Vrijdagavond was het Muziekgebouw Eindhoven één grote tijdmachine. Europe kwam langs voor het Bridge Guitar Festival en de uitverkochte zaal zat bomvol fans die er uitzagen alsof ze rechtstreeks uit 1986 kwamen wandelen. Leren jasjes, strakke jeans, hier en daar zelfs een echt jaren 80 kapsel; het was bijna alsof je naar een reünie van je eigen jeugd zat te kijken.
The Cards
The Cards, de band van Saxon-gitarist Paul Quinn, trapten de avond af. Samen met zanger Harrison Young en onze eigen Koen Herfst achter het drumstel speelden ze een prima set. Niks spectaculairs, maar precies wat je wilt van een voorprogramma – de stemming zit er goed in zonder dat ze alle aandacht opeisen.
Europe
En toen was het zover. Joey Tempest kwam het podium op alsof hij net wakker was geworden uit een 40-jarige slaap en nog steeds dacht dat het 1986 was. Bij ‘On Broken Wings’ was hij zo enthousiast dat hij prompt zijn microfoonstatief liet vallen – geweldig om te zien dat de man na al die jaren nog zo opgewonden wordt van optreden. Zijn stem is natuurlijk niet meer wat het was toen hij 25 was, maar die glimlach en die energie? Die zijn er nog steeds volledig.
‘Rock the Night’ deed wat het altijd doet – de hele zaal ontplofte meteen. Dit nummer van hun doorbraakalbum ‘The Final Countdown’ uit 1985 blijft gewoon perfect. Even later ‘Walk the Earth’ uit 2017, wat laat zien dat ze na al die jaren nog steeds nieuwe muziek maken die ertoe doet.
Topgitaren
John Norum met zijn Les Paul was het hoogtepunt van de avond. Die man heeft gewoon iets magisch met die gitaar. Tijdens ‘Open Your Heart’ hoorde je precies waarom hij tot de grote namen behoort. Die warme, volle klank met die sustain waar hij bekend om staat. En dan die manier waarop hij techniek en gevoel combineert, van zachte melodietjes tot keiharde solo’s. Mic Michaeli hielp hem mooi met zijn synthesizers en piano, die twee werken echt perfect samen.
Maar ‘Cherokee’… daar ging het dak eraf. Die opening met die clean gitaarriff, en dan die overgang naar dat klassieke Marshall-geluid. Hoe hij blues met moderne rock mixt is gewoon prachtig om te horen. Je zag mensen in de zaal gewoon stil worden en luisteren.
Ian Haugland achter de drums is nog steeds een beest. Je hoort die invloeden van John Bonham en Cozy Powell terug in zijn spel, vooral tijdens ‘Scream of Anger’ en ‘War of Kings’. Die krachtige backbeat en die fill-ins rond de toms, precies wat Europe nodig heeft. John Levén op bas houdt zich wat meer op de achtergrond, maar dat Fender Precisions geluid van hem vormt wel de basis waar alles op rust.
Carrie
Halverwege de set kwam ‘Carrie’ voorbij, die ballad uit 1987. Heel het Muziekgebouw zong mee – zelfs mensen die dachten dat ze de tekst allang vergeten waren, bleken elk woord nog te kennen. Dat zijn van die momenten waarin je denkt: dit is waarom je naar concerten gaat.
Joey’s stem kwam vooral bij de ballads goed tot zijn recht. Tijdens ‘Carrie’ en ‘Open Your Heart’ hoorde je nog steeds die warme, volle klank die Europe groot heeft gemaakt. Zijn vibrato is misschien niet meer zo krachtig als vroeger, maar de emotie zit er nog steeds vol in.
Bob Marley
Een mooi moment was ‘Superstitious’ uit 1988. Europe flikte het om daar een stukje ‘No Woman No Cry’ van Bob Marley doorheen te weven. Klinkt gek, maar het werkte echt goed. Als je het origineel van ‘Superstitious’ kent, dan hoor je die reggae-invloeden er al in zitten, dus het was eigenlijk logischer dan je zou denken. Leuk dat ze na al die jaren nog durven te experimenteren.
The Final Countdown
De toegift begon rustig met ‘Last Look at Eden’ en ‘Ready or Not’, maar iedereen wist wat er ging komen. En toen… die eerste synthesizer-akkoorden van ‘The Final Countdown’. De hele zaal ontplofte. Mensen sprongen op stoelen, zwaaiden met hun armen en zongen uit volle borst mee. Dit nummer uit 1986 blijft gewoon magisch. Dertig jaar later krijg je nog steeds kippenvel van die intro.
Na zo’n avond snap je waarom Europe na veertig jaar nog steeds uitverkochte zalen trekt. Het gaat niet alleen om nostalgie – deze mannen kunnen nog steeds spelen. Joey Tempest weet nog steeds hoe hij een publiek moet pakken, John Norum blijft een van de beste gitaristen die er rondlopen, en de rest van de band speelt nog altijd strak als een Zwitsers horloge.
Het was een avond waarin alle generaties samenkwamen. Oude fans die er al veertig jaar bij zijn, maar ook jongere mensen die Europe via hun ouders hebben leren kennen. Allemaal verenigd door gewoon goede rockmuziek. In een tijd waarin veel bands uit de jaren 80 worstelen om relevant te blijven, bewijst Europe dat kwaliteit en vakmanschap nooit uit de mode raken.