Pinkpop 2025 dag 2 leverde op alle fronten: energie, emotie en genoeg stof om tot volgend jaar over na te praten. De line‑up van zaterdag bracht van indie tot oldschool hip‑hop en pittige punk. Van Nederlandse helden tot wereldberoemde headliners. De zon deed uiteraard weer volop mee, net als het massaal toegestroomde publiek. Tijd voor dag 2 van Pinkpop – en die was minstens net zo vrolijk, verrassend en energiek als dag 1.
The Academic
The Academic mocht zaterdag de tent openen. Geïnspireerd door The Strokes en andere zeros-rock bracht The Academic tien jaar geleden hun eerste EP ‘Loose Friends’ uit. Ierse indierock op z’n best. ‘Bear Claws’, ‘Different’ en ‘Why Can’t We Be Friends’ zorgden voor vrolijke meezingmomenten al vroeg op de dag. Strakke ritmes en melodieën die blijven hangen. Een ideale opwarmer voor de rest van het programma.
Claude
Claude mocht vervolgens de South Stage openen. Onze vertegenwoordiger voor het afgelopen Eurovisiesongfestival had er zin in. Zijn ‘C’est La Vie’ ging er uiteraard in als gesneden (warme!) koek en zijn vrolijke uitstraling is aanstekelijk als altijd. De show was licht en luchtig, vol momenten waarop het publiek vrolijk mee zong en klapte. Het publiek ging helemaal los bij twee covers van zijn grote inspiratiebron en held Stromae.
Het echte kippenvelmoment kwam echter tijdens ‘Vas-y’ (Ga Maar). Normaal zingt hij dit nummer samen met Suzan & Freek, maar vandaag brengt hij het solo, voorafgegaan door een warm applaus voor het duo. Claude verwijst kort naar het nieuws over de ongeneeslijke ziekte van Freek, wat het nummer extra lading gaf. De emotie was voelbaar, en tussen alle feestelijke momenten door raakte dit optreden zichtbaar veel bezoekers diep. Tranen vloeiden – en terecht.
Cypress Hill
Van Claude naar Cypress Hill. Wederom een overgang die alleen op Pinkpop kan. Na 5 minuten vertraging vanwege een technisch probleem bij de haperende mengtafel van DJ Lord, verschenen de hiphop-helden B-Real en Sen Dog.
Heel toepasselijk begonnen ze met ‘When the Shit Goes Down’ uit 1993. Deze mannen gaan inmiddels ook alweer meer dan 30 jaar mee en er zit toch inmiddels enige sleet op. Hun optreden kabbelt voort in de hitte om uiteindelijk toch nog tot een explosie te komen in het laatste kwartier met ‘Insane in The Brain’, ‘Rock Superstar’ en (uiteraard) afsluitend met ‘Jump Around’.
Joost
Van Jump Around op de South Stage naar Joost Klein op de North Stage.
Joost Klein blijft een artiest die de meningen verdeelt. De een krijgt er spontaan jeuk van, de ander adoreert hem. En eerlijk: juist dat maakt hem interessant. Je weet nooit wat je krijgt – behalve dat het altijd iets bijzonders is.
Toen ‘1’, zijn samenwerking met het Duitse rave-icoon Scooter, werd ingezet, gingen duizenden vingers tegelijk de lucht in – tot ver achter de lichttorens.
De nummers werden zowaar volledig uitgespeeld en teksten niet meer halverwege vergeten. Nummers als ‘Ome Robert’ en ‘Droom Groot’ passeerden in strakke vorm. Op het podium zagen we alleen Joost en DJ Parsa, ondersteunt met typische Joost-visuals, verder geen rommelige entourage dit keer. Wel een vertrouwd gastoptreden van zijn kompaan Stuntkabouter.
‘Europapa’ uiteraard als absoluut hoogtepunt in zijn set. Het publiek, jong en oud, slikte alles als zoete koek. Hier geen diskwalificatie, maar een meer dan geslaagde missie.
Sticks
Een andere Nederlandse held mocht de Pinkpop-tent afsluiten.
Junte Uiterwijk (43) – alias Sticks (ex-Opgezwolle) sloot de zaterdag af in de Tent Stage met een optreden dat stevig dichtbij zijn hart ligt. Bekleed met een relaxte houding en in charge vanaf het eerste woord, nam hij het publiek mee door een uur taalrijke storytelling en rauwe beats. Nummers van zijn nieuwe album ‘Zonneschijn’ kregen opvallende aandacht. ‘Zelfliefde!’ klonk luidkeels door de tent, een anthem dat zowel energie als herkenning oproepte.
Hij wisselde persoonlijke nummers af met enkele klassiekers uit zijn Opzwolle-tijd. Sticks praatte speels en benaderbaar: anekdotes over een rondvliegende aardbei of een churros-etende fan lieten zien dat hij voor iedereen bereikbaar en benaderbaar was.
Met ‘Gekke Gerrit’ en ‘Spaanse Vlieg’ sloot hij af in stijl. Ondanks zijn serieuze teksten was het feest gegarandeerd: hij bracht ritme én reflectie. Één been in het verleden en één in het heden. Sticks heeft het verdiend: met dit optreden bevestigde hij dat hij niet alleen een van de beste tekstschrijvers is, maar ook een van de meest authentieke festivalentertainers van Nederland.
Olivia Rodrigo
Vervolgens was het vanuit de tent aansluiten op het overvolle veld in Landgraaf. Het was 22:30u en tijd om dag 2 af te sluiten. Op je 22ste de Pinkpop-zaterdag afsluiten, Olivia Rodrigo deed het. En hoe. Rodrigo is een fenomeen. Op de dag dat haar eerste single ‘Drivers License’ in 2021 verscheen, veranderde ze in een superster. De Californische is dan net 18 jaar, en brak streamingrecords met haar debuutalbum ‘Sour’, waarmee ze ook drie Grammy Awards wint. Rodrigo’s coming of age-popsongs kunnen alom op veel waardering rekenen.
Ze sloot de avond af met een show vol heartbreak en power. Openend met ‘Vampire’ en ‘Drivers License’ en de toon is gezet voor een top optreden. Haar stem, haar verhalen, zorgden voor kippenvel. Velen waren van tevoren sceptisch, maar dit was een volwaardige headliner: jeugdige energie, harde rock en oprechte emoties.
En veel gillende meisjes. Die zullen er morgen niet zijn als KoRn en Muse het festival na drie dagen afsluiten. Tot morgen!