Wie had kunnen voorspellen dat een keurig seated concert in het Muziekgebouw Eindhoven zou uitmonden in een wild dansfeest? Toen Jerry Harrison en Adrian Belew donderdagavond hun iconische ‘Remain in Light’ tour naar Eindhoven brachten, was het alsof de tijd even stilstond en we allemaal terug werden gekatapulteerd naar de bloeiperiode van Talking Heads. Van het openingsnummer ‘Psycho Killer’ tot de laatste noten van ‘The Great Curve’ was dit een avond waarin de grote hits van weleer bewezen waarom ze decennia later nog altijd het publiek in vervoering kunnen brengen.
Het concert vormde een hoogtepunt van het derde BRIDGE Guitar Festival Eindhoven, dat van 28 mei tot 1 juni plaatsvindt en wordt omschreven als het grootste en meest diverse gitaarfestival van de Benelux. En wat voor hoogtepunt het was. Harrison, de legendarische toetsenist en gitarist van Talking Heads die ook naam maakte met zijn soloalbum ‘Casual Gods’ en als producer voor bands als Foo Fighters en No Doubt, betrad het podium alsof er geen dag voorbij was gegaan sinds de gloriedagen van de band. Naast hem Adrian Belew, het voormalige lid van King Crimson en collaborateur van David Bowie, Frank Zappa en Nine Inch Nails, een CV dat spreekt boekdelen.
Cool Cool Cool zet de toon met sterke begeleidingsband
Het voorprogramma werd verzorgd door Cool Cool Cool, een formatie die zichzelf meteen bewees als meer dan alleen een warming-up act. Met twee sterke zangeressen voorop en een band die strak en inventief speelde, maakten ze direct indruk. De saxofonist viel op door zijn slimme gebruik van reverb om zijn partijen extra diepte te geven, terwijl de bassiste exceptioneel speelde maar niet zo op de voorgrond trad. Het meest opvallend was echter de trompetist die, terwijl hij zijn instrument bespeelde, tegelijkertijd de keyboards bediende, een talentenshow op zich.
Productietechnisch bleek het een slimme zet dat Cool Cool Cool ook zou fungeren als begeleidingsband voor Harrison en Belew. Deze naadloze overgang voorkwam lange pauzes en hield de energie in de zaal hoog. Julie Slick, de virtuoze bassiste die Harrison vergezelt op deze tour, was ook aanwezig en speelde mee bij Cool Cool Cool omdat ze er toch was, wat de cohesie tussen de verschillende delen van de avond alleen maar versterkte.
Wanneer een seated show spontaan ontploft in beweging
Vanaf het moment dat ‘Psycho Killer’ de avond opende, was duidelijk dat dit geen gewoon nostalgie-tripje zou worden. Deze absolute klassieker, een van de meest herkenbare nummers uit het Talking Heads repertoire, kreeg een behandeling die zowel respectvol als verfrissend was. Harrison en Belew lieten meteen horen dat ze niet alleen het verleden kwamen ophalen, maar dat deze muziek nog altijd springlevend was.
Maar het was pas bij ‘Crosseyed and Painless’ dat de magie echt gebeurde. Het Muziekgebouw had strategisch de eerste paar rijen weggehaald, en het publiek maakte daar gretig gebruik van. Wat begon als een keurig zittend publiek, transformeerde binnen enkele nummers in een dansende massa die elke hoek van de zaal benutte. De hypnotiserende ritmes van dit nummer, met zijn complexe polyritmische structuren, bewezen waarom Brian Eno’s productie van ‘Remain in Light’ nog altijd als baanbrekend wordt beschouwd.
Voor wie achterom keek tijdens het verloop van de avond, leek het alsof de zaal maar half uitverkocht was, zo veel mensen stonden inmiddels in de gangen, bij de zijkanten, overal waar een beetje ruimte was om te bewegen op de muziek. Het was een organische transformatie die niemand had voorzien, maar die perfect paste bij de energie die Harrison en Belew uitstraalden.
Het hart van ‘Remain in Light’ komt tot leven
De tour, die al sinds 2023 loopt en in 2024 werd voortgezet, draait volledig om het meesterwerk ‘Remain in Light’, het door Brian Eno geproduceerde vierde studioalbum van Talking Heads uit 1980. Dit album, geroemd om zijn Afrikaanse invloeden en polyritmische structuren, kreeg een eerlijke en liefdevolle behandeling. Elke laag van de complexe arrangementen kwam tot leven, van de dansbare groove van ‘Houses in Motion’ tot de tribale intensiteit van ‘I Zimbra’.
‘Houses in Motion’ toonde meteen waarom dit nummer zo geliefd is. De manier waarop de verschillende ritmische lagen over elkaar heen werden gelegd, de manier waarop Slick’s baslijnen een hypnotiserende fundering legden onder Harrison’s toetsenwerk en Belew’s karakteristieke gitaargeluiden, het was alsof je voor het eerst naar dit nummer luisterde. De band toonde respectvol waarom dit album nog altijd als een van de meest invloedrijke new wave/post-punk platen aller tijden wordt beschouwd.
‘I Zimbra’, met zijn Afrikaanse invloeden en onconventionele teksten, kreeg een behandeling die zowel de experimentele geest van het origineel bewaarde als de dansbare kwaliteiten ervan naar voren bracht. Het was een nummer dat de internationale sfeer van het BRIDGE Guitar Festival perfect belichaamde, een bewijs dat grote muziek geen grenzen kent.
‘Born Under Punches (The Heat Goes On)’ bracht de temperatuur in de zaal nog verder omhoog. Dit openingsnummer van het ‘Remain in Light’ album, met zijn kenmerkende elektronische geluiden en Belew’s onmiskenbare gitaarwerk, toonde aan dat de magie van Talking Heads niet alleen in de nostalgie zat, maar in de tijdloze kwaliteit van de composities zelf.
Solo-momenten tonen individuele grootheid
Bijzonder waren de momenten waarop Harrison en Belew elkaar de ruimte gaven voor solowerk. Harrison nam het voortouw bij ‘Rev It Up’, een nummer uit zijn eigen solorepertoire, en ‘Slippery People’, een van de absolute meegahits van Talking Heads. Bij ‘Slippery People’ kwam de hele zaal in beweging, het was een van die nummers waar je simpelweg niet stil bij kon blijven zitten. Harrison’s toetsenwerk en gitaarspel kwamen hier volledig tot hun recht, ondersteund door de strakke ritmesectie.
Belew alleen het podium beheerste tijdens zijn King Crimson klassieker ‘Thela Hun Ginjeet’ was een van de hoogtepunten van de avond. Dit complexe, progressieve nummer toonde een andere kant van Belew’s muzikaliteit en gaf het publiek een kijkje in zijn brede repertoire buiten Talking Heads. Zijn gitaarwerk, altijd al experimenteel en vooruitstrevend, kwam hier volledig tot zijn recht.
Deze solo-momenten bewezen dat beide muzikanten ver voorbij hun Talking Heads verleden zijn gegroeid, zonder ooit hun roots te verloochenen. Ze toonden de veelzijdigheid die hen tot zo’n belangrijke kracht in de muziekwereld heeft gemaakt.
Klassiekers die tijdloos blijven
‘Once in a Lifetime’ was heerlijk om te horen en bracht zeker nostalgische gevoelens naar boven. Deze absolute klassieker, misschien wel het meest herkenbare nummer van Talking Heads, werd warm ontvangen door het publiek. De iconieke tekst “And you may ask yourself, ‘Well, how did I get here?'” kreeg een extra dimensie in deze setting. Goed, de saxofonist van Cool Cool Cool had ondanks zijn pogingen op Byrne te lijken, niet precies hetzelfde effect met diens woorden, maar Hoewel het nummer goed uitgevoerd werd, behoorde het muzikaal gezien niet tot de sterkste momenten van de set. De echte hoogtepunten lagen elders in de avond, waar de complexere arrangementen en groovende nummers meer indruk maakten.
‘Life During Wartime’ raakte een snaar die nog altijd actueel aanvoelt. Dit nummer, met zijn apocalyptische teksten en driving beat, voelde in 2025 net zo relevant als toen het voor het eerst werd uitgebracht. De manier waarop Harrison en Belew de spanning van het nummer overbrachten, de manier waarop het publiek reageerde, het was duidelijk dat grote muziek geen vervaldatum heeft.
De perfecte afsluiting
‘Take Me to the River’, de Al Green cover die Talking Heads tot een hit maakte, bewees dat sommige songs tijdloos zijn. De manier waarop Harrison en Belew deze klassieker interpreteerden, met respect voor zowel het origineel van Green als de Talking Heads versie, toonde hun vakmanschap en hun gevoel voor traditie. Het was een nummer dat de brug sloeg tussen verschillende muzikale werelden en generaties.
‘Cities’ bracht nog eens de urbane energie van Talking Heads naar voren, terwijl de complexe ritmische patronen en Belew’s gitaarwerk het publiek nog verder in beweging brachten. Het was duidelijk dat na anderhalf uur muziek de energie in de zaal alleen maar was toegenomen.
Een toegift die de avond bekroonde
Na een setlist die alle verwachtingen overtrof, keerden Harrison en Belew terug voor een toegift, natuurlijk, die de avond perfect afsloot. ‘Drugs’, een diep en intens nummer uit het Talking Heads repertoire, creëerde een intieme sfeer die contrasteerde met de euforische energie van de rest van de avond. Het toonde een andere kant van het duo, een reflectievere, meer introspectieve dimensie die bewees dat hun muziek meerdere emotionele lagen heeft. ‘The Great Curve’ ten slotte was een explosieve finale die de laatste twijfelaars nog overeind kreeg. Dit complexe, ritmisch gedreven nummer uit ‘Remain in Light’ was de perfecte afsluiting van een avond die volledig in het teken stond van dit meesterwerk.
Deze ‘Remain in Light’ tour bewijst dat grote muziek geen vervaldatum heeft. Harrison en Belew presenteerden geen museum show, maar een levende, ademende interpretatie van materiaal dat nog altijd relevant en opwindend is. Hun samenwerking met Cool Cool Cool als backbone, bracht niet alleen technische perfectie maar ook een aanstekelijke passie die door de hele zaal voelbaar was. De manier waarop hun muziek verschillende generaties kan bereiken, de manier waarop nummers als ‘Psycho Killer’ en ‘Slippery People’ nog altijd het publiek in vervoering kunnen brengen, is gewoon magistraal te noemen.
Het feit dat een seated concert kon transformeren in een spontaan dansfeest zegt alles over de kracht van deze muziek. Het was een concert dat bewees dat muziek nog altijd de kracht heeft om mensen samen te brengen en te laten bewegen, letterlijk en figuurlijk. Dit is een masterclass in hoe je een muzikaal erfgoed eer aandoet zonder het te mumificeren. Een hoogtepunt in de geschiedenis van het Muziekgebouw Eindhoven. Meer, meer, meer!