Na drie jaar stilte keert het Londense septet Kokoroko terug met ‘Tuff Times Never Last’, een album dat precies aanvoelt als een warme zomeravond in de stad. Waar hun debuutalbum ‘Could We Be More’ (2022) nog stevig wortelde in de afrobeat-jazz traditie, toont deze opvolger een band die met verrassende moed hun muzikale horizon verbreedt. Het resultaat is een 49 minuten durende reis langs de mooiste uithoeken van neo-soul, lovers rock en West-Afrikaanse disco.
Bandleiders Onome Edgeworth en Sheila Maurice-Grey hebben hun geluid verfijnd zonder hun afrobeat-dna te verloochenen. ‘Tuff Times Never Last’ put uit de rijke traditie van Britse R&B uit de jaren tachtig, met duidelijke knipogen naar meesters als Loose Ends en Cymande. Het album voelt aan als een natuurlijke evolutie: waar hun vorige werk soms dreigde te verdrinken in instrumentale complexiteit, kiezen Kokoroko nu bewust voor toegankelijkheid en melodische kracht. De productie, in handen van Miles Clinton James, klinkt glashelder en warm. Elk instrument krijgt de ruimte om te ademen, terwijl de karakteristieke hoornssectie van de band als een gouden draad door de elf nummers loopt. Het is precies die balans tussen technische virtuositeit en speelse lichtheid die ‘Tuff Times Never Last’ tot zo’n aanstekelijke luisterervaring maakt. Opener ‘Never Lost’ zet meteen de juiste toon: een zwevende jazz-fusion die naadloos overgaat in ‘Sweetie’, zonder twijfel een van de hoogtepunten van het album. Met het refrein ‘sweetie make me heartbeat bounce’ en een onweerstaanbare neo-soul groove voelt het nummer als een update van D’Angelo’s ‘Voodoo’-era voor 2025. Het is het soort nummer dat je doet denken aan Erykah Badu in haar beste dagen, soulvol, speels en onmogelijk stil bij te zitten.
‘Three Piece Suit’, met gastoptreden van Azekel, toont Kokoroko op hun meest contemplatieve moment. Het nummer eert Nigeriaanse ouderen die in de jaren zestig hun geluk zochten in Londen, een verhaal verteld met subtiele koorharmonieën en prachtig zwevende blaasinstrumenten. Gastzangeres Demae schittert op ‘Time and Time’, waar zij niet boven de ritmesectie zweeft maar er juist in nestelt, zingend vanuit het kloppende hart van de muziek.
Hoewel ‘Tuff Times Never Last’ grotendeels overtuigt, voelt het album soms iets te gepolijst. Waar Kokoroko’s live-optredens bekend staan om hun rauwe energie en spontaniteit, klinkt dit album opvallend ingetogen. Nummers als ‘Da Du Dah’ en ‘Closer To Me’ missen de vonk die hun beste werk zo bijzonder maakt, en dreigen weg te zakken in pleasante maar vergeetbare achtergrondmuziek. Ook de lengte van enkele nummers had kritischer bekeken mogen worden. Het slotakkoord ‘Over / Reprise’ begint veelbelovend als een nocturnale dub-meditatie, maar rekt zich uiteindelijk te lang uit naar een synthesizer-finale die meer ambieert dan hij waar kan maken. Ondanks deze kleine bezwaren slaagt Kokoroko er in ‘Tuff Times Never Last’ in om iets wezenlijks vast te leggen: de kracht van gemeenschap en optimisme in turbulente tijden. Het album verkent de dualiteiten van het leven ,vreugde en verdriet, jeugd en wijsheid, verlies en volharding , dit allemaal met een rijpheid die past bij een band in hun tweede albumfase.
In een tijd waarin de wereld vaak onbegrijpelijk chaotisch lijkt, biedt ‘Tuff Times Never Last’ een zachte maar vastberaden herinnering dat moeilijke tijden inderdaad voorbijgaan. Het is muziek die troost biedt zonder naïef te zijn, die danst zonder zorgeloos te zijn. Voor wie op zoek is naar zowel emotionele diepgang als pure groove, levert Kokoroko hier een album af dat je de hele zomer bij je zal houden. (8/10) (Brownswood Recording)