Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Samantha Schmütz & Adrian Younge – Samantha & Adrian
De Braziliaanse actrice Samantha Schmütz en Amerikaanse componist Adrian Younge hebben iets bijzonders geschapen met hun samenwerking ‘Samantha e Adrian’. Dit album ontstond uit een ontmoeting tijdens een Jazz Is Dead-evenement en ontwikkelde zich tot een prachtige muzikale dialoog tussen Rio en Los Angeles. Opgenomen in Younge’s volledig analoge Linear Labs-studio, vormt het een brug tussen Braziliaanse MPB-traditie en de elegantie van seventies LA-soul. Het opvallendste aan deze plaat is hoe moeiteloos beide artiesten hun culturele achtergronden laten versmelten. Schmütz toont een prachtige zangstem die wordt omlijst door Younge’s weelderige arrangementen met gelaagde psychedelische gitaren en opulente strijkarrangementen. Net als bij klassiekers van Jorge Ben of Astrud Gilberto vind je hier die warme, intieme sfeer die MPB zo kenmerkend maakt. Hoogtepunten zijn de ruimtelijke groove ‘Depois do Amor’ en de disco-geïnspireerde ‘More Than Love’. De subtiele ‘Quando Sol Chegar’ met zwevende keyboards en elegante koperarrangementen bewijst dat beide artiesten hun vak verstaan. Een zeldzaam album dat eigentijds klinkt terwijl het tegelijkertijd nostalgische perfectie uitstraalt. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Linear Labs)
Richard Thompson – Havana Echoes
Richard Thompson, de 75-jarige Britse folk-rock legende, keert terug met zijn negende studioalbum sinds zijn vertrek bij Fairport Convention. ‘Havana Echoes’ volgt op het succesvolle ‘Ship to Shore’ uit 2024 en toont een artiest die nog altijd hongerig is naar nieuwe muzikale avonturen. Het album ademt een warme, mediterrane sfeer die doet denken aan de rustieke charme van zijn klassieker ‘Rumor and Sigh’ uit 1991. Thompson’s kenmerkende gitaarspel blijft onnavolgbaar – een mengeling van keltische drones en Amerikaanse country-invloeden die geen enkele andere gitarist zo beheerst. Zijn stem, gerijpt door de jaren, vertelt verhalen met een autoriteit die alleen ervaring kan geven. Net zoals ‘1952 Vincent Black Lightning’ destijds luisteraars betoverde, vind je op dit album nummers die meteen herkenbaar zijn als Thompson-klassiekers in wording. De productie is bewust ingetogen gehouden, waardoor de nadruk ligt op songwriting en instrumentatie. Hoewel het album minder experimenteel is dan zijn recente werk, en ook lang niet zo spannend, compenseert Thompson dit met een verfijnde emotionele diepgang die zijn beste werk altijd heeft gekenmerkt. Een solide toevoeging aan een indrukwekkende catalogus. (Jan Vranken) (6/10) (Van Jo)
Freddie Gibbs & The Alchemist – Alfredo 2
Vijf jaar na hun Grammy-genomineerde samenwerking keren Freddie Gibbs en The Alchemist terug met ‘Alfredo 2’, een vervolgalbum dat net zo rijk en bevredigend is als de oorspronkelijke. Deze keer klinkt Gibbs uitgeput, berouwvol en tegelijkertijd opgeladen, navigerend door het grijze gebied van onzekerheid dankzij groei en een reeks contemplatieve ALC-beats. The Alchemist toont zich wederom een meester in het vinden van memorabele samples, ze afstoffen en herbouwen tot weelderige soundscapes. Op nummers als ‘Lemon Pepper Steppers’ en ‘Shangri-La’ hoor je een productie die simpelweg smooth as fuck is. Gibbs daarentegen bewijst waarom hij een van de meest getalenteerde rappers van zijn generatie is. Zijn lyrische hoogtepunten zijn talrijk, van scherpe punchlines tot introspectieve momenten zoals op ‘Ensalada’ waar Anderson .Paak de hook voor zijn rekening neemt. Het album voelt als Gibbs’ antwoord op Kendrick’s ‘GNX’ ,een rauwe opvolger van een cinematografisch opus. Net zoals bij Wu-Tang’s beste werk vind je hier die perfecte symbiose tussen rapper en producer. Een essentiële aankoop voor elke liefhebber van eigentijdse hip-hop. (Elodie Renard) (8/10) ( ESGN LLC / ALC Records)
Cory Hanson – I Love People
Cory Hanson, bekend van de psychedelische rockband Wand, bewijst met zijn vierde soloalbum ‘I Love People’ dat zijn creatieve put nog lang niet droog is. Na het meer experimentele ‘Western Cum’ uit 2023 omarmt Hanson hier pure songwriting en meer organisch klinkende nummers. Het resultaat is een album dat de seventies singer-songwriter-traditie eert terwijl het eigentijds relevant blijft. Opener ‘Bird on a Swing’ is volledig weelderig; een werkelijk memorabele melodie, fijn spel en zang, versterkt door een zwevend achtergrondkoor. Het album balanceert tussen licht en donker, waar de muziek vaak zonnig en toegankelijk klinkt, behandelen de teksten complexere onderwerpen. Nummers als ‘Bad Miracles’ tackelen verlangen en wanhoop, terwijl de zachte ‘Old Policeman’ een cinematografisch verhalende track is gebouwd rond langzaam brandende pianomelodieen. Net zoals Neil Young’s combineert Hanson folky storytelling met zwevende soul-melodieën. De productie straalt weelde en comfort uit, zelfs in de donkerste momenten. Een album dat bewijst dat de Amerikaanse singer-songwriter-traditie springlevend is. (Anton Dupont) (7/10) (Drag City)
Tyler, the Creator – Don’t Tap the Glass
Slechts negen maanden na ‘Chromakopia’ verrast Tyler, the Creator met ‘Don’t Tap the Glass’, een compact 28-minuten durend dansalbum dat alle introspectie inruilt voor pure lichaamsbeweging. Tyler tempert verwachtingen door te tweeten dat dit ‘geen concept-iets’ is, en inderdaad voelt dit album als zijn meest ongedwongen werk in jaren. Dit is Tyler’s feestplaat, laser-gefocust op het bewegen van heupen meer dan gedachten. Van de nostalgische synth-funk van ‘Sugar On My Tongue’ tot de straight-up rave-beats op ‘I’ll Take Care of You’, Tyler toont zijn veelzijdigheid als producer. Op tracks als ‘Big Poe’ en ‘Stop Playing With Me’ hoor je Tyler’s hardste beats en bars tegelijk. Net zoals Daft Punk’s ‘Random Access Memories’ de dancefloor herontdekte, daagt Tyler uit om onze beperkingen los te dansen. Het album is lekker positief, gericht op het doorbreken van mannelijke stoïcisme in hip-hop. Hoewel korter dan zijn recente meesterwerken, bewijst ‘Don’t Tap the Glass’ dat Tyler’s creativiteit grenzeloos blijft. Een perfecte soundtrack voor de zomer van 2025. ( Elodie Renard) (7/10) (Columbia Records)
