De hardst werkende bluesmuzikant released zijn zeventiende studioplaat, getiteld ‘Breakthrough’. Die doorbraak is natuurlijk al lang een feit, al geldt dat met name voor het livecircuit, met uitverkochte concerten in de Ziggo’s van deze wereld, en wellicht wat minder voor zijn albums. Maar goed, welke artiest verkoopt daar tegenwoordig nog miljoenen van?
Hoe dan ook, ik vroeg me bij de voorgaande platen al af wanneer de kentering in kwaliteit zou intreden gezien de onafgebroken stroom aan releases. ‘Breakthrough’ is zijn vijftigste album als je al zijn samenwerkingen (met onder meer Beth Hart, Black Country Communion, Rock Candy Funk Party) en de vele live-albums meerekent! Tot nu toe was het gebodene echter meer dan goed, met zijn laatste, ‘Time Clocks’ uit 2021, misschien wel als hoogtepunt.
Maar deze ‘Breakthrough’ vertoont dan toch eindelijk wat kleine kwaliteitsbarstjes. Niet veel, maar af en toe klinkt het allemaal iets te gemakkelijk. Joe geeft zelf aan dat de plaat is geschreven direct na zijn laatste samenwerking met hardrockformatie Black Country Communion, en dat hij als reactie daarop de voorkeur gaf aan wat minder ‘heavy’ nummers. Dat is gelukt, maar wel jammer voor de bluesminnende rockers onder ons, zoals ondergetekende.
Hoewel er geen slechte song op staat, zijn er toch een paar nummers die net wat minder uitdagend zijn dan we van hem gewend zijn. Zo is het titelnummer weliswaar aanstekelijk, maar wordt het refrein nét iets te vaak herhaald. De shuffle ‘I’ll Take the Blame’ voegt weinig toe aan zijn oeuvre, net als het wat te lichte ‘Still Walking With Me’ en de tegenvallende afsluiter ‘Pain’s On Me’. Het is allemaal net wat te vrolijk voor bluesmuziek. Al bevat elk nummer natuurlijk wel weer een prima solo die je even bij de les houdt, het blijft Bonamassa tenslotte.
Gelukkig staan daar ook enkele uitschieters tegenover. Zo zijn er twee bloedstollend mooie ballads. Het lange, dreigende en uiterst gevoelige ‘Broken Record’ neemt zijn tijd, maar heeft een heerlijk refrein, lekker zwaar aangezet door beide achtergrondzangeressen, en bevat twee fantastische solo’s. ‘Life After Dark’ valt op door de fijne zanglijnen, is een tikje ‘heavier’ en bevat de mooiste solo van het album. Daarnaast springt het snelle ‘You Don’t Own Me’ eruit door zijn… tja, uptempo karakter. En single ‘Drive By The Exit Sign’ is een aanstekelijk zomers nummer voor in de auto.
Al met al levert Bonamassa opnieuw prima kwaliteit, zeker omdat vaste producer Kevin Shirley het geheel weer van een uitmuntend geluid heeft voorzien. Toch is ‘Breakthrough’ als geheel net wat minder avontuurlijk en uitdagend dan toppers als ‘Royal Tea’, ‘Dust Bowl’ of ‘Redemption’. Het feit dat Joe er afgelopen zondag tijdens het magnifieke Bospop-optreden geen enkel nummer van speelde, zegt misschien al genoeg. (7/10) (Mascot Records)