Na de overweldigende successen van ‘Grey Area’ (2019), ‘Sometimes I Might Be Introvert’ (2021) en ‘No Thank You’ (2022) leek het onmogelijk voor Little Simz om de lat nog hoger te leggen. Toch slaagt de 31-jarige Londense rapster er met ‘Lotus’ in om opnieuw te bewijzen waarom zij wordt beschouwd als een van de meest innovatieve en belangrijke stemmen in de hedendaagse hiphop. Dit zesde studioalbum is niet alleen een artistieke triomf, maar ook een krachtig statement over veerkracht, vrouwelijke kracht en de grenzeloze mogelijkheden van muziek.
De titel ‘Lotus’ is geen toeval gekozen. Net zoals de lotusbloom die opbloeit in troebel water, heeft Little Simz dit album gecreëerd vanuit een periode van persoonlijke turbulentie. De juridische strijd met haar voormalige producer Inflo, die haar naar verluidt 1,7 miljoen pond schuldig is, vormt de donkere ondergrond waaruit deze prachtige muziek is ontstaan. Maar waar je bitterheid zou verwachten, vind je transformatie en kracht. Het album opent met ‘Thief’, een ongenadige aanval op verraad en teleurstelling, maar wat volgt is een reis van zelfontdekking en artistieke vernieuwing. Simz heeft bewezen dat trauma kan worden omgezet in pure artistieke energie.
‘Lotus’ is een caleidoscoop van genres die naadloos in elkaar overvloeien. Little Simz toont hier haar unieke vermogen om hiphop te mengen met afrobeat, jazz, soul, en zelfs post-punk elementen. Het resultaat is een album dat zowel experimenteel als toegankelijk is, intellectueel uitdagend maar ook emotioneel rauw. ‘Lion’ is wellicht het hoogtepunt van het album, een bruisende ode aan Fela Kuti’s afrobeat legacy, samen met de Nigeriaans-Britse zanger Obongjayar. Deze track belichaamt perfect wat ‘Lotus’ zo bijzonder maakt: het samensmelten van Afrikaanse roots met moderne Britse hiphop. De productie is rijk en gelaagd, met saxofoons die dansen rond Simz’s scherpe woordspel. Wanneer zij rapt “Young Lauryn Hill, that’s what they calling me,” voelt dat niet als bravoure maar als een verdiende vergelijking.
‘Enough’brengt ons terug naar de territorium van ‘Grey Area’, maar met een groove die letterlijk onweerstaanbaar is. “You didn’t know I is that girl / I am an electric black girl”, rapt Simz met een zelfverzekerdheid die aanstekelijk werkt. Dit is feminisme in zijn meest krachtige vorm, niet schreeuwerig, maar onwrikbaar zeker van zichzelf.
De gastbijdragen op ‘Lotus’ zijn zorgvuldig gekozen en verheffen het materiaal naar nog grotere hoogten. ‘Peace’ met Moses Sumney en Miraa May is een sereen intermezza dat de ruimte geeft voor introspectie tussen de meer bombastische nummers. Het is een bewijs van Simz’s emotionele intelligentie als curator,zij weet precies wanneer ze gas moet geven en wanneer ze moet vertragen. Michael Kiwanuka en Yussef Dayes verschijnen op de titeltrack ‘Lotus’, waar jazz en soul versmelten tot een hypnotiserend geheel. Dayes’ drumwerk is bijzonder indrukwekkend, terwijl Kiwanuka’s vocale bijdrage het nummer een dromerige kwaliteit geeft die perfect contrasteert met Simz’s directe rap-stijl. ‘Flood’is een ander hoogtepunt,een dwingende track waar geen ontkomen aan is. Met Obongjayar en Moonchild Sanelly creëert Simz een sound die zowel futuristisch als diep geworteld in Afrikaanse tradities voelt.
‘Lotus’ is meer dan muziek,het is een feministisch manifest. Maar Little Simz predikt niet, zij laat zien. Haar kracht ligt in haar kwetsbaarheid, haar macht in haar authenticiteit. Nummers zoals ‘Lonely’ tonen een artiest die worstelt met twijfels (“Maybe music just isn’t meant for me anymore”), maar die uiteindelijk sterker terugkomt. De manier waarop zij haar Nigeriaanse roots verweven heeft door het album, zonder dat het geforceerd voelt, is exemplarisch voor een nieuwe generatie Britse artiesten die trots zijn op hun multiculturele identiteit. Net zoals Pa Salieu, de drillrapper met Gambiaanse roots die waarschijnlijk de volgende grote ster uit London zal zijn, brengt ook Simz op onnavolgbare wijze Afrika naar de wereld, waarbij zij laat zien dat diversiteit de grootste kracht van de hedendaagse Britse muziekscene is.
Producer Miles James Clinton verdient alle lof voor de manier waarop hij Simz’s visie heeft gerealiseerd. Na het vertrek van Inflo had Simz een nieuwe creatieve partner nodig, en Clinton blijkt de perfecte match. De productie is weelderig maar nooit overweldigend, experimenteel maar toegankelijk. Het gebruik van live instrumentatie, vooral de jazzinvloeden, geeft het album een organische warmte die vaak ontbreekt in moderne hiphop. Elk nummer heeft zijn eigen sonische identiteit, maar samen vormen ze een coherent geheel dat je van begin tot eind geboeid houdt. ‘Lotus’ bewijst dat de toekomst van hiphop ligt in het overstijgen van grenzen, geografisch, cultureel en muzikaal. Little Simz laat zien dat je je roots kunt eren terwijl je tegelijkertijd de toekomst omarmt. Dit is muziek die even goed werkt in de club als in de concertaal, die zowel intellectueel stimuleert als emotioneel raakt.
Met ‘Lotus’ heeft Little Simz een meesterwerk afgeleverd dat haar status als een van de belangrijkste artiesten van haar generatie alleen maar versterkt. Dit is een album dat alle registers opentrrekt, van de politiek bewuste teksten tot de innovatieve productie, van de krachtige collaboraties tot de persoonlijke kwetsbaarheid. In een tijd waarin veel muziek wegwerpbaar voelt, heeft Simz iets tijdloos gecreëerd. ‘Lotus’ is niet alleen een van de kandidaten voor het beste album van 2025, het is een bewijs dat hiphop nog altijd de kracht heeft om grenzen te verleggen en mensen te inspireren. Little Simz maakt geen onderscheid in muziek, als het je maar op cellulair niveau in beweging zet, dan is het goed. Met ‘Lotus’ zet zij niet alleen luisteraars in beweging, maar de hele muziekindustrie. Dit is hoe je een statement maakt zonder je stem te verheffen. Dit is hoe je een lotus laat bloeien. (9/10) (Forever Living Originals/AWAL)