Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Alcàntara -Tamam Shud
Alcàntara is een progressive/ psychedelische rockband uit Italië. De Perzische albumtitel ‘Tamam Shud’ is Perzisch betekent: het is voorbij. De teksten worden zowel in het Engels als het Italiaans gezongen. Door maar liefst drie gitaristen hoor je veel mooi gitaarspel. Met vlagen komt ook de bas duidelijk naar voren. Het drumwerk is overal in balans met de muziek. Drie van de zes nummers bevatten keyboard/orgelspel. Het vioolspel in ‘Wodwo/Vertigo’ (het laatste nummer) vormt een eenheid met het geheel. Er zitten prachtige minimalistische en/of psychedelische delen in de nummers verweven. Af en toe hoor je de vingers over de snaren van een gitaar glijden. In een paar nummers zijn er gesampelde geluiden toegevoegd, deze zijn vrij zacht in verhouding tot de muziek. De overgang van sampling naar muziek verloopt niet overal natuurlijk. Verder zijn de laagjes en details in de muziek mooi in balans en bovendien goed verdeeld over de headset. Af en toe is de zang gestapeld, dit is duidelijk met zorg gedaan. De meeste veranderingen in tempo en volume verlopen redelijk geleidelijk. ‘Tamam Shud’ is een album met een aangename, vrij kalme flow. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Eigen Productie)
Calum Hood – ORDER chaos ORDER
Calum Hood leefde altijd een beetje in de schaduw van zijn 5 Seconds Of Summer-bandgenoten, maar met ‘ORDER chaos ORDER’ krijgt hij eindelijk de kans om te laten horen wie hij werkelijk is. En wat blijkt? Die stille bassist heeft veel meer te vertellen dan je zou verwachten. Het album begint meteen eerlijk met ‘Don’t Forget You Love Me’, waar Hood zingt over zijn donkerste momenten terwijl vrolijke gitaren eromheen dansen. Het klinkt tegenstrijdig, maar werkt perfect. Ook ‘Call Me When You Know Better’ speelt met die contrasten; computerspel-achtige synths onder teksten over een gecompliceerde relatie. Maar Hood schittert pas echt wanneer hij de tijd neemt voor zijn verhalen. ‘Sunsetter’ verrast met shoegaze-invloeden die je niet zag aankomen, terwijl ‘All My Affection’ zo teder is dat je bijna vergeet dat dit dezelfde man is die vroeger ‘She Looks So Perfect’ speelde voor uitverkochte stadions. Door de tien nummers heen ontdek je een artiest die niet bang is om kwetsbaar te zijn. ‘ORDER chaos ORDER’ voelt als het dagboek dat Hood eindelijk durft te delen. Soms rommelig, maar altijd oprecht en verrassend volwassen. Een mooi solo-debuut. (William Brown) (7/10) (EMI)
Karol G – Tropicoqueta
Na haar historische Grammy-winst en nummer 1-hit op de Billboard 200 laat Karol G met ‘Tropicoqueta’ zien dat ze meer is dan alleen reggaeton. Dit vijfde studioalbum is een liefdesbrief aan Latijns-Amerika, met 20 nummers die verschillende muziekstijlen verkennen. Van Colombiaanse vallenato tot Dominicaanse merengue en Cubaanse mambo – Karol G beweegt zich moeiteloos door alle genres. Vooral opvallend is dat 90% van het album met echte instrumenten is opgenomen, wat een warme, organische sound oplevert. Producer Edgar Barrera en zelfs Pharrell Williams helpen haar deze muzikale reis te maken. Hoogtepunten zijn ‘Si Antes Te Hubiera Conocido’, een merengue die 30 weken op nummer 1 stond, en het door Pharrell geproduceerde ‘Ivonny Bonita’. ‘Verano Rosa’, haar samenwerking met vriend Feid, toont haar zachte kant. Met tracks als ‘Latina Foreva’ houdt ze ook haar reggaeton-roots in ere. Het album is misschien wel wat lang met zijn 58 minuten, en niet alle 20 nummers zijn even sterk. Maar ‘Tropicoqueta’ bewijst dat Karol G is geëvolueerd van reggaeton-koningin tot wereldwijde Latijnse muziek-ambassadeur. Een geslaagde opvolger die culturele authenticiteit combineert met moderne productie. ( Jan Vranken) (8/10) (Bichota Records)
Van Morrison – Remembering Now
Na een tweetal coveralbums keert Van Morrison terug met origineel materiaal op ‘Remembering Now’, een plaat die alle vertrouwde Morrison-ingrediënten bevat zonder verrassingen. De 78-jarige Ierse troubadour doet wat hij het beste kan: soul, jazz en folk versmelten tot zijn kenmerkende mystieke sound. Opener ‘Down To Joy’, eerder te horen in Kenneth Branagh’s ‘Belfast’, zet meteen de toon met zijn gospelachtige bigband-arrangement. Het is klassieke Morrison: spiritueel, opbeurend en gedragen door die onmiskenbare stem. ‘Haven’t Lost My Sense Of Wonder’ toont zijn speelse kant, terwijl ‘Once In A Lifetime Feelings’ de romantische snaar raakt die we kennen van ‘Someone Like You’. Zijn vaste band sinds 2019 – Richard Dunn, Stuart McIlroy, Pete Hurley en Colin Griffin – zorgt voor de vertrouwde groove, aangevuld met strijkers van Fiachra Trench. Gastbijdragen van Don Black en Seth Lakeman voegen kleur toe zonder de Morrison-esthetiek te verstoren. ‘Remembering Now’ markeert een welkome terugkeer naar Morrison’s spirituele kern na jaren van politieke uitstapjes. Het album heeft zijn zwakke momenten – enkele nummers voelen als opvulling en de 63 minuten durende speeltijd had wat ingekort gekund. Toch overheersen de hoogtepunten, vooral in de tweede helft waar Morrison zijn tijdloze magie hervind. Dit is geen meesterwerk, maar wel Morrison op zijn best in jaren. Een album dat zijn legacy eer aandoet zonder baanbrekend te zijn. (Anton Dupont) (7/10) (Exile)
Che Noir – The Color Chocolate 2
Met ‘The Color Chocolate 2’ laat Che Noir uit Buffalo horen waarom ze een van de meest interessante stemmen in de underground hip-hop is. Deze acht nummers tellende EP is een duidelijke verbetering ten opzichte van het eerste deel, vooral op het gebied van productie en consistentie. Het album ademt de geest van de jaren negentig East Coast rap, met veel boom bap beats die Che Noir grotendeels zelf heeft geproduceerd. Dit toont haar veelzijdigheid als zowel rapper als producer. De samenwerking met eLZhi op ‘Who’s the Greatest?’ en Evidence op ‘Blink Twice’ zijn absolute hoogtepunten die het album extra diepgang geven. Lyrisch blijft Che Noir trouw aan haar krachtige verhalen over het leven als jonge zwarte vrouw in Amerika. Thema’s als black excellence en authentieke straatverhalen krijgen een prominente plek, zonder ooit geforceerd te klinken. Tracks zoals ‘Buy vs. Sell’ laten haar storytelling-kwaliteiten perfect zien. ‘The Color Chocolate 2’ is een sterke showcase van artistieke groei. Voor liefhebbers van echte underground hip-hop is dit een aanrader die laat zien dat Che Noir haar plaats in het genre meer dan verdient. (Elodie Renard) (8/10) (Poetic Movement Inc)
