De regen viel gestaag neer op de historische tuinen van Paleis Soestdijk, maar niets kon de sfeer drukken op deze bijzondere zaterdagavond. Kane stond op het punt om een van hun laatste concerten te geven als onderdeel van hun afscheidstournee, en het publiek was ondanks het weer massaal komen opdagen. In de koninklijke setting, omringd door eeuwenoude bomen en statige gebouwen, zou een band die Nederland jarenlang heeft gepakt met hun muziek, nog een keer alles geven. Het was een avond waarin nostalgie en weemoed hand in hand zouden gaan met pure rockmuziek.
Kane opende hun concert tijdens Royal Park in de tuin van Paleis Soestdijk met ‘The Time They Are Changing’ van Bob Dylan, een toepasselijke keuze voor een band die zelf op het punt stond van verandering; Deze zaterdagavond was onderdeel van hun afscheidstournee. ‘In Over My Head’ en ‘Hold On (To The World)’ volgden, waarbij de band de spanning langzaam opbouwde naar wat een emotionele avond zou worden.
Bij het vierde nummer, ‘Solitary Madness’, gebeurde er iets bijzonders. Dinand verliet het podium en ging het publiek in, richting de tribunes. Op de middelste tribune ging hij in het midden zitten op een stoel en zong speciaal voor de mensen naast hem het hele nummer. Het was een intiem moment midden in een groot concert. Op de terugweg naar het podium waren er een paar kinderen die graag een knuffel wilden van Dinand, een verzoek dat hij natuurlijk niet kon weigeren.
‘Something To Say’ en ‘Fearless’ hielden de energie hoog, waarna Dinand een pauze nam om met het publiek te praten. Hij vroeg of er muzikanten op het plein waren en deelde zijn gedachten over het vak. “Muzikanten herkennen waarschijnlijk wel dat je het liefst wilt dat iedereen alles mee kan zingen”, zei hij. Hij vertelde hoe blij hij altijd is als hij voor een volle zaal mag zingen en dat hij sinds zijn tiende al op een podium staat. Met dankbaarheid in zijn stem zei hij hoe gelukkig hij is dat hij dit mag doen. Zijn vrouw had tegen hem gezegd dat als hij bepaalde liedjes niet had gehad, hij een beetje gek geworden was. En dat hij blij is dat deze liedjes er zijn. Toen kwam ‘Way Down Inside’.
“Dankjewel dat jullie het wilde aanhoren. Ik zeg dit er maar gelijk bij”, vertelde Dinand na het nummer. Hij merkte op dat in het buitenland veel mensen er doorheen praten, maar hier op dit moment werd er niet gepraat. “Dankjewel daarvoor”, zei hij waarderend. ‘Master Of The Game’ volgde, waarna Dinand een persoonlijk verhaal deelde. “Ik stond net boven en 2 kids stonden daar van een jaar of 8, 9.” Zijn eigen dochter van 9 en zoon van 14 waren er ook. Het mooie was dat ze in 2014 gestopt waren en hij net geëmigreerd was. Er werd een documentaire gemaakt over hen. “Misschien hebben sommige van jullie het gezien”, en er werd flink gejuicht.
‘Older’ leidde naar een interactief moment. “Hebben jullie het naar jullie zin?” vroeg Dinand en daarna kwam er een groot applaus. De drummer werd voorgesteld en ‘What Are You Waiting For’ begon. Het weer zorgde voor een grappig moment toen Dinand zei: “Is het niet mooi als het kut, oh jee 5 euro in de pot.” Hij wilde ‘kut’ zeggen in verband met de regen, maar hield zich nog net in. Ondanks de regen maakte het publiek er wel een feestje van. Het volgende nummer hadden ze zelden of nooit gespeeld. “Ik ga niet te veel zeggen en ga gewoon maar zingen”, kondigde hij ‘Something Good’ aan.
Dinand introduceerde zijn band uitgebreid. De bassist, Nick Kamphuis, is net 19 en Dinand bewonderde hem dat hij al zo goed kan spelen op zijn leeftijd. Ook de rest van de band werd voorgesteld. Toen deelde hij een ontroerend verhaal. Op Instagram kreeg Dinand een DM dat dit de laatste show was van een mevrouw. Omdat het de laatste show is wilde die mevrouw graag ‘Though’ horen. Kane stopt als band helaas. Dinand zou dit liedje speciaal voor haar zingen, waar ze ook maar stond.
“Ik kom bij jullie in de regen”, zei Dinand voordat ‘Rain Down On Me’ begon. Tijdens dit nummer kwam Dinand op de rand van het podium zitten. Halverwege kwam hij het podium af en liep op de boxen die voor het podium stonden, letterlijk dichterbij het publiek dan ooit. Toen was het moment aangebroken, het laatste nummer. Het publiek baalde zichtbaar. ‘No Surrender’ klonk als een laatste kreet, een weigering om op te geven ondanks het einde dat naderde. De band ging bij elkaar staan en zong nog een paar zinnen van ‘No Surrender’ en bedankte vervolgens het publiek voor alle mooie jaren.
Heel veel mensen hadden verwacht dat dit echt het einde was. Toch kwamen ze nog terug op het podium om de allerlaatste paar nummers te spelen. ‘Where Do I Go’ vormde de echte afsluiting, een vraag die zowel voor de band als voor de fans relevant was na deze emotionele avond. Het concert voelde als een afscheid. Een afscheid van een band die jarenlang de soundtrack van veel levens heeft gevormd. In de tuin van Paleis Soestdijk, tussen de regen, de emoties en de herinneringen, sloot Kane een hoofdstuk af tijdens hun afscheidstournee.
Foto’s (c) Myrthe Bakker
