Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Gabriel Latchin Trio – The Man I Love
‘Summertime’. Hoeveel versies zullen er inmiddels zijn van dit stuk? Het stuk dat George Gershwin in 1934 componeerde voor zijn opera ‘Porgy and Bess’ en vooral bekend werd in de versie van Billie Holiday. Daarna volgden duizenden versies, waaronder beslist ook verrassende versies van Janis Joplin en ‘onze’ Brainbox met Kaz Lux en Jan Akkerman. Voegt een nieuwe vertolking dan nog iets toe? Het Gabriel Latchin Trio probeert het op ‘The Man I Love’. Gabriel Latchin is een veelzijdig jazzpianist, maar met het platgetreden ‘Summertime’ is het begin van dit album bepaald niet veelbelovend. ‘The Man I Love’ is een ode aan het werk van Gershwin, maar je moet echt van heel goede huize komen om een originele interpretatie te geven aan de tien songs die stuk voor stuk tot de ’standards’ worden gerekend. Toch slaagt Latchin hierin wel in een paar tracks. ’S Wonderful’ is bijvoorbeeld een heerlijke samba geworden en ook de afsluiter ‘I’ve Got Rhythm’ is dankzij de improvisaties een hoogtepunt op het album. Latchin bewijst de Gershwin-erfenis beslist een eervolle dienst met ‘The Man I Love’. Het zijn vooral de latin-toevoegingen, zoals in het titelstuk, die het album de moeite waard maken. Het slaapverwekkende ‘Embraceable You’ zij hem dan vergeven. (Jeroen Mulder) (7/10) (Gabriel Latchin Limited)
Paco Cathcart – Down on Them
In het stadslandschap van New York bloeit Paco Cathcart’s debuutalbum onder eigen naam als een tere plant tussen het beton. ‘Down on Them’ zweeft tussen de eenzaamheid van de metropool en de intieme verbindingen die ons menselijk maken. Het openingsnummer ‘Your Reflection’ ontvouwt zich met een verrassend subtiel blazersarrangement dat de luisteraar meeneemt op een ochtendlijke fietstocht door de stad. De warmte van de koperblazers contrasteert prachtig met Cathcart’s bedachtzame vocalen, een muzikale dageraad die de rest van het album inluidt. Doorheen de twaalf nummers hoor je de ziel van een vroege Paul Simon. Cathcart’s benadering is, net als die van Simon, uitgesproken singer-songwriter, met nadruk op verhalende lyriek en gevoelige melodieën waarin Cathcart excelleert, vooral wanneer bandleden Elhajli, Shannon en Wollowitz hun stemmen verweven in meeslepende harmonieën op ‘Oh, Joy’ en ‘Gender Neutral’. ‘Bottleneck Blues’ vormt het emotionele hoogtepunt, waarin Cathcart’s poëtische observaties over stedelijke verstikkingen en de verlichting aan stadsranden een universele snaar raken. Dit is muziek die uitnodigt tot aandachtig luisteren in een wereld die altijd haast heeft. (Jan Vranken) (8/10) (Wharf Cat Records)
Butthole Surfers – Live at the Leather Fly
‘Live at the Leather Fly’ toont de Butthole Surfers in hun rauwe, chaotische vorm. Deze archief-release, opgenomen rond hun ‘Independent Worm Saloon’-periode, laat horen hoe de band klonk tijdens hun wilde live-optredens uit de vroege jaren ’90. Paul Leary’s schreeuwende gitaren en Gibby Haynes’ zwaar vervormde zang creëren samen een muur van geluid die zowel fascineert als irriteert. ‘Dust Devil’ springt eruit als een zeldzaam moment waar energie en structuur samenkomen – een track waar de band hun chaotische aanpak omzet in iets dat werkelijk beweegt. Wat vroeger revolutionair was, klinkt nu echter gedateerd. De psychedelische uitstapjes op nummers als ‘1401’ en de onheilspellende ‘Some Dispute Over T-Shirt Sales’ doen denken aan een experimentele tijd die zijn relevantie grotendeels heeft verloren. De punk-metal van ‘Edgar’ laat nog flarden zien van waarom deze band ooit zo belangrijk was. Deze 21 nummers nemen je mee door een geluidservaring die ons vooral herinnert aan hoe radicaal en vernieuwend deze muziek ooit was – en hoe zeer ze nu vastzit in haar eigen tijdperk. (Anton Dupont) (5/10) (Sunset Blvd Records)
Lefty Gunplay – Can’t Get Right
In de schaduw tussen straatcred en muzikale mislukking staat Lefty Gunplay’s nieuwe album – elke beat en flow bewijst zijn gebrek aan creativiteit. ‘Can’t Get Right’ is een toepasselijke titel voor een ex-gevangene wiens eerdere albums trots het gangbanger-leven verheerlijkten. Na negen jaar cel en zijn recente arrestatie in El Paso blijkt Holladay’s muzikale vrijheid net zo beperkt als zijn bewegingsvrijheid. Het album voelt als een reis door een kaal landschap van opgewarmde beats en saaie flows. Zijn straatervaring mag dan echt zijn, maar zijn muziek zit vast in een gesloten kamer vol clichés. ‘Scary Movie’ is verveling in muziekvorm – een track die je laat verlangen naar stilte. In de wereld van hedendaagse rap komt Holladay tekort, gevangen tussen betekenisloze straatpraat en productie zonder vernieuwing. Misschien ligt zijn echte toekomst buiten de studio – de regelmaat van een KFC-baan zou beter passen dan deze muzikale mislukking.Een album dat zijn titel waarmaakt: Lefty kan het inderdaad niet goed krijgen. (Elodie Renard) (4/10) (2025 OTR Records)
Femi Kuti – Journey Through Life
In de gloeiende zandkorrels van Afrikaanse ritmes en de stromende rivier van politiek verzet, vindt Femi Kuti’s nieuwste werk zijn thuis. ‘Journey Through Life’ staat als een sonisch monument – niet alleen voor de erfenis van zijn vader Fela, maar als een levendige getuigenis van Femi’s eigen decennialange muzikale odyssee. De plaat ontvouwt zich als een kleurrijk tapijt waarin de vezels van jazz, funk en Caribische cadansen zijn verweven met indringende aanklachten tegen corruptie in Nigeria. Het is muziek die zowel de voeten als het geweten in beweging brengt – een balans die Kuti met meesterlijke precisie weet te handhaven. In ‘Corruption na Stealing’ en ‘Politics Don Expose Them’ klinkt de echo van zijn vader’s strijdkreet – ‘Music is the weapon’ – maar Femi’s stem is onmiskenbaar zijn eigen. De productie, volledig in zijn handen, creëert een coherente klankreis die zowel historisch bewustzijn als hedendaagse relevantie ademt. Bijzonder aangrijpend is ‘Chop and Run,’ waarin Kuti de beruchte militaire inval in zijn vader’s Kalakuta Republic uit 1977 verwerkt – een gebeurtenis die resulteerde in de dood van zijn grootmoeder. Het nummer vormt een emotioneel ankerpunt temidden van de dansbare ritmes die de plaat domineren. De instrumentale ‘Shotan’ biedt een moment van pure muzikale euforie, terwijl het epische slotakkoord ‘Think My People Think’ Kuti’s vermogen demonstreert om politieke boodschappen te verpakken in onweerstaanbare grooves die de luisteraar zowel tot dansen als tot denken aanzetten. ‘Journey Through Life’ is heerlijke afrobeat, doorgegeven over de generaties, maar met een frisse, eigentijdse gloed. Het album bewijst dat Femi Kuti niet slechts een drager van zijn vader’s fakkel is, maar een vuurstichter met zijn eigen unieke vonk. (Jan Vranken) (8/10) (Partisan Records)
