danst Amaarae op de grens tussen experimenteel en mainstream. Een gedurfde maar ongelijke stap richting popsterrendom. (Elodie Rernard) (7/10) (Interscope Records)
Ada Lea – When I Paint My Masterpiece
Na vier jaar stilte keert Montreal-singer-songwriter Alexandra Levy terug met een meditatief meesterwerk over de transformatieve kracht van kunst. Opgenomen in ruraal Ontario, combineert deze zestien tracks tellende opus folk, indie-rock en experimentele elementen in een organisch klanklandschap dat beloont om langzaam te beluisteren. Levy’s poëtische specificiteit schittert op nummers als ‘baby blue frigidaire mini fridge’ , een inventory van haar dagelijks leven inclusief Paul Celan en Thelonious Monk-referenties. De titeltrack refereert subtle aan Bob Dylan’s gelijknamige nummer, maar maakt er iets volledig eigens van. Producer Luke Temple (bekend van Adrianne Lenker-producties) geeft de songs een warme, levende ademhaling. Het kernkwartet speelde live-off-the-floor zonder kliktrack, wat resulteert in natuurlijke menselijke timing. Verschillende stemmen worden verkend, van de gefluisterde intimiteit van ‘Something in the Wind’ tot de dubbelgelaagde harmonieën van ‘Midnight Magic’. Een album dat de schoonheid vindt in het alledaagse en bewijst dat perfectie niet het doel hoeft te zijn, het proces is de kunst. (Jan Vranken) (8/10) (Saddle Creek Records)
Mal Blum – The Villain
Zes jaar na ‘Pity Boy’ keert Mal Blum terug met een provocatieve verkenning van moraliteit, identiteit en perceptie. ‘The Villain’ gebruikt de archetypische schurk als lens om complexe menselijke emoties te onderzoeken, geïnformeerd door Blum’s trans-masculine perspectief en stem in een lager register na jaren testosteron. Producer Jessica Boudreaux helpt Blum een geluid te craften dat indie-rock, alt-rock en pop verweeft met campiness en scherpe lyriek. ‘Killer’ speelt met transfobie door te zingen ‘I killed the previous tenant/in my head/or so they said’, terwijl titeltrack ‘The Villain’ de spotlight terugdraait op zelfonderzoek. ‘Must Get Lonely’ en ‘Gabriel’ tonen Blum’s vermogen om persoonlijke verhalen universeel te maken. ‘Gemini v. Cancer’ is een slimerige, licht manische poptune die zodiac-inspiratie gebruikt voor relationship drama. Net zoals Perfume Genius in ‘On the Floor’ kwetsbaarheid en kracht combineert, gebruikt Blum zelfspot als wapen tegen vooroordelen. Een moedig album dat platte verhalen afwijst en complexiteit omarmt in gepolariseerde tijden. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Get Better Records)
