Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Chrissy Johnson – Shake Where You’re Steady
Op haar tweede album ‘Shake Where You’re Steady’ weet Chrissy Johnson een sfeervolle mix van folk en pop neer te zetten, met hier en daar een vleugje jazz. Haar heldere stem vormt het kloppend hart van een reeks fijnzinnige liedjes die zowel toegankelijk als persoonlijk aanvoelen. Het album opent voorzichtig met ‘Greatest Abandon’, maar al snel komen de arrangementen tot bloei in het speelse ‘Anything’, waar blazers en ritmewerk haar zachte zang mooi aanvullen. De productie is ingetogen en smaakvol, waardoor Johnson’s teksten de ruimte krijgen om echt binnen te komen. In nummers als ‘Runaway Love’ en ‘Only Now’ raakt ze aan pure kwetsbaarheid, zonder pathetisch te worden. Het zijn deze momenten van verstilling die het album zijn kracht geven. Daartegenover staan sterkere verhalen als ‘Strange Fire’ en het bluesy ‘Backwater Blues’, waarin ze haar talent als verteller toont. Afsluiter ‘Pretty Little Heart’ brengt alles terug tot de essentie: een stem, een lied, een gevoel. ‘Shake Where You’re Steady’ is geen schreeuwerige plaat, maar een die stilletjes onder je huid kruipt. Chrissy Johnson levert een volwassen en gelaagd werk af dat blijft boeien, vooral voor wie de tijd neemt om echt te luisteren. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Eigen productie)
Béla Fleck, Edmar Castañeda, Antonio Sánchez – BEATrio
B(éla), E(dmar) en A(ntonio) vormen een T(rio). Een opmerkelijk trio waarin de harp van Castañeda en de banjo van Fleck de belangrijkste instrumenten zijn, aangestuurd door drummer en ‘projectleider’ Sánchez. Een banjo: dan zal dit wel bluegrass zijn. Jein. Ja, er zijn zeker bluegrass-invloeden – bijvoorbeeld in ‘Countryside’ – maar de muziek die het trio op deze plaat heeft vereeuwigd, verkent meer dimensies in de jazz. Daarbij is het spel van Castañeda bepalend: de harpist gebruikt zijn linkerhand voor de bastonen, terwijl de rechterhand harmoniëert met de melodie die Fleck op de vijfsnarige banjo speelt. Het resulteert in een volstrekt uniek geluid. In een track als ‘Kaleidoscopes’ hoor je goed hoe de harp en de banjo elkaar volgen en versterken: soms unisono, totdat ze meer in een dialoog om elkaar heen zwieren. Luister dan vooral ook naar de welhaast chirurgische precisie waarmee de muzikanten elkaar feilloos aanvoelen: live moet dit een sensatie zijn. De wijze waarop Castañeda de vingervlugge Fleck op de banjo volgt, is bewonderingswaardig. Overigens is de rol van Sánchez niet te onderschatten: in ‘Three Is Not A Crowd’ mag hij schitteren. Maar dit album is niet louter een showcase van de technische skills. Integendeel, het trio slaagt erin om een zeer afwisselend album af te leveren. Het melodieuze ‘Cloak And Dagger’ en ‘Whispers Of Resilience’ met een heerlijke groove zijn ware juweeltjes. (Jeroen Mulder) (9/10) (Thirty Tigers)
Gotthard – Stereo Crush
Deze Zwitserse band leent zijn naam van een gebergte uit hun thuisland, al zullen de meesten juist denken aan de bekende tunnel. Hardrockers zullen de band, die begin jaren 90 redelijk wat succes kende, noemen bij de vraag: waar denk je aan bij Gotthard? Een tijd terug kwam frontman Steve Lee om bij een verkeersongeluk, maar de band blijft nog altijd platen uitbrengen en heeft in Nic Maeder een goede vervanger gevonden. Zijn stemgeluid heeft aardig wat weg van Lee’s. Toch moet gezegd worden dat dit nieuwe ‘Stereo Crush’ de minste plaat is met Maeder op vocals. Dat heeft niets te maken met zijn aandeel, maar de songs zijn gewoon niet zo sterk als we van Gotthard gewend zijn. Het album is ook een stuk softer, met een enkele uitzondering. Wellicht probeert de band nieuwe fans te winnen. Verder doet de band graag een cover, dat is nu ‘Drive My Car’ van The Beatles. Eerder deden ze ‘Come Together’ een stuk overtuigender. Het klinkt oké, maar zal voor de longtime fans niet een album zijn waar vaak naar wordt teruggegrepen. (Rik Moors) (6/10) (Reigning Phoenix Music)
Moonlight Haze – Beyond
‘Beyond’ is het vierde studioalbum van Moonlight Haze. Deze Italiaanse band maakt symfonische, melodische metal. Het pakkende ritme, de “couplet-refrein opbouw” en de redelijk eenvoudige teksten zorgen voor toegankelijke tracks. De backing vocals zijn soms wat voorspelbaar, maar de combinatie van stemmen is prima. Alle nummers zijn in het Engels, alleen ‘L’Eco Del Silenzio’ bevat een melange van Engels en Italiaans. De emotie in de Italiaanse zang is duidelijker te horen, ook de muziek lijkt intenser. De variatie in zang is het grootst in ‘Time To Go’. Je hoort niet alleen klassiek geschoolde, en pop-rock zang, maar ook enkele grunts. Ook instrumentaal zijn de contrasten hier wat groter. Deze contrasten hadden in meerdere nummers groter mogen zijn. De verdeling tussen de pop/rock versus klassiek geschoolde zang (door Chiara Tricarico) sluit aan bij de toegankelijke muziek. De metal is niet al te zwaar, de licht klassieke elementen komen niet echt op de voorgrond. Hierdoor is ‘Beyond’ geschikt voor een breed publiek. Live gespeeld zal er zeker interactie met de fans zijn. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Scarlet Records)
Hangover Paradise – Lost In Reality
Bert Heerink. Wat je ook van de man vindt, zijn palmares is indrukwekkend met Vandenberg, Kayak, Jan Akkerman en The Pink Floyd Project. Daar gaat het hier om. De Drentse progformatie Hangover Paradise heeft hem nu in de armen gesloten als de lead zanger op hun derde studioplaat, ‘Lost In Reality’. Heerink is daarmee tevens de derde zanger, terwijl de formatie verder constant is in de bezetting. De twee toetsenisten Henk en Peter Zwerus – tevens de tekstschrijver – drukken een ferme stempel op sound van Hangover Paradise, maar tegelijkertijd doen we daarmee het rijke gitaarspel van Ritchie Saimima te kort: die gitaar is prominent aanwezig en niet alleen in de solo’s. De openingstrack ‘Never Again’ is direct een stevige binnenkomer, dat doet denken aan de meer stevige stukken van IQ. En er zijn meer parallellen met de Britse neoproggers rond Mike Holmes: net als IQ – ‘forty years of prog nonsense’ – neemt Hangover Paradise het genre en haar Canterbury-clichés graag een beetje op de hak. In ‘The Story Of Prog’ krijgen we een verhaal over queestes, demonen, draken en ridders voorgeschoteld, vanzelfsprekend in een track die is opgebouwd uit diverse delen, met een goede gitaarriff in het intro, het drijvende rockritme onder de eerste coupletten en refrein, maar dat na een klavecimbel-break (!) overgaat in een ander tempo om in een episch slot te eindigen, inclusief mellotron-achtige koorbedje onder de laatste synth- en gitaarsolo’s. Uit het kookboekje dat ook de recepturen bevat voor het vroege werk van Marillion en Rush; het zijn duidelijke invloeden. Hangover Paradise levert met ‘Lost In Reality’ een prima plaat af waar liefhebbers van de meer old-school neoprog – denk daar maar eens over na – zich uitstekend mee gaan vermaken. (Jeroen Mulder) (8/10) (Hangover Paradise)
