Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Barry Can’t Swim – Loner
Na zijn veelgeprezen debuut ‘When Will We Land?’ komt Joshua Mainnie terug met een introspectievere en persoonlijkere benadering. Waar zijn eerste album fungeerde als een caleidoscopische collage van invloeden, duikt Mainnie op ‘Loner’ dieper in zijn eigen emotionele landschap na een jaar van meteoriese roem. Het album opent met ‘The Person You’d Like To Be’, een dromerige synthese die doet denken aan de sfeervolle sequenties uit ‘Teardrop’ van Massive Attack. Hoofdstuk twee, ‘Different’, toont Mainnie’s evolutie richting UK garage-geïnspireerd territorium met hypnotiserende politiesirene-geluiden die door de mix zweven. De samenwerking met O’Flynn op ‘Kimpton’ vormt een hoogtepunt: een perfect uitgebalanceerde danstrack waar wereldmuziek-invloeden naadloos versmelten met moderne clubsound. ‘All My Friends’ markeert een subtiele verschuiving naar melancholiekere wateren, terwijl ‘About To Begin’ een onweerstaanbaar clubanthem is dat direct tot beweging aanzet. Het album sluit poëtisch af met ‘Wandering Mt. Moon’, een tender stuk verrijkt met bewegende strijkers die de reis van euforie naar bezinning perfect afronden. ‘Loner’ bewijst dat Mainnie zowel voor de 3AM-dansvloer als voor de solistische koptelefoonervaring kan schrijven. Het is een zelfverzekerde en genuanceerde opvolger die zijn plaats als een onderscheidende stem in de elektronische muziek bevestigt. (Anton Dupont) (8/10) (Ninja Tune)
Kebyart – Unraveled: Homage to Maurice Ravel
Het Barcelonaanse saxofoonkwartet Kebyart waagt zich aan een gewaagd experiment: Ravel’s meesterwerken overtolken voor een instrumentencombinatie waarvoor de componist nooit schreef. Ter ere van Ravel’s 150e verjaardag in 2025 ontrafelt het ensemble zijn compositorische erfenis met verfijnde transcripties en inspirerende nieuwe creaties. Het programma draait rond intelligente bewerkingen van ‘Le Tombeau de Couperin’ en ‘Pavane pour une infante défunte’. Kebyart slaagt erin deze bekende werken natuurlijk te laten klinken op saxofoons, alsof het origineel voor dit ensemble was geschreven. De individuele stemmen krijgen kleurrijke, orkestrale uitstraling zonder de essentie van Ravel’s harmonische raffinement te verliezen. De Franse barokmuziek van Rameau biedt fascinerende context en toont Ravel’s bewondering voor ornamentatie. Twee nieuwe opdrachten verrijken het programma: Mikel Urquiza’s ‘Les perfectibilités’ verkent subtiele ritmische gelaagdheid, terwijl Joan Pérez-Villegas met ‘Debout, Maurice!’ een spannende reflectie biedt op Ravel’s muziekfilosofie. Net als Ravel’s eigen ‘Boléro’ bouwen deze stukken geleidelijk op tot een overweldigende climax. Kebyart combineert technische virtuositeit met diepe muzikale intelligentie. Hun arrangement van de Pavane roept dezelfde melancholische schoonheid op als Ravel’s oorspronkelijke pianostuk, maar dan met de warme klankkleur die alleen saxofoons kunnen bieden. (Jan Vranken) (9/10) (Linn Records)
Debby Friday – The Starr of the Queen of Life
De Nigeriaans-Canadese Debby Friday keert terug met een kaleidoscopisch tweede album dat succes op eigen voorwaarden definieert. Na haar Polaris Prize-winnende debuut ‘Good Luck’ uit 2023 verkentu Friday op ‘The Starr of the Queen of Life’ de extremen tussen publiek en privé, hubris en nederigheid. In elf songs toont Friday haar chameleonachtige zangkwaliteiten, van de ijle schoonheid van het melancholische ‘Leave’ tot de locomotief-achtige post-punk van ‘Darker The Better’. Het album weerspiegelt haar verlangen om een ‘starrr’ te zijn zonder iemand anders zijn droom te leven of een voorgedefinieerd pad te volgen. Friday’s industrieel beïnvloede sound springt op en neer tussen genres als een moderne versie van Björk’s eclecticisme. Tracks zoals ‘Leave’ doen denken aan de experimentele pop van FKA twigs, terwijl andere momenten herinneringen oproepen aan de muziek van Death Grips. Het album voelt als een dagboek van muziek waarin Friday al haar gevoelens optekent.. “Het gaat over het zien van tekenen en het volgen van impulsen, altijd met de mogelijkheid om in de zon te vliegen of terug naar de aarde te vallen” aldus Friday in de bijgevoegde promotekst. Op dit album maakt ze daadwerkelijk de sprong, vertrouwend op haar vleugels terwijl ze het geluid van haar eigen stem volgt. (Elodie Renard) (7/10) (Sub-Pop)
Carl Craig – Desire: The Carl Craig Story
Deze officiële soundtrack bij Jean-Cosme Delaloye’s documentaire over de Detroitse techno-pionier biedt een zeldzame blik in de volledige reikwijdte van Carl Craig’s baanbrekende carrière. De collectie, afkomstig van zijn eigen Planet E Communications label, bevat muziek uit zijn uitgebreide catalogus, inclusief tracks die nooit eerder een volledige digitale release kregen. Het programma omvat Craig’s vele aliassen en projecten, zoals de hypnotische ‘No More Words’ tot Slam’s ‘Azure’ in zijn magistrale C2 Remix. De keuzes tonen zowel zijn technische meesterschap als zijn vermogen om emotionele diepte te vinden in elektronische abstractie. ‘At Les’ demonstreert zijn sublieme gevoel voor atmosferische opbouw, terwijl Psyche/BFC’s ‘Galaxy’ zijn invloed op de ambient-techno toont. Hoogtepunt is ongetwijfeld Innerzone Orchestra’s ‘Bug in the Bassbin’, een track die de grens tussen jazz-fusion en techno doet verdwijnen , niet ongelikt het experimentele werk van Squarepusher. De soundtrack laat zien hoe Craig’s genreoverstijgende technomuziek heeft geëvolueerd van Montreux Jazz Festival tot Carnegie Hall, waarbij hij klassieke auditoriums over de hele wereld heeft veroverd. Na 35 jaar in de muziekwereld bewijst deze retrospectieve collectie waarom Craig niet alleen een leidende figuur van de tweede generatie Detroit-techno DJ’s is, maar ook een bruggenbouwer tussen de underground en de visuele kunstwereld. (Elodie Renard) (8/10) (Planet E Communications)
Gustave Casenave – Real
Zo kan het dus ook: zet een vleugel in een grote ruimte en laat een gelouterd pianist hierop spelen. Geen partituur, geen concept. Gewoon een man en een piano. De man speelt simpelweg wat er in hem opkomt. Dat neem je op en dat breng je zonder enige vorm van bewerking of productie uit. Er worden ook geen stukken opnieuw opgenomen. Nee, je hoort het zoals het de eerste keer in het hoofd zat van Gustave Casenave. De vleugel stond in de Faro House Studio, in José Ignacio. Een wonderlijke plek: ooit was dit een idyllisch klein vissersdorp in Uruguay, maar tegenwoordig kan het dorp zich meten met Monaco, incluis hippe yogatenten, cocktailbars en uberchique restaurants. Er is weinig ‘real’ meer aan José Ignacio. Toch – misschien wel juist daarom – strekte het plaatsje tot inspiratie voor drie, volledig geïmproviseerde stukken waarvoor je echt moet gaan zitten; alleen dan ervaar je de diepte van de spontane composities. Het eerste stuk, ‘Instinct’, is eigenlijk een reis door het muzikale brein van Casenave, een reis die in een kleine veertig minuten langs diverse stijlen met bijbehorende emoties en sferen voert. Soms melancholiek, dan weer iets opgewekter en speels, met onverwachte overgangen maar altijd met grote virtuositeit gespeeld. Dat geldt ook voor het kortere (acht minuten), meer up tempo ‘Spark’, dat een mooie brug vormt naar het laatste stuk, ‘Mirror’ (24 minuten) dat net als ‘Instinct’ verschillende sferen kent door de afwisseling tussen enerzijds lieflijke melodielijnen en woest klinkende akkoorden in het middengedeelte. In alle stukken hoor je een begenadigd pianist en terechte winnaar van liefst drie Grammys. Technisch grenst dit aan perfectie en valt het nauwelijks te geloven dat dit volledig geïmproviseerd is. Taaie kost, dat wel. (Jeroen Mulder) (7/10) (Gustave Casenave)
